«Ήμουν έτοιμος να λιποθυμήσω από τη θέα του πτώματος και τη μυρωδιά της καμένης σάρκας»

«Εκείνη τη στιγμή ήμουν έξω από το ΚΥΤ και προσπαθούσα να παρκάρω το αυτοκίνητό μου για να αναλάβω υπηρεσία,όπως είχα διαταχθεί.Αμέσως έπεσαν πάνω στο αμάξι περίπου 1000 άτομα και το ακινητοποίησαν.Άρχισαν να το χτυπάνε,έσπασαν τα τζάμια και με έβγαλαν έξω.Με έσπρωχναν,μου φώναζαν και μου έλεγαν να πάω στο νοσοκομείο.

Δεν ήξερα τι είχε γίνει και τρόμαξα για τη ζωή μου.Άνοιξαν την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου,έριξαν μέσα ένα καμένο πτώμα,με έβαλαν στη θέση του οδηγού και δίπλα μου έκατσε ένας αλλοδαπός που μου φώναζε να πάω στο νοσοκομείο.

Ήταν αδύνατο να οδηγήσω μέσα από τόσο κόσμο γιατί ήταν μπροστά στο αμάξι,το χτυπούσαν και με απειλούσαν.

Αυτός που καθόταν δίπλα μου κατέβηκε και προσπάθησε να ανοίξει το δρόμο,χωρίς να τα καταφέρει.

Τελικά αφού πέρασα πάνω από τα σκουπίδια που είχαν σαν οδοφράγματα κατάφερα να φύγω και να φτάσω στο νοσοκομείο.

Δεν ξέρω πως τα κατάφερα,σε όλη τη διαδρομή ήμουν έτοιμος να λιποθυμήσω από τη θέα του πτώματος και τη μυρωδιά της καμένης σάρκας.

Είχα μια μικρή ελπίδα,μήπως ήταν ζωντανή.Τι θα γίνει ρε Βασίλη;Δεν αντέχω άλλο.Κανένας μας δεν αντέχει.Συγνώμη,δεν είμαι καλά,φεύγω.Πάω στο σπίτι μου,στην οικογένειας μου,να ηρεμήσω,να ξεκουραστώ»

Δεν αποτελεί σκηνή πολεμικής ταινίας,αλλά είναι τα λόγια του συναδέλφου μου όταν τον συνάντησα αμέσως μετά το συμβάν.

ΥΓ. Δε συγκαταλέγεται στους τραυματίες αστυνομικους,ούτε καν στις «παράπλευρες απώλειες».Για τον ψυχολογικό βιασμό που βιώνουμε εμείς και οι οικογένειές μας ούτε κουβέντα.Σαν αριθμούς και μητρώα μας βλέπουν άλλωστε…