"Restart" του Άρη Δαβαράκη

Δεν μ’ αρέσουνε καθόλου τα «σενάρια» και όλες αυτές οι φήμες που τα συντηρούν στην επικαιρότητα. Τους τελευταίους μήνες όμως , (τι μήνες, από την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου στην ηγεσία της χώρας), κοιμόμαστε και ξυπνάμε μέσα σε μια άνευ προηγουμένου παπαρολογία, μπουρδολογία και αναπαραγωγή φημών ανυποστάτων εντελώς – στην  υπερμεγέθυνση των οποίων συμβάλλουμε όλοι μιλώντας – και κυρίως, γράφοντας ή υποστηρίζοντας από τηλεοράσεις και ραδιόφωνα ότι του κατεβεί του καθενός από μας. Βέβαια όλοι «ξέρουν» και «έχουν διασταυρώσει» και μιλούν και γράφουν με την εγκυρότητα του δεν ξέρω κι εγώ ποιανού  πια (διότι ποιος είναι «έγκυρος» στις μέρες μας, ούτε καν ο, μέχρι προχτές, επικεφαλής του ΔΝΤ – λέμε τώρα).

Είναι Παρασκευή απόγευμα και δεν έχει βραδιάσει ακόμα, κοιτάζω τον Νότο μπροστά μου και δεξιά μου ο ήλιος σιγά-σιγά κατεβαίνει για να βουλιάξει στον ορίζοντα και να ξαναεμφανιστεί, ακριβώς απέναντι σε λίγες ώρες. Σκέπτομαι. Τι μας συμβαίνει; Τι γίνεται; Που θα πάει αυτή  η βαλίτσα; Ξέρω ότι «αφού ζω με δανεικά δεν έχω δικαίωμα» κλπ, κλπ, αλλά δεν μπορώ ν’ ακούω και την Μέρκελ να μου λέει πόσες μέρες διακοπές θα κάνω. Μου τη σπάει. Εγώ βέβαια δεν είμαι επιχειρηματίας και δεν έχω «κεφάλαια» και δεν ανησυχώ για την «οικονομία» - για την αληθινή ζωή μας ανησυχώ. Όλοι εσείς που «επιχειρείτε» ή έχετε σχέσεις με μετοχές, ομόλογα, χρηματιστήρια, με μεγάλες επενδύσεις, δάνεια εκατομμυρίων (ή εκατοντάδων χιλιάδων) ευρώ, όσοι έχετε «συνηθίσει» σε αυτόν τον νέο τρόπο ζωής που μεταμόρφωσε την Ελλάδα τα τελευταία 20, άντε 30 χρόνια και στεναχωριέστε για όλη αυτή τη φούσκα που εξαφανίστηκε σαν την Ατλαντίδα, καταλαβαίνω πως δυσκολεύεστε να το χωνέψετε ότι όλο αυτό ήταν ένα κύκλος και, πάει, έκλεισε. Έτσι είναι όμως: τελειώσανε αυτά που ξέραμε και πάμε γι’ άλλα.

Να σας εξομολογηθώ την αμαρτία μου, να τη  βγάλω και από πάνω μου. Όπως και στις περιπτώσεις που αγαπημένα μου πρόσωπα αρρώστησαν βαριά, τόσο που να πουν οι γιατροί πως «είναι θέμα χρόνου», έτσι και τώρα δεν με νοιάζει πια πώς θα κλείσει αυτός ο κύκλος, αρκεί να κλείσει, να σφραγιστεί, να υπογραφεί και να μπει στο αρχείο – ή στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας» όπως έλεγε και ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού.  Στον τάφο – να τελειώνουμε. Με την πολύ απλή κοινή λογική μου βλέπω ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε σ’ ένα κλαμπ όπου συνεχώς θα χρωστάμε και συνεχώς θα μας προσβάλλουν υπενθυμίζοντάς μας τα χρέη μας. Αν υπήρχε ελπίδα να τα ξεπληρώσουμε κάποτε και να στρωθούμε και εμείς, ισότιμα,  στον καναπέ δίπλα στην κάθε Μέρκελ να «αποφασίζουμε και να διατάζουμε» , τότε, δεν ξέρω – ίσως να το κουβέντιαζα. Έχει γίνει όμως πια κοινή συνείδηση ότι πάντα θα χρωστάμε και πάντα θα ικετεύουμε για δανεικά ίσα για να πληρώνουμε τους τόκους – που είναι τοκογλυφία ξεδιάντροπη (την οποίαν, ναι, συμφωνώ, την έχουμε αποδεχτεί και έχουμε υπογράψει και από κάτω).

Μη σας κουράζω: εγώ είμαι ένας Αλεξανδρινός, Έλληνας της διασποράς και μεγάλωσα με Άγγλους, Γάλλους και Αμερικανούς παρέα στην Αλεξάνδρεια (Γερμανοί δεν υπήρχαν στον κύκλο των γονιών μου για να είμαι ειλικρινής). Λατρεύω την Ευρώπη, το Μανχάταν, τα ταξίδια  business (και η πρώτη θέση δεν με χαλάει καθόλου), διαβάζω την διεθνή λογοτεχνία μου στα Αγγλικά και τα Γαλλικά (εκτός από τα Ελληνικά βιβλία βέβαια) και αν έχω λεφτά (ή κάρτες) μ’ αρέσει και να ξοδεύω ασύστολα και χωρίς να σκέφτομαι καν τα χρήματα. Αλλά θα σας πω και κάτι άλλο: βολεύομαι και με το ελάχιστο – υπό μία προϋπόθεση, να νοιώθω και να είμαι ελεύθερος να αποφασίζω εγώ για τη ζωή μου. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή στην δική μου κοσμοθεωρία, φτάνει να μου αφήνει τα περιθώρια να ακούω την ψυχή μου (στα διαλλείματα έστω) και να μην με ισοπεδώνει με το διπλανό μου λες και είμαι ένας αριθμός που τόσο πρέπει να καταναλώνει, τόσες διακοπές του αναλογούν, αυτή τη μόρφωση «απαιτείται» να έχει και «έτσι» οφείλει να συμπεριφέρεται.

Που σημαίνει ότι για έναν άνθρωπο σαν και μένα, εδώ που φτάσαμε πια, η επιστροφή στη δραχμή και ο επαναπροσδιορισμός των στόχων και της ταυτότητάς μας με βάση τα νέα δεδομένα, αρχίζει και ακούγεται σαν μια, σχεδόν,  «ελκυστική», πια , λύση. Το ευρώ δεν το αντέξαμε. Το πήραμε στραβά. Νομίζαμε ότι ήταν bonus  κα το χαρήκαμε – τι λέω, το ξεφτιλίσαμε.

Μήπως είναι καιρός για ένα πραγματικό restart;