Σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ
Σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Γράφει ο Α Ν Τ Ι Λ Ο Γ Ο Σ
Ο χρόνος φέρνει και παίρνει τα γεγονότα. Η ιστορία γράφεται στις πλάτες μας, στα λόγια μας, στις σκέψεις μας, στα πρόσωπά μας κι αν είμαστε τυχεροί και στα τραγούδια μας.
«Σιγά μη κλάψω, σιγά μην φοβηθώ». Κι όμως εμείς κλάψαμε. Και ίσως θα πρεπε να ‘χαμε φοβηθεί. Πέντε χρόνια πέρασαν απ την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Δολοφόνοι του, τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής. Της ναζιστικής εγκληματικής συμμορίας. Οι άνθρωποι που τους υποστηρίζουν και τους ψηφίζουν, δεν είναι ούτε πλανεμένοι, ούτε αγανακτισμένοι. Ξέρουν. Πολύ καλά μάλιστα. Βάζουν την υπογραφή τους, πάνω στο νεκρό κορμί του Παύλου Φύσσα, του Σαχζάτ Λουκμάν. Συμμετέχουν. Τι ειδους άνθρωποι είναι; Τι διαταραγμένες ψυχές κουβαλούν μέσα τους; Τι είναι αυτό που τους κάνει φονιάδες; Γιατί; Είναι το λιγότερο που μπορεί να αναρωτηθεί κανείς.
Πάντα υπήρχαν. Δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Οι δοσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές, το παρακράτος, η χούντα. Σάρκα εκ της σαρκός τους.
Τρία χρόνια πέρασαν από την κορύφωση του προσφυγικού το καλοκαίρι του 2015. Το δράμα συνεχίζεται. Το τεράστιο πρόβλημα μένει άλυτο. Η Λέσβος πληρώνει για τους πολέμους στους οποίους η Ελλάδα ποτέ δεν συμμετείχε. Η θάλασσα συνεχίζει να μας φέρνει τρομαγμένα πουλιά που πέταξαν μακριά απ’τις καιόμενες χώρες. Ο λαός της Λέσβος σηκώνει στους ώμους του το φέρετρο της Μέσης Ανατολής. Τεράστιο βάρος. Πόση ψυχή; Πόση αντοχή; Πόση υπομονή;
Οι περισσότεροι λυπούνται, ντρέπονται για τη Μόρια και αγωνιούν για τον τόπο τους. Κάποιοι άλλοι χαίρονται και δεν ντρέπονται να το δείξουν. Η κατάσταση της Μόριας,
είναι η ευκαρία της ζωής τους να χτίσουν την πολιτική τους καριέρα πάνω στη δυστυχία. Όσο η κατάσταση χειροτερεύει, τόσο αυτοί τρίβουν τα χέρια τους. Όσο ο πληθυσμός των προσφύγων αυξάνει, τόσο αναθαρρούν τα ακροδεξιά στοιχεία με τα μαυρα ρούχα, τις μαύρες ψυχές και τα μαύρα πολιτικά τους όνειρα.
Η κυβέρνηση το χρωστά στους κατοίκους της Μόριας και των γύρω περιοχών, στους κατοίκους της Λέσβου που έβαλαν και βάζουν πλάτη στην διαχείριση της κρίσης, μιά δίκαιη λύση. Μιά άμεση λύση. Μιά ανθρωπιστική λύση. Χωρίς να ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι του πολέμου, που ονειρευτηκαν μια ασφαλέστερη και καλύτερη ζωή στην Ευρώπη, έχουν δικαίωμα όπως όλοι οι άνθρωποι και να ονειρεύονται και να μετακινούνται. Να ξεφεύγουν απ αυτό που τους απειλεί. Όπως θα κάναμε όλοι μας.
Γιά μας και τα παιδιά μας.
Οι ροές προσφύγων αυξήθηκαν από τον φόβο μιας εντατικής φύλαξης των συνόρων.
Βούτυρο στο ψωμί τους όχι μόνο των τυχάρπαστων επαρχιωτών πολιτικάντηδων, αλλά και της κεντρικής λαϊκίστικης ακροδεξιάς αντιπολίτευσης των Βοριδη, Γεωργιάδη και των κολαούζων τους δημοσιογράφων: «Η Αριστερά και η Μόρια δεν πάνε μαζί».
Κραυγαζουν. *
Συμφωνώ. Η ακροδεξιά και οι πνιγμοί, όμως, πάνε μαζί.
Συμφωνείς;
*Ο δημοσιογράφος Λευτέρης Χαραλαμποπουλος έγραψε σε ιστοσελίδα του Μαρινακη, άρθρο με τίτλο «Αριστερά και καταστάσεις τύπου Μόριας δεν συμβιβαζονται». Είναι ο ίδιος που έγραψε το άρθρο «Αλέξη τον Τσαουσέσκου στο τέλος τον εκτέλεσαν».
