Κείμενο για "εμπρηστικό μηχανισμό" στα δικαστήρια Μυτιλήνης
Τα ξημερώματα του Σαββάτου 6 Μαρτίου στην ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου athens.indymedia αναρτήθηκε ένα κείμενο που έκανε λόγο για τοποθέτηση "εμπρηστικού μηχανισμού" .
Το κείμενο ανέφερε : "Ξημερώματα 04 Μαρτίου, άναρχα σαλτιμπάγκα τοποθέτησαν εμπρηστικό μηχανισμό στον προάυλιο χώρο των Δικαστηρίων στην Μυτιλήνη. Η κίνησή μας ήταν συμβολική μιας και στην πραγματικότητα η ισχύς του μηχανισμού δεν θα μπορούσε να κατεδαφίσει το μισητό αυτό κτήριο, όπως θα του άρμοζε και όπως βαθιά λαχταρούμε"
Η ανάρτηση του κειμένου σήμανε συναγερμό στις αρχές και μέχρι τώρα δεν υπάρχει καμία ανακοίνωση για αν υπήρξαν ευρήματα στο χώρο .
Αναλυτικά το κείμενο:
Ξημερώματα 04 Μαρτίου, άναρχα σαλτιμπάγκα τοποθέτησαν εμπρηστικό μηχανισμό στον προάυλιο χώρο των Δικαστηρίων στην Μυτιλήνη. Η κίνησή μας ήταν συμβολική μιας και στην πραγματικότητα η ισχύς του μηχανισμού δεν θα μπορούσε να κατεδαφίσει το μισητό αυτό κτήριο, όπως θα του άρμοζε και όπως βαθιά λαχταρούμε. Τουλάχιστον κάποιοι από τους βασανιστές μας νιώσανε την καυτή συνομωτική μας ανάσα που έριξε όλα τα εμπόδια σε μια από τις περισσότερο φυλασσόμενες περιοχές της πόλης. Είδαν έμπρακτα πως η θέρμη της τόλμης λιώνει τον παγωμένο ιστό του φόβου που πλέκουν συστηματικά πάνω στις σκέψεις και τα σωματά μας. Κινηθήκαμε με λίγη από την αποφασιστηκότητα του δικού μας Δημήτρη που περήφανα βάζει μπροστά την ζωή του ως το ύστατο μέσο αντίδρασης μπροστά στην διαρκή εκδικητικότητα του τρομοκράτους.
Η δράση μας έρχεται να προστεθεί στον μακρή κατάλογο αντίστασης των τελευταίων ημερών που φέρει τον τίτλο "αλληλεγγύη στον επαναστάτη απεργό πείνας και δίψας Δημήτρη Κουφοντίνα". Η αλληλεγγύη δεν είναι για μας μια γενική αφηρημένη αίσθηση συμπόνιας και κατανόησης. Είναι το αίμα που βράζει και το μυαλό που εκρήγνυται για να βρεί τρόπους να πλήξει τους βασανιστές και τους υποστηρικτές τους. Ακόμα και αν το αίτημα του Δημήτρη δεν είναι άλλο παρά η εφαρμογή των σοφρωνιστικών κανόνων και η άρση της διαρκούς εξαίρεσης προς το πρόσωπό του, εμείς δεν μπορούμε να μην βλέπουμε και την μεγάλη εικόνα. Ο Δημήτρης είναι για μας αιχμάλωτος του πιο αρχαίου πολέμου. Απέναντί του στέκονται χαιρέκακα οι βασανιστές του με το πρόσωπο του εκάστοτε πολιτικού, δικαστή, μπάτσου και αφεντικού. Είναι τα ίδια πρόσωπα που αυτοαποκαλούνται υπερασπιστές της δημοκρατίας και περιχαρακώνουν στο τόξο τους τα συμφέροντά τους, επιτιθέμενοι με λύσσα σε όποια και όποιον αντιστέκεται. Δεν αναγνωρίζουμε τα ψευτοδικαστήριά τους που σέρνουν στα μπουντρούμια αγωνίστριες και αγωνιστές. Ξέρουμε πολύ καλά πως η στραβή κυρία με το πειραγμένο ζύγι και το στομωμένο σπαθί της θα εφαρμόσει τις σκληρότερες ποινές της σε περίπτωση που πιαστούμε αιχμάλωτες/οι. Ξέρουμε καλά πως η εν λόγω κυρία είναι η μαριονέτα των μεγαλύτερων εγκληματιών της ανθρωπότητας που απολαμβάνουν κατα τα άλλα την νομιμότητα και την προστασία της. Δεν αναγνωρίζουμε την αστική ηθική της πατριαρχίας, ακόμη και αν κρύβεται στα σώματα των γυναικών (βλ Σοφία Νικολάου). Η δικαιοσύνη του αστικού κράτους έχει ως μόνο ρόλο την επιβολή των ανισοτήτων μέσα από την τρομοκράτηση των υποτελών μαζών. Το ιερό και σεβάσμιο ένδυμα που φορεί είναι το ίδιο με αυτό του εκβιαστή, του μαφιόζου και του κάθε πάτρωνα που απαιτεί να σκύψεις το κεφάλι μπροστά στην εξουσία του. Ζούμε και πεθαίνουμε για την μέρα που θα δούμε στις φλόγες όλους τους ναούς της ψευτοδικαιοσύνης. Ζούμε και πεθαίνουμε για την μέρα που η δικαιοσύνη δεν θα είναι κομμένη και ραμμένη στο να επιβάλει την δουλικότητα αλλά θα εκπορεύεται από ελεύθερα όντα. Για την μέρα που η μοναδική της αρχή θα είναι η ανεμπόδιστη έκφραση των εφήμερων υπάρξεών μας που θα στοιχίζονται απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια συγκέντρωσης της εξουσίας, είτε αυτή φέρει δάφνες, είτε σβάστικες, είτε σφυροδρέπανα.
Απέναντι στην επιβολή της ψηφιακής τηλεπροσωπικότητας που καταπίνει αχόρταγα τις συνειδήσεις μας ρουφιανεύοντας κάθε κίνησή μας, επιλέγουμε τον καπνό για να επικοινωνήσουμε με τους συντρόφους μας. Αγενείς και απάτριδες στέλνουμε σήματα καπνού για να ζεστάνουμε τις καρδιές των συντρόφων μας που με την σειρά τους ζεστάναν τις δικές μας τις τελευταίες εβδομάδες.
Μπορεί τα δευτερόλεπτα του εμπρηστικού μηχανισμού που τοποθετήσαμε να μας πρόδωσαν, και αυτή την φορά να μην εξεράγει, αλλά ο χρόνος σύντροφοι είναι με το μέρος μας. Μακριά από τα αγχωμένα δευτερόλεπτα των εργατοωρών, τώρα και για πάντα, με το Δημήτρη ή χωρίς αυτόν, Θα ξεχυθούν για ακόμη μια φορά γενιές και γενιές πάνω στα τείχη της Βαβυλώνας μεχρι να εκλείψουν οι αιτίες που υποδουλώνονται οι άνθρωποι.
Χαιρετίζουμε για ακόμη μια φορά την δράση των συντρόφων και αισθανόμαστε βαθιά ανακούφιση που καταφέρνουν να σπάσουν τον καθημερινό τρόμο που επιβάλλουν οι άρχοντες με την βοήθεια συγκεκριμένων γιατρών και δημοσιογράφων. Με χαρά ενωνόμαστε με το κύμα ανυπακοής που δεν αναμασά ψευτοδιλήμματα γύρω από τις κατασκευασμένες έννοιες περι δημόσιας υγείας και ατομικής ευθύνης. Η δημόσια υγεία είναι μια μπάμπουσκα. Σηκώνεις την στολή του γιατρού και βρίσκεις το μικρόφωνο του δημοσιογράφου. Μέσα σε αυτό είναι το γκλομπ του μπάτσου, και ακολουθεί ο νομοθέτης, ο εφοριακός και προς το τέλος θα βρείς το αρχετυπικό σύμβολο του ανδρός που σχεδιάζει τη νέα μορφή κυριαρχίας που θα συντηρεί και θα επεκτείνει την δράκα του, είτε με καπιταλισμό, είτε με ψευτοδημοκρατίες, είτε με ολοκληρωτισμό.
Δημήτρη αδερφέ μας, μπορεί να μην μοιραζόμαστε εξολοκλήρου το ίδιο όραμα για τον επαναστατικό δρόμο. Ξέρουμε όμως πως αν ήσουν έξω απο τα τείχη, ελεύθερος δεσμώτης όπως εμείς, θα σε συναντούσαμε στους δρόμους της φωτιάς και του αγώνα. Ξέρουμε πως ο ίδιος ο δρόμος θα κάνει στην άκρη τις διαφορές μας αρκεί να αφεθούμε ελεύθεροι από δόγματα έτοιμες και έτοιμοι να διαμορφώσουμε και να διαμορφωθούμε. Ξέρουμε πως ο δρόμος της εξέγερσης έχει έναν εντελώς διαφορετικό χρόνο από αυτόν του εφησυχασμού και της υποτέλειας. Τα θαύματα επιτελούνται μονάχα απο εξεγερμένους ανθρώπους. Λίγες μέρες στους δρόμους της φωτιάς αρκούν για να ατσαλωθούνε οι συνειδήσεις, για να πέσουν τα εσωτερικά μας κάστρα, για να εμπιστευθούμε τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μας, για να γεννηθεί η ιδέα του εφικτού.
Ας μην φοβόμαστε τις πρόσκαιρες ήττες. Ας προστατεύσουμε τους αιχμάλωτους μας δίνοντας τους δύναμη. Για τον Δημήτρη, τον Μιχάλη, την Ολγα, τον Γιάννη, τον Βαγγέλη, την Πόλα, όλους και όλες που βιώνουν την διαρκή εξαίρεση και τρομοκρατία από την ίδια αρχαία παράδοση των βιαστών. Δύναμη σε όλες τις αιχμάλωτες ψυχές που βρίσκονται στα μπουντρούμια της αστικής δημοκρατίας.
ΥΓ. Μπορεί αυτή τη φορά η κίνησή μας να είχε συμβολικό χαρακτήρα και ο μηχανισμός μας να μην ενεργοποιήθηκε, αλλά δεσμευόμαστε πως ανάλογα με τις εξελίξεις στις υποθέσεις των συντρόφων μας, οι επόμενοι θα σκάσουν στα μούτρα των καταπιεστών.
