Γράφει ο Αντίλογος.
Όγδοη Νοεμβρίου 2018. Προς το τέλος της παρέλασης για την απελευθέρωση της Μυτιλήνης.
Είναι η ώρα που παρελαύνει ο στρατός. Βρίσκομαι στο Φανάρι. Οι καφετέριες και τα σουβλατζιδικα είναι γεμάτα. Ο κόσμος απολαμβάνει την αργία με τον καλό καιρό. Ξαφνικά εμφανίζεται ένα αεροπλάνο της πολεμικής αεροπορίας. Σκίζει τον ουρανό και εκτελεί ένα εντυπωσιακό πρόγραμμα ασκήσεων. Ο θόρυβος είναι εκκωφαντικός, το θέαμα προκαλεί δέος. Αυτόματα έρχεται στο μυαλό σου ή πιθανότητα να συναντήσεις αυτή τη φοβερή φονική μηχανή, κάτω από δύσκολες συνθήκες πολέμου κι οι πιλότοι να μην είναι Έλληνες. Το δέος γίνεται ακόμα μεγαλύτερο.
Ευτυχώς τα χρόνια που ζούμε εμείς και τα παιδιά μας είναι ένα διάλειμμα ειρήνης και ηρεμίας, απο τα λιγοστά που έζησε η πατρίδα μας μετά την απελευθέρωση της .
Οι εντυπωσιακές ασκήσεις του πολεμικού αεροπλάνου, συνεχίζονται γιά δέκα λεπτά. Το αεροπλάνο εξαφανίζεται στον ορίζοντα.
Μιά ομάδα δέκα περίπου ατόμων που στέκονται όρθια, στην αρχή του πάρκινγκ, δίπλα στην θάλασσα και παρακολουθούν την επίδειξη, χωρίς κανείς να τους έχει προσέξει, προσπαθούν να τραγουδήσουν με στόμφο τον εθνικό μας ύμνο. Επικρατεί μια μικρή αμηχανία στους θαμώνες των καφετεριων και των σουβλατζιδικων. Μιά κοπέλα που κάθεται σ’ενα σουβλατζιδικο, , σηκώνεται όρθια με μιά φίλη της και τραγουδά επίσης με στόμφο. Οι δέκα του πάρκινγκ λεν κάνα δυο στροφές και μετά το γυρίζουν στο «Μακεδονία ξακουστη του Αλέξανδρου χώρα».Η κοπέλα κάθεται κάτω στο τραπέζι της και συνεχίζει να τρώει μ’ ευχαρίστηση , μία πίτα με γύρο μ’απολα, που είχε παραγγείλει.
Κι η ζωή συνεχίζεται...
