25 χρόνια μετά ο Παναγιώτης επιστρέφει στο σχολείο και...στα όνειρά του!
της Ανθής Παζιάνου / εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ
"Μιλάμε γι’ αυτό που κάνω, όχι γι’ αυτό που έχω". Αυτό εννοούσε κάθε λεπτό της συζήτησής μας ο 40χρονος Παναγιώτης Τινέλλης, όταν πήγε να εγγραφεί στις Λυκειακές Τάξεις του Εσπερινού Γυμνασίου Μυτιλήνης, 25 χρόνια μετά το ατύχημα που άλλαξε άρδην τη ζωή του το καλοκαίρι τού 1989 και τον άφησε με ολική τετραπληγία.
«Δεν είναι “μάθημα ζωής”» είχε πει στην πρώτη μας συνάντηση, προσπαθώντας να μας προλάβει. Κι όμως, αυτό που κάνει, θέλει πολλά κότσια, κι ας συγχωρήσει έτσι τον τίτλο μας. Από την άλλη, επιτάσσει ωριμότητα, από την πλευρά του εκπαιδευτικού συστήματος για να προσαρμοστεί, αλλά και της Δημόσιας Υγείας που τον άφησε ξεκρέμαστο.
«Είναι χαρά και ταυτόχρονα πρόκληση για το Σχολείο μας να γραφτεί στην Α΄ λυκείου ο τετραπληγικός μαθητής Παναγιώτης Τινέλλης. Είναι κάτι πρωτόγνωρο για μας και εμείς θα ανταποκριθούμε σε αυτή την πρόκληση», λέει ο διευθυντής του Σχολείου, Βλάσιος Ταμβακέρας, ο οποίος φρόντισε εγκαίρως να γίνει ράμπα στο Σχολείο ώστε ο Παναγιώτης να παρακολουθεί κανονικά τα μαθήματα.
Με τη χρήση τάμπλετ και χάρη στην ψηφιοποίηση όλων των βιβλίων του Σχολείου, ο Παναγιώτης δε θα έχει κανένα πρόβλημα να διαβάζει και να είναι εν τάξει στις νέες του υποχρεώσεις. Άλλωστε η τεχνολογία του είναι πολύ οικεία, αφού εδώ και 12 χρόνια ασχολείται επαγγελματικά με τη γραφιστική.
Την ίδια ώρα, και ο διευθυντής του Σχολείου, αφού η προηγούμενη Σχολική Επιτροπή του Δήμου φρόντισε για την κατασκευή και τοποθέτηση ράμπας, έχει μεριμνήσει ώστε οι εκπαιδευτικοί να είναι ενημερωμένοι σε ό,τι αφορά στην τεχνολογία, για τη διευκόλυνση του μαθήματος.
«Ένας από τους λόγους που με οδήγησαν να συνεχίσω σήμερα αυτό που έμεινε ανολοκλήρωτο πριν 25 χρόνια, είναι ότι το σύστημα παιδείας πλέον έχει ωριμάσει, όπως και η κοινωνία. Παλιότερα υπήρχε μια δήθεν ευαισθητοποίηση, τώρα είναι ουσιαστική. Και το να συνυπάρχεις σε ένα περιβάλλον που δε θα σε βλέπει παράξενα, είναι πολύ σημαντικό.
Όταν έπαθα το ατύχημα, το εκπαιδευτικό σύστημα δεν παρείχε την απαιτούμενη στήριξη για να μπορέσω να συνεχίσω. Η προσβασιμότητα στην εκπαίδευση, σε όλες τις βαθμίδες, είναι πολύ σημαντική και με αυτήν τη λέξη εννοώ τα πάντα, από τους καθηγητές και τους μαθητές έως και τη νοοτροπία και τον ίδιο το χώρο που στεγάζεται το μάθημα», λέει ο Παναγιώτης.
Στόχος του είναι να ολοκληρώσει το λύκειο και να προχωρήσει στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. «Ήθελα να κάνω αίτηση στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο και δεν μπορούσα γιατί δεν είχα απολυτήριο λυκείου. Κι αυτός είναι επίσης σημαντικός λόγος για να ξεκινήσω το σχολείο. Θέλω να προχωρήσω και να σπουδάσω Ευρωπαϊκό Πολιτισμό», προσθέτει. Η χρήση του όρου «στόχος» δεν είναι τυχαία, ειδικά για τον Παναγιώτη.
«Άλλοι τα λένε όνειρα. Τα όνειρα όμως σημαίνουν πράγματα που θα περάσουν και θα ξεχαστούν ως προσδοκίες. Στόχος για μένα είναι ότι θα έρθει η ώρα που οπωσδήποτε, κάτι που έχεις προγραμματίσει, θα γίνει πραγματικότητα».
Μια «παλιά ιστορία»
Ο Παναγιώτης είχε ατύχημα με τη μηχανή το καλοκαίρι τού 1989, αφού ολοκλήρωσε την Γ΄ τάξη του γυμνασίου, στο δρόμο προς το αεροδρόμιο. «Είναι μια πολύ παλιά ιστορία. Ολική τετραπληγία διέγνωσαν οι γιατροί, δηλαδή κινητική αναπηρία.
Τέτοιου είδους συμβάντα, θέλοντας και μη, καθορίζουν τη ζωή σου και καλείσαι να προσαρμοστείς στη νέα πραγματικότητα», μας λέει και εξηγεί: «Η Ελλάδα πριν 25 χρόνια ήταν πολύ πίσω στο νευρολογικό τομέα. Μετά από σειρά επεμβάσεων στη Ρωσία, σταθεροποιήθηκε η κατάστασή μου και φυσικά χάρη στην οικογένειά μου και τη φυσικοθεραπεία.
Αν και το Σύστημα Υγείας κάλυπτε κάποιες επεμβάσεις, όλα θα μπορούσαν -τουλάχιστον αυτό αποδεικνύεται καθημερινά- να γίνουν καλύτερα. Δεν είναι όμως έτσι». «Είχα δύο επιλογές, η πρώτη ήταν να συνεχίζω να προσπαθώ για το αυτονόητο, να πιέζω δηλαδή το Σύστημα Υγείας για να με βοηθήσει η ασφάλειά μου να προχωρήσω σε εγχειρήσεις, και η δεύτερη να προσαρμοστώ φυσιολογικά στην κοινωνία.
Επέλεξα το δεύτερο», καταλήγει.
