Editorial - Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2015

 

Να περάσει, να ξεκουμπιστεί, να φύγει ο φετινός Γενάρης που μας πάγωσε μας έβρεξε και μας παρέσυρε από την σφοδρότητα των ανέμων του. Μας έβαλε δύσκολα μες στο καταχείμωνο και μας έκανε να σκεφτούμε πολιτικά.

Όχι πώς δεν το θέλαμε, αν και πάντα η πολιτική ήταν και είναι μέσα στις κουβέντες μας, για να μην πω ότι κυλάει μέσα στις φλέβες μας είτε είναι  προεκλογικές περίοδοι είτε όχι.

Είναι κι αυτός ο μελαγχολικός ήλιος του Γενάρη που κάνει ακόμα πιο δύσκολη την ήδη τραγική κατάσταση. Θαρρείς πως συνωμοτεί μ’ όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και αρνείται πεισματικά να ξεπροβάλει έτσι λίγο για να μας ζεστάνει. Κάτι τέτοιες μέρες με πιάνει μια νοσταλγία για έναν ήλιο που θα λάμψει και θα σκορπίσει μια αισιοδοξία αλλά κοιτώντας ψηλά στον ουρανό δεν υπάρχει τίποτα. Αντ’ αυτού ένα  «παγωμένο» «νοσοκομειακό» χρώμα αυτό του ήλιου του Γενάρη κι έχουμε ακόμα μέρες ώσπου να βγει ο πρώτος μήνας του έτους.  Δέκα μέρες περίπου πριν από την κάλπη και ακόμα δεν έχω δει μια αφίσα πολιτικού προσώπου κρεμασμένη να στέκεται ψηλά χαμογελαστή, όπως πάντα άλλωστε, δεν έχω δει καινούρια συνθήματα στους τοίχους, δεν είδα έναν καυγά έτσι για να μπούμε όμορφα στο κλίμα των εκλογών. Κάτι πήγε να γίνει με τον Χαικάλη μεσούσης των γιορτών αλλά μπήκε στο αρχείο η υπόθεση κρατώντας χαμηλά το πολιτικό θερμόμετρο.

Ρε μπας και αλλάζει κάτι και δεν το πήρα χαμπάρι; Ρωτώ αλλά δε νομίζω. Θα ’ρθουν και αφίσες θα ’ρθουν και τα συνθήματα στους τοίχους όλα θα ’ρθουν λέω μέσα μου και προς το παρόν μένω ήσυχος.

Μόνο κάτι τηλεοπτικά σποτάκια που απευθύνονται περισσότερο σ’ ένα κοινό που δεν θυμάται, παραδόξως ελπίζει, και προπαντός ακόμα πιστεύει. 

Δυο πράγματα δεν θα αφήσω πάρει μαζί του ο Γενάρης όσο κι αν φυσήξει. Τα όνειρα και τις ελπίδες των παιδιών. Όσο για τις δικά μας όνειρα και τις ελπίδες, αυτές πια εξανεμίστηκαν καιρό τώρα.