Μιά γλάστρα μ ένα βασιλικό. Ένα παρμπρίζ λεωφορείου. Ένας οδηγός.
Το λεωφορείο στην οδό Αεροπόρου Γιανναρέλλη κατηφόριζε προς το κέντρο της Μυτιλήνης.
Δίπλα στον οδηγό, στο παρμπρίζ του λεωφορείου,στεκόταν αγέρωχος ένας βασιλκός μέσα στην γλάστρα του. Κοίταζε μπροστά του, την πόλη που ξυπνούσε. Μπρος-πισω, πάνω-κάτω, αριστερά- δεξιά, κινούνταν το λεωφορείο και μαζί του ο βασιλικός.
Κι ο οδηγός, που αποφάσισε να ζωγραφίσει τη ρουτίνα τού πήγαινε-έλα, με πράσινα χρώματα,οδηγούσε συνεπής στο καθήκον και στο κυνήγι του μεροκάματου. Είχε αποφασίσει ότι το ασπρόμαυρο της εργασίας του μπορεί να γίνει έγχρωμο. Αγαπούσε τους βασιλικούς είχε πολλούς στο σπίτι κι αποφάσισε ένας απο όλους να γίνει ο καθημερινός σύντροφος στην δουλειά του.
Δεν γνωρίζω τον οδηγό. Σίγουρα όμως αυτός κι ο βασιλικός του, είναι ένα ζευγάρι που αποπνέει αισιοδοξία, που χαμογελά με ένα πλατύ χαμόγελο και μας ωθεί να φανταζόμαστε και να διεκδικούμε, κάτι καλύτερο απο αυτό που έχουμε,,απο αυτό που είμαστε, πιό κοντά στην ουτοπία μας.
για την υπογραφή Αντίλογος
