yle="text-align: justify;">Συναισθηματισμούς και ρομαντικές προσεγγίσεις ενός προβλήματος που απαιτεί ωριμότητα κι υπευθυνότητα: έτσι χαρακτηρίζουν κάποιοι τις φωνές που εναντιώνονται στα υφεσιακά μέτρα στα οποία δεσμεύτηκε η Κυβέρνηση με την συμφωνία της 13ης Ιουλίου. Οι σοβαρά τεκμηριωμένες αναλύσεις αναφέρονται κατά βάση στην έλλειψη εναλλακτικής, καθώς και στην ανάγκη για ταξική μεροληψία κατά την εφαρμογή των μέτρων, την οποία μόνο η κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να διασφαλίσει.
Αλήθεια, ο φόβος πάνω στον οποίο δομείται όλη η επιχειρηματολογία υποστήριξης των μνημονίων δεν είναι κατεξοχήν επίκληση στο συναίσθημα, και μάλιστα άκρως λαϊκιστική; Ιδίως αν αναλογιστούμε ότι αφορά τον φόβο μιας (επαπειλούμενης) οικονομικής καταστροφής, για την υπεράσπιση μιας πολιτικής που είναι αποδεδειγμένα αδιέξοδη και θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια εκεί που "φοβούνται": στην καταστροφή. Όλως παραδόξως, οι έγκριτοι οικονομικοί αναλυτές του νεοφιλελευθερισμού κωφεύουν στα αποδεδειγμένα αποτελέσματα της μνημονιακής πολιτικής, που δεν είναι άλλα από την βάθυνση της ύφεσης και του αδιεξόδου και φυσικά την περαιτέρω εξαθλίωση των χαμηλών οικονομικών στρωμάτων. Αντιτείνεται ως μόνιμη επωδός η έλλειψη plan B, την στιγμή που δεν προβάλλεται κανένα πειστικό επιχείρημα για ουσιαστική ύπαρξη plan A.
Συνεχίζοντας, τι άλλο πέρα από συναισθηματισμός μπορεί να είναι η πεποίθηση ότι έχει περιθώρια ταξικής πολιτικής η Κυβέρνηση της Αριστεράς ή οποιαδήποτε Κυβέρνηση αυτής της χώρας που βρίσκεται υπό πλήρη επιτήρηση; Δεν μπορούμε να παραβλέπουμε την δέσμευση για έλεγχο όλων των νομοσχεδίων από την τρόικα που επέστρεψε, πριν καν αυτά τεθούν σε δημόσια διαβούλευση. Ταξικά μεροληπτική είναι η φιλοσοφία που διέπει τα ίδια τα μνημόνια. Ταξικά μεροληπτική σε βάρος των αδυνάτων, στους οποίους μια Κυβέρνηση της Αριστεράς αναφέρεται και έχει χρέος να υπερασπίζεται.
Και άραγε, πού εδράζεται η πεποίθηση ότι εγκαταλείπουν οι δανειστές την προσπάθειά τους να ρίξουν την Κυβέρνηση της Αριστεράς, στην οποία είχαν επιδοθεί έως το δημοψήφισμα; Στην προσδοκία του πολυτυραννισμένου “έντιμου συμβιβασμού'; Καμιά ρεαλιστική απάντηση δεν υπάρχει σε αυτό, πέραν του ότι επιχειρούν να την απογυμνώσουν από κάθε αριστερό χαρακτηριστικό της, βάζοντάς την στο κάδρο των εφαρμοστών μνημονίων, όπως οι προηγούμενοι. Μόνο τότε θα σταματήσουν να μας πολεμούν, όταν θα σταματήσουμε να πολεμάμε την πολιτική που μας επιβάλλουν.
Δεν είναι συναισθηματισμός να απαιτεί κανείς κοινωνική δικαιοσύνη. Είναι πολιτική, ταξική πολιτική, και είναι αυτό ακριβώς που κάνουν χρόνια τώρα οι νεοφιλελεύθεροι από την ανάποδη, υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα των τάξεων που εκπροσωπούν. Αλλά αυτή ακριβώς η ταξική αναφορά της Αριστεράς είναι που την θέτει στο στόχαστρο των ισχυρών. Αυτή ακριβώς η αναδιανομή του πλούτου που ευαγγελιζόμαστε είναι που καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την υλοποίησή της, απέναντι σ' ένα σύστημα που χρησιμοποιεί όλα του τα όπλα στην σκληρή ταξική αναμέτρηση που διεξάγεται.
Όσο κι αν ακούγεται μελό, η αναφορά στα λαϊκά στρώματα, τους άνεργους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, και τους χαμηλόμισθους, είναι η μόνη αναφορά που οφείλουμε να έχουμε. Ας μην ξεχνάμε πως, από την Ιδρυτική Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και τις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, κανείς από τους συμμετέχοντες δεν επισήμανε συναισθηματισμό και ανωριμότητα. Αντιθέτως τονίσαμε, και πολύ σωστά, ότι αυτά ήταν τα ελάχιστα που μπορούμε να κάνουμε. Αντί, λοιπόν, να αναφωνούν κάποιοι ότι “δεν κάνει το μελό για εμάς”, ας αναλογιστούν ότι με την εφαρμογή του νέου μνημονίου θα κλάψει κόσμος και ντουνιάς: όχι στην αίθουσα του σινεμά, αλλά στις ομαδικές απολύσεις, τις εξώσεις και τις αυτοχειρίες. Κι αν χαθεί η ελπίδα από την αριστερά, δεν θα βρεθούν μαντήλια για να στεγνώσουν αυτή την εποχή.
Via rednotebook.gr
Η Ειρήνη Μυλωνά είναι μέλος της Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ Σερρών
