style="text-align: justify;">
Όσο κι αν προσπαθείς να ξεφύγεις από τις ημερομηνίες , όσα τεχνάσματα κι αν κάνεις για να μην υπάρχουν ή να μην επιστρέφουν με την αδυσώπητη εμμονή τους, όσο κι αν παίρνεις ύφος απόστασης και ψυχραιμίας , όσο κι να παραθέτεις αδιάσειστα επιχειρήματα εναντίον τους και ειρωνεύεσαι τις επικές απαγγελίες μαζί με τα καμώματα των παρελθόντων «ηρώων» που εξακολουθούν να εξαργυρώνουν τα χρόνια τους για μια ελάχιστη απολαβή , όσο κι αν λες πως πέρασε ο καιρός και πια έχεις πάρεις τις αποστάσεις σου (ασφαλείας ; ) όσο κι έχεις οχυρώσει τα συναισθήματα σου απέναντι στις γλυκερές νοσταλγίες , οι παγίδες είναι καλά στημένες στο χρόνο. Και δεν μπορείς να τους ξεφύγεις. Κι ίσως , εν τέλει , δεν θέλεις. Γιατί εκτός από τον απροσδιόριστο πόνο- ένα βαθύ αίσθημα , από εκείνα που λες καλά είμαι άμα σε ρωτήσουν κι όμως δεν είσαι , σχεδόν χωρίς να το ξέρεις – υπάρχει κι ακόμη μια απροσδιόριστη χαρά. Είναι γιατί όταν καλέσανε την κλάση σου τα γεγονότα εσύ δεν έλειπες. (Είχες να πεις πως ήσουνα κι «εσύ στον πόλεμο τοξότης» – κι όχι τόσα να πεις όσο να ξέρεις). Κι ακόμα , όταν μετά καλούσανε στο ταμείο για την είσπραξη δεν πήγες. Κι ότι , τόσο καιρό φύλαξες τη μνήμη μέσα σου ακέραια , σαν ψυχή.
Είναι επίσης γιατί πολλές φορές το σκέφτηκες και το ευχήθηκες επίμονο, να μην σε αξίωνε η τύχη σου (ένα θεός εν πάση περιπτώσει ) να ζήσεις μέσα σ αυτά τα μακελειά , την αγωνία και τον κατακλυσμό των γεγονότων που κατατάσσονται στην ιστορία , και που σε τσάκιζε η έγνοια τους. Παρακάλεσες να μην ήσουν κι εσύ ένα πρόσωπο του δράματος , ώστε να γνωρίζεις τις Ερινύες , τη μήνη των θεών και την αγωνία του τοξότη δίπλα σου και προ παντός τη δική σου αγωνία για τη μοίρα θεών και ανθρώπων.
Είναι γιατί πολλές φορές είπες το "απελθέτω απ’ εμου" και νοστάλγησες μια ήρεμη γωνιά δίπλα στη θάλασσα , με ένα τίποτα να χωνεύσεις την αύρα του μεσημεριού , και με ένα άλλο τίποτα να χωνεύεις τα χρόνια σου , χωρίς το βάρος της ευθύνης. Και είναι γιατί ύστερα ξαναγυρίζεις μετά την πολυήμερη άδεια στα μετόπισθεν , δίπλα και πάλι στον τοξότη ως σύντροφος στην ιστορία του , όχι να διατάξεις τη ροή της , αλλά να συμμεριστείς το πάθος της.
Κι έτσι είναι καλύτερα όταν έρχονται οι ημερομηνίες που λέγαμε να μην τις αποφεύγεις. Πάντα χρειάζεται να κάνεις τους λογαριασμούς. Κυρίως για αύριο .
«Μνησιπήμων πόνος» Θανάσης Σκαμνάκης
