Τα πράγματα στη χώρα μας όσον αφορά στη βία των γυναικών είναι τραγικά. Γιγαντώνονται. Η μία γυναικοκτονία διαδέχεται την άλλη και η κοινωνία παρακολουθεί άπραγη. Μια κοινωνία που θέλει πολλή δουλειά για ν’ αλλάξει η κουλτούρα των πατριαρχικών δομών. H κουλτούρα του βιασμού και της τοξικής αρρενωπότητας. Η 26χρονη Γαρυφαλλιά πηγαίνει διακοπές με τον φίλο της και χάνει τη ζωή της. Η Καρολάιν στα 20 της παύει ν’ αναπνέει από τα χέρια του συζύγου της. Η Ερατώ στη Μυτιλήνη το ίδιο. Η Ελένη Τοπαλούδη πέφτει θύμα δυο αγοριών που απλά ήθελαν να της “δείξουν” ότι εκείνοι μόνο επιβάλλονται. Η Αντζελίνα χάνει τη ζωή της, από τα χέρια του ίδιου της του πατέρα, επειδή παύει να είναι έρμαιό του. Και πόσες άλλες…
Τουλάχιστον άνθρωποι που έχουν την ευκαιρία ν’ ακουστεί ο λόγος τους, μιλούν. Αντιδρούν. Σήμερα διαβάσαμε κι ένα αφοπλιστικά ειλικρινές post του ηθοποιού, Ζήση Ρούμπου. Η εξέλιξή του είναι αυτή που ονειρευόμαστε για κάθε άντρα που μεγάλωσε με αυτόν τον τρόπο: “Για χάρη τους, έκανα ψυχανάλυση. Να σπάσω το γαμημένο απόστημα, να χυθεί από μέσα όλη η σκατίλα του άντρα και από άντρας, να γίνω άνθρωπος.”
Διάβασε αναλυτικά
Έζησα κι άλλα, που δεν γράφονται. Μου δίνει ελπίδα που μαζί με τους φίλους μου, μεγαλώνουμε παιδιά, που βλέπω το παρελθόν να πεθαίνει.
“Αυτήν την σκατίλα της πατριαρχίας την έζησα, την διδάχτηκα καλά. Γεννημένος το ’76, πρόλαβα να δω τις γυναίκες στις μαζώξεις να μαζεύουν τα πιάτα, ενώ οι άντρες καπνίζαν τα τσιγάρα στα σαλόνια. Σαλόνια που δεν ξεβρωμίζανε από την αντρίλα ποτέ. Πρόλαβα να ζήσω το “η γυναίκα σπίτι με τα παιδιά αλλιώς στην μάνα της” και το “αυτή βάφει το μαλλί, είναι πουτάνα”. Το παιδικό μου αυτί άκουσε σε καφενείο τους “μεγάλους” να μιλάνε για “γκόμενες” λες και ήταν αμάξια. Άμα κανένας φίλος ήταν πιο τρυφερός με την γυναίκα του, έτρωγε σίγουρα παντόφλα. “Σ’ αγαπώ, θα πεις μονάχα τη μέρα που παντρεύεσαι.” Συμβουλή συγγενή, στο παιδικό μου αυτί.
Έζησα, άκουσα, έμαθα να τις μειώνω τις γυναίκες. Να επιβάλλομαι. Έθρεψα για χρόνια μέσα μου ένα τέρας. Το ισχυρό φύλο. Μέχρι που είδα πόσο ανίσχυρος είμαι μπροστά σε αυτά που μπορεί να μου προσφέρει η γυναίκα. Οι γυναίκες. Η γυναίκα μου.
Για χάρη τους, έκανα ψυχανάλυση. Να σπάσω το γαμημένο απόστημα, να χυθεί από μέσα όλη η σκατίλα του άντρα και από άντρας, να γίνω άνθρωπος.
Έζησα κι άλλα, που δεν γράφονται. Μου δίνει ελπίδα που μαζί με τους φίλους μου, μεγαλώνουμε παιδιά, που βλέπω το παρελθόν να πεθαίνει.
Καμία συμφιλίωση με το τέρας.
Να πάτε ψυχανάλυση μάγκες.
Να το σκοτώσετε, το μόνο που αξίζει θάνατο.
Το τέρας που μας φυτέψανε οι παλιοί.
Κι όσο το τρέφουμε, μέρος του προβλήματος θα είμαστε κι εμείς.
Είναι ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ.
Συγγνώμη που υπήρξα κάποιος που τον ενοχλούσε η λέξη.
Είναι το τέρας δυνατό, μα εμένα με κάνει η γυναίκα μου δυνατότερο.”
