yle="text-align: justify;">Σαββατοκύριακο 16 και 17 Νοεμβρίου 2013
Νοέμβρης 1973
“Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο Ραδιοφωνικός Σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων”, ακούγεται στη διαπασών από τα μεγάφωνα έξω από το Πολυτεχνείο, καλώντας το λαό να συσπειρωθεί και να στηρίξει τον ηρωικό αγώνα των φοιτητών ενάντια στη χουντική τυραννία. Απ’άκρη σ’άκρη ηχεί το σύνθημα: “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία”, που έμελλε κατόπιν να γραφτεί με κόκκινο μελάνι στην ιστορία του τόπου μας. Στην ιστορία της Ελλάδας μας. Που “μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά”. Αμέσως μετά, πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα, κάνοντας αφόρητη την ατμόσφαιρα. Τα ματ εισχωρούν με τη βία. Παντού αίμα.
…λίγο αργότερα, εκείνον τον πορφυρό Νοέμβρη, στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, ένας εικοσάχρονος άνδρας, τραυματίζεται θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του στρατού-του συνταγματάρχη Νικ.Ντερτιλή-ενώ βάδιζε αμέριμνος. Πήγαινε να επισκεφθεί τον πατέρα του σε κάποια πολυκατοικία επί της οδού Γ΄ Σεπτεμβρίου. Το όνομα του δολοφονηθέντος, Μιχάλης Μυρογιάννης, με καταγωγή από τη Λέσβο. Σύμφωνα με μαρτυρίες, κάπου εκεί κοντά είχε ακουστεί λίγη ώρα πριν, το εξής μακάβριο σύνθημα: “βαράτε στο ψαχνό”…
Νοέμβρης 2013
Κάποιες εβδομάδες μετά τη δολοφονία τριών νέων ανθρώπων που άφησαν την τελευταία τους πνοή στο λεγόμενο “πεδίο εκκαθάρισης λογαριασμών”. Η ιστορία δείχνει δυστυχώς να επαναλαμβάνεται. Κοινή συνισταμένη η αιματηρή υπογραφή. Βρισκόμαστε ήδη στη δέκατη εβδομάδα της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ (Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών) και του ΕΜΠ (Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου). Το εξάμηνο κινδυνεύει ακόμη μια φορά να χαθεί. Μαζί με τα όνειρα χιλιάδων φοιτητών για τους οποίους η είσοδος στο πανεπιστήμιο ισοδυναμούσε κάποτε με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Προ κρίσης και μνημονίων. Προ διαρκών “δοσοληψιών” με τους γνωστούς-αγνώστους εκπροσώπους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
…λίγο αργότερα, αποφασίζεται χωρίς προειδοποίηση ξανά η εισβολή των ματ στο κατά τ’άλλα “ειδυλλιακό” σκηνικό της χώρας με την πολλάκις αιματοβαμμένη ιστορία. Αυτή τη φορά σε τηλεοπτικό στούντιο. Γίνεται λόγος για φίμωση της ΕΡΤ. Και κατ’επέκταση της φωνής της Ελλάδας σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Μαύρο σήμα στις οθόνες αλλά και στην ίδια τη ζωή. Βουλευτές στα…κάγκελα με τις “κλασικές, εικονογραφημένες” αντιδράσεις και συνέπειες από τους απανταχού καλοθελητές.
…και την ίδια ώρα σε ένα άλλο σημείο της Ελλάδας, σε ένα νησί του Βορείου Αιγαίου, η φοιτητική κοινότητα διεκδικεί αυτονόητα βασικά δικαιώματα, όπως αυτό της στέγασης χωρίς κανένα προφανές τουλάχιστον αποτέλεσμα. Τι απέγινε άραγε εκείνο το αναγνωρισμένο δικαίωμα στη δωρεάν φοίτηση στα δημόσια πανεπιστήμια της χώρας; Που ισοδυναμεί υποτίθεται και με την αναγνώριση του δικαιώματος των φοιτητών στη διεκδίκηση δωρεάν στέγασης, όταν και εφόσον υπάρχουν οι αντίστοιχες προϋποθέσεις; Γιατί θα πρέπει οι Πρυτανικές Αρχές και η κοινότητα των φοιτητών να γίνονται τα δύο άκρα μιας διελκυστίνδας δυνάμεων και όχι μιας αρμονικής συνύπαρξης στον ναό της γνώσης, που θα έπρεπε να είναι το κάθε εκπαιδευτικό ίδρυμα ανεξαιρέτως;
…και σε περίπτωση που δυσκολευόμαστε να απαντήσουμε, ας θυμηθούμε τα μηνύματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, που συμπυκνώνονται σε τρεις λέξεις και εξακολουθούν μέχρι και σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, να συναρπάζουν και να συγκινούν συγχρόνως:
“ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”
…και τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη:
“Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο”…
