Ο Ηλίας Ζούρος προπονητής στην επίσημη αγαπημένη των Ελλήνων αλλά πότε θα μιλήσουμε επιτέλους για τις αθλητικές υποδομές στη Λέσβο;

Με χαρά ενημερωθήκαμε από τα ΜΜΕ για την πρόσληψη, ενός συμπατριώτη μας Μυτιληνιού, του Ηλία Ζούρου, ως ομοσπονδιακού προπονητή στην «επίσημη αγαπημένη» των Ελλήνων την εθνική ομάδα μπάσκετ. Ίσως με αυτή την ευκαιρία κάποιοι να δουν ότι αξίζει να επισκεφτούν τη Μυτιλήνη για να ρίξουν μια ματιά στις αθλητικές υποδομές του νησιού μας. Να δουν τα κεντρικά λύκεια της Μυτιλήνης, όπου η κατάσταση δεν έχει αλλάξει και πολύ από την εποχή που έκανε τα πρώτα βήματα στο μπάσκετ ο Ηλίας Ζούρος (μάλλον χειρότερα είναι τώρα), με λακκούβες στο γήπεδο όπου μέσα στη βροχή και στον αέρα κάνουν τα παιδιά μας τα πρώτα βήματα στο μπάσκετ. Παρόμοια κατάσταση επικρατεί και στην Καλλονή αλλά και σε όλα τα χωριά του νησιού (η Γέρα τη φετινή χρόνια εκπροσωπείται στην Γ’ Εθνική κατηγορία) καθώς δεν υπάρχει άλλο κλειστό γυμναστήριο για να καλύψει τις ανάγκες τους. Να δουν το κλειστό Γυμναστήριο Μυτιλήνης, όπου διατίθεται για μια προπόνηση εβδομαδιαίως στις ομάδες του νησιού, που κατασκευάστηκε στη δεκαετία του 90 με μικρότερο μήκος από τις προδιαγραφές, με αποτέλεσμα όταν οι ομάδες χάντμπολ παίζουν εκτός νησιού, τα πρώτα λεπτά να δέχονται συστηματικά πολλά τέρματα προσπαθώντας να συμφιλιωθούν με τα νέα δεδομένα των μεγάλων γηπέδων. Να επισκεφτούν το κλειστό κολυμβητήριο Μυτιλήνης, που αποτελεί ανάσα άθλησης για εκατοντάδες παιδιά αλλά και πολλούς ενήλικες που συνεχίζουν να αθλούνται, μη δεχόμενοι ότι η άθληση μπορεί να περιορίζεται μονό στα πολυτελή ιδιωτικά γυμναστήρια. Ένα κολυμβητήριο πεπαλαιωμένο, με 25αρα πισίνα, ανίκανο να ικανοποιήσει τις ανάγκες του νησιού, ένα κολυμβητήριο που τις τελευταίες ημέρες παραμένει κλειστό καθώς παρουσιάζει βλάβη το σύστημα θέρμανσης του νερού και αναζητείται τεχνική λύση από την Αθήνα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν πρέπει να μας ξενίζει το γεγονός ότι τα παιδιά πλέον δεν ασχολούνται με τον αθλητισμό και οι ομάδες πασχίζουν να συγκροτήσουν τμήματα υποδομής. Φτάσαμε στο σημείο στο φετινό τοπικό πρωτάθλημα βόλεϋ των ανδρών να υπάρχει ουσιαστικά μόνο μία ομάδα. Κάποιοι θα πουν ότι σε στιγμές οικονομικής κρίσης, πάλι ασχολούμαστε με θέματα ήσσονος σημασίας, όπως το περιβάλλον, οι μετανάστες, ο πολιτισμός ή ο αθλητισμός. Αλλά αυτός είναι ένας μεγάλος κίνδυνος που παρουσιάζεται στη κοινωνία μας, μια κοινωνία που ζει σε μια παρατεταμένη παρακμή. Μέρα με τη μέρα, στο όνομα της οικονομικής επιβίωσης χάνουμε τις αξίες μας, τις αρχές μας ως πολίτες και ως κοινωνία. Κάνουμε εκπτώσεις στην ηθική και τα πιστεύω μας και κλεινόμαστε όλοι στο ιδιωτικό μας καβούκι, υπερασπιζόμενοι τα «κεκτημένα» μας. Γιατί ο αθλητισμός αποτελεί δικαίωμα όλων μας, καθώς συνδέεται πρώτα από όλα με την υγεία μας αλλά παράλληλα και με την κοινωνικοποίηση και αλληλεγγύη που γαλουχείται μέσα από την αθλήτικη δραστηριότητα στα παιδιά μας. Γιατί με τον τρόπο αυτό τα παιδιά μας μαθαίνουν να λειτουργούν ομαδικά, να στέκονται δίπλα στον συναθλητή τους, μακριά από ακρότητες και χουλιγκανισμούς, αλληλέγγυοι στα δύσκολα, όπως θα πρέπει να λειτουργούμε ως ενεργοί πολίτες σε κάθε ηλικία. Ο αθλητισμός δεν αποτελεί πολυτέλεια αλλά στοιχειώδες δικαίωμα κάθε οργανωμένη κοινωνίας και πρέπει όλοι να ενσκήψουμε στο πρόβλημα, για να βελτιώσουμε τις υποδομές μας και να φέρουμε και πάλι τα παιδιά στα γήπεδα του νησιού μας.