yle="text-align: justify;">Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013
Απεργιακός πυρετός σήμερα και στη Λέσβο.48ώρη απεργία ΑΔΕΔΥ. Στάση εργασίας ΓΣΕΕ. Στάση εργασίας στα ΜΜΕ. Συνέχεια της τριήμερης απεργίας ιατρών ΕΣΥ Λέσβου. Συνέχεια της πενθήμερης (επαναλαμβανόμενης)απεργίας ΟΛΜΕ(Καθηγητές). Απεργία δικηγόρων. Συγκεντρώσεις στα Κεντρικά Λύκεια, συγκεντρώσεις στην Πλατείας Σαπφούς. Κινητοποίηση και από την Καλλονή και μεταφορά διαδηλωτών στη Μυτιλήνη.
Το ρεπορτάζ θα γράψει ξανά για μεγαλειώδη συγκέντρωση και πορεία. Το μεγάλο ερώτημα είναι το μετά; Όλα αυτά τα «μνημονιακά χρόνια» το έργο έχει επαναληφθεί πολλές φορές. Απεργούμε, ελπίζουμε και… μετά από λίγο όχι μόνο γυρνάμε στα ίδια αλλά στα χειρότερα! Και ακόμη χειρότερα: ψηφίζουμε ξανά μια από τα ίδια σε μεγάλο ποσοστό.
Μήπως ήρθε ο καιρός να δούμε τα πράγματα λίγο διαφορετικά; Μήπως ο καθένας παλεύει μόνος του;
Παραφράζοντας μια φράση θα λέγαμε ότι «αν οι απεργίες της σημερινής μορφής άλλαζαν τον κόσμο θα ήταν παράνομες». Η απεργία είναι ισχυρό όπλο. Δυστυχώς όμως η απεργία τα τελευταία χρόνια έχει γίνει απλά ένας μηχανισμός εκτόνωσης της κοινωνίας. Κάνουμε την 24ωρη ή 48ωρη απεργία και μετά επιστρέφουμε στο καβούκι μας. Η ιστορία έχει δήξει ότι μόνο η γενικευμένη απεργία διαρκείας είχε αποτελέσματα. Αλλά από το σημερινό "σύστημα" απεργιών «βολεύονται» οι συνδικαλιστές που έχουν μάθει να επιβιώνουν με συνηθισμένες «επαναστατικές κινήσεις».
Σε μερικές μέρες θα ζήσουμε άλλο ένα παράδειγμα με την απεργία των καθηγητών. Η Κυβέρνηση θα εφαρμόσει την τακτική της φθοράς μέσα από την αδιαφορία. Η σκέψη είναι απλή: ας κάνουν απεργία πόσο θα αντέξουν; Σε 24 ώρες το ποσοστό συμμετοχής στην απεργία μειώθηκε κατά 10%. Σε μια εβδομάδα θα μειωθεί ακόμη περισσότερο. Τι είναι αυτό που δεν βλέπουν οι καθηγητές; Την μοναξιά τους! Γιατί οι καθηγητές ήταν απόντες όταν άλλοι εργαζόμενοι (πχ λιμεβεργάτες) έκαναν τον αγώνα τους; Γιατί οι καθηγητές δεν έκαναν ΠΟΤΕ μια απεργία για να σταματήσει η παραπαιδεία και η οικονομική αιμορραγία των γονέων. (Μάλιστα ορισμένοι από αυτούς βγαίνουν και στα ΜΜΕ πουλώντας αγωνιστικό πνεύμα ενώ είναι ειδικοί της παραπαιδείας!).
Ίσως αυτό το κείμενο ενοχλήσει, ίσως αποτελέσει αφορμή για προβληματισμό. Πριν όμως καταθέσουμε την άποψή μας ας κοιτάξουμε λίγο δίπλα μας. «Όλοι βλέπουν οράματα αλλά ο καθένας πάει σπίτι του και νομίζει ότι είναι μόνος».
Και το κοινό όραμα (ας πάρουμε παράδειγμα την απεργία της ΟΛΜΕ) δεν μπορεί να είναι ο αγώνας για τις μη μετακινήσεις εκπαιδευτικών αλλά μόνο για πραγματική δημόσια και δωρεάν παιδεία.
