style="text-align: justify;">Γράφει ο Στράτος Γεωργούλας *
Τους τελευταίους μήνες ζούμε σε μια κοινωνία που έχει φτάσει στα όρια της και εδώ στη Λέσβο. Μια κοινωνία που μπορει να κατανοήσει οτι η ρήξη με τις πολιτικές του παρελθόντος ειναι η μοναδική διέξοδος. Αλλα και μια κοινωνία που εύκολα μπορει να κυλήσει στον εκφασισμό, που στρατηγικά, της προσφέρεται ως λύση απο αυτους που δεν θέλουν να χάσουν τα κεκτημένα τους, νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί, ακροδεξιοί κατασταλτικοί, κέντροφασιστικά ρυακια. Τοπικοί παράγοντες που ανακαλύπτουν για "πρώτη φορά" ένα πρόβλημα που οι ίδιοι συντηρούσαν επι δεκαετίες. Ειναι οι ίδιοι που φρόντισαν απο τις κυβερνητικές τους θέσεις, να καταστρέψουν κάθε κρατική δομή πρόνοιας και να την αντικαταστήσουν με ένα πελατειακό τους σύστημα διαχείρισης. Τωρα επιρρίπτουν τις ευθύνες αλλού, κανουν κινήσεις εντυπωσιασμού και ελπίζουν οτι δεν θα γινει τιποτα, για να βγει ξανά στον αφρό η " νέα" πολιτικη τους καριέρα που την ξαναχτίζουν πανω στις βασανισμένες ψυχές των προσφύγων.
Απο κοντά κρυπτοφασίστες δημόσιο-λόγοι, γνήσιοι μαθητές του Γκεμπελς, οι οποίοι απευθύνονται σε ένα ανενημέρωτο πληθυσμό, οπως ακριβως ήθελε να κανει, το σύστημα εκπαίδευσης, το σύστημα ενημέρωσης και το σύνολο της κουλτούρας που εφαρμόζεται τόσα χρόνια στην πατρίδα μας. Αυτοί όμως δεν θα ειχαν αρκετή δύναμη αν δεν ειχαν διπλα τους, τους μεταμοντέρνους κεντριστές, mainstream δημόσιο-λόγους, που βλέπουν την τσέπη τους να αδειάζει γιατι στερεύουν τα κρυφά ταμεία και επιθυμούν να συντηρήσουν τη συμβολική τους αξία με την αναπαραγωγή των γνωστών ακροδεξιών ιδεολογημάτων "των δυο άκρων" και "της ανάγκης για ασφάλεια". Αυτοί ξεπλένουν τα νεοναζιστικα φίδια για να παρουσιάσουν μια "καθαρή" και "σοβαρή" εναλλακτική λύση στην " τρελή αριστερά που δεν ξέρει να κυβερνά".
Στα μεγάλα προβλήματα, η μόνη λύση ειναι αυτή που θα τα αντιμετωπίσει στη ρίζα τους και δεν θα τα διαχειριστεί. Και αυτή η ρίζα ειναι γνωστή.
Η μετακίνηση πληθυσμών δεν ειναι προσωπική επιλογή αλλά πολιτικη πράξη. Η αύξηση της συνδέεται με την κλιμάκωση των πολέμων και της αυταρχικότητας των καθεστώτων στη Μέση Ανατολή, που το ΝΑΤΟ (και η χωρα μας ως μέλος) δημιούργησε, γιγάντωσε και συντηρεί με εύσχημους τρόπους. Ταυτοχρονα η Ελλάδα έχει συμφωνήσει σε ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο πολιτικής, αναπόσπαστο κομμάτι της οποίας ειναι και η μεταναστευτική πολιτική. Το να είμαστε ευρωπαϊκή αποθήκη ψυχών, το έχουμε δεχθεί και το έχουμε συντηρήσει και αν είμαστε ειλικρινείς θα πρεπει να δουμε και τον αντίστοιχο Ευρωπαίο (Έλληνα) επίτροπο, ως μέρος του προβλήματος και οχι της λύσης.
Αλλα τίποτα απο τα παραπάνω δεν πρέπει να ειδωθεί ως αποτέλεσμα ενός εξωτερικού καταναγκασμού, αλλά να δουμε ξεκάθαρα τη διαλεκτική σχέση και τη νομιμοποίηση απο την πλευρά της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας. Δεχόμαστε μετακινούμενους πληθυσμούς, αλλα μόνο ως περιστασιακούς περιπλανομενους, μαύρη εργασία, και στιγματισμένους ως θύτες όλων των κακών. Πως αλλιώς θα συντηρηθεί το ελληνικό καπιταλιστικό σύστημα αν δεν υφίσταται τέτοιος εφεδρικός στρατός εργασίας, πως αλλιώς θα βρίσκουν οι εφιάλτες μας ένα κατάλληλο αποδιοπομπαίο τράγο αν τα ΜΜΕ δεν εκτιζαν το μύθευμα του εγκληματία - μετανάστη. Σιωπή βέβαια για πανανθρώπινες αξίες και δικαιώματα ή ακόμα και για τη μόνη υπαρκτή λύση για το συνταξιοδοτικό και ασφαλιστικό πρόβλημα. Και για να φτάσουμε το μαχαίρι στο κόκκαλο, θα πρεπει να δουμε και τις ευθύνες της περιβόητης σοσιαλφιλελευθερης "κοινωνίας των πολιτών". Οταν σχεδιαζόταν η σταδιακή απόσυρση του κράτους απο κάθε πρακτική προστασίας ευάλωτων κοινωνικών ομάδων ηδη απο τη δεκαετία του 1990, αυτοδιοίκηση, μη κυβερνητικές οργανώσεις και εθελοντισμός έτρεξαν να καλύψουν το κενό. Παχιές αγελάδες σφάχτηκαν για να "γλυκάνουν" τους πρόθυμους, τωρα όμως δεν υπάρχουν "αλλα ζώα να σφαχτούν" και η απόδειξη οτι ο Βασιλιάς ειναι γυμνός στην πρόνοια, ειναι εμφανής σε ολους και πολυ περισσότερο σε αυτους που εθελοντικά και ανθρώπινα σηκώνουν το αποκλειστικό βάρος αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης. Ας μην τρέξουν λοιπόν κάποιοι αναμεσα μας, να βαυκαλίστουν οτι μπορει να υπάρξει μια άλλη - νέα- κοινωνία των ενεργών πολιτών ως συμπλήρωμα, όπου το κράτος έχει αποτύχει, αρα κάτι εναλλακτικό κτίζεται, οταν πραγματικοί άνθρωποι σώζουν ζωές. Ειναι μια λαθος στρατηγική που διαχειρίζεται (μεχρι ποτε;) το πρόβλημα, οταν αυτο που χρειάζεται ειναι ριζοσπαστική αντιμετώπιση. Ειναι κάποια αγαθά που οφείλουμε να ζητάμε να προστατευτούν κεντρικά- πολιτικά, δομικά και οχι μόνο ως προσωπική ευθύνη. Και αν δεν ειναι η ευάλωτη ανθρώπινη ύπαρξη αναμεσα σε αυτα, τοτε ποιο θα ειναι;
* Ο Στράτος Γεωργούλας είναι Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και Πρόεδρος του Συλλόγου των μελών ΔΕΠ στο παράρτημα Μυτιλήνης / Δημοτικος Σύμβουλος επικεφαλής της Δημοτικής κίνησης "Ο Άλλος Δρόμος"
Αναδημοσίευση από το "Δρόμο της Αριστεράς" / Σάββατο 20/06/2015
