Η ιστορία ενός πρόσφυγα που ήθελε να παίζει επαγγελματικό ποδόσφαιρο

Η HIAS Ελλάδος - Hebrew Immigrant Aid Society - βοήθησε νεαρό πρόσφυγα από τη Γουινέα να αποκτήσει δελτίο ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή

Είναι γνωστό πως ο δρόμος για την απόκτηση του καθεστώτος διεθνούς προστασίας για τους εισερχόμενους στην Ελλάδα αιτούντες άσυλο, είναι γεμάτος με δυσκολίες. Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι, ακόμα και μετά την χορήγηση ασύλου οι αναγνωρισμένοι πρόσφυγες συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν πληθώρα αχρείαστων και παράλογων εμποδίων στην προσπάθειά τους να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία.

Τέτοια είναι η περίπτωση του Α.Κ., ενός νεαρού πρόσφυγα από τη Γουινέα, ο οποίος ήρθε στην Ευρώπη με την υπόσχεση ότι θα έπαιζε επαγγελματικό ποδόσφαιρο, αλλά έπεσε θύμα εμπορίας ανθρώπων στην Τουρκία.

Μετά από πολλές δυσκολίες και αφού τελικά του χορηγήθηκε άσυλο στην Ελλάδα, προσπάθησε να αποκτήσει δελτίο ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή για να μπορέσει να συνεχίσει να κάνει αυτό που αγαπά περισσότερο από όλα – να παίζει ποδόσφαιρο. Η Ελληνική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου όμως είχε άλλη άποψη – ζήτησε από τον νεαρό πρόσφυγα να προσκομίσει και το εθνικό του διαβατήριο μαζί με τα υπόλοιπα δικαιολογητικά για να του χορηγήσει δελτίο ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή. Αξίζει να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν η μόνη – η Ε.Π.Ο. έχει επανειλημμένως ζητήσει εθνικό διαβατήριο ως συνοδευτικό των αιτήσεων υποψηφίων ποδοσφαιριστών που απολαμβάνουν καθεστώς διεθνούς προστασίας, παρά τις σχετικές προβλέψεις της ελληνικής νομοθεσίας οι οποίες επιτρέπουν στους δικαιούχους διεθνούς προστασίας να ενταχθούν στα αθλητικά σωματεία.

Η HIAS Ελλάδος εκπροσώπησε τον εικοσάχρονο πρόσφυγα ενώπιον της Επιτροπής Ιδιότητος Μετεγγραφών Ποδοσφαιριστών της Ε.Π.Ο, ζητώντας την ακύρωση της προηγούμενης απόφασης της επιτροπής με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα του Α.Κ. για την έκδοση δελτίου ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή.

Η επιτροπή δέχθηκε τα σχετικά επιχειρήματα και ακύρωσε την προηγούμενή της αρνητική απόφαση, χορηγώντας ιδιότητα ποδοσφαιριστή στον Α.Κ. που πλέον μπορεί να αγωνιστεί για την ομάδα του στο τοπικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα.

Ο Βασίλης Κερασιώτης, δικηγόρος και διευθυντής της HIAS Ελλάδος, ο οποίος εκπροσώπησε τον Α.Κ. ενώπιον της Επιτροπής Ιδιότητας Μετεγγραφών Ποδοσφαιριστών, εξέφρασε την ικανοποίησή του για το περιεχόμενο της απόφασης. Σύμφωνα με τον Β. Κερασιώτη είναι ενάντιο και στους κανόνες της ΦΙΦΑ το να ζητείται εθνικό διαβατήριο από δικαιούχους διεθνούς προστασίας, καθώς οι τελευταίοι εξ ορισμού δεν μπορούν να έχουν επαφές με τις αρχές των χωρών καταγωγής τους. Επιπλέον, οποιαδήποτε επαφή ενός δικαιούχου διεθνούς προστασίας με τις αρχές της χώρας καταγωγής του, μπορεί να θέσει σε κίνδυνο το καθεστώς διεθνούς προστασίας που απολαμβάνει. Συνεπώς, το ταξιδιωτικό έγγραφο που χορηγείται στους δικαιούχους διεθνούς προστασίας, πρέπει να θεωρείται επαρκές για τους σκοπούς της έκδοσης του δελτίου ερασιτέχνη ποδοσφαιριστή.
«Ενώ αυτή η απόφαση είναι πολύ σημαντική, δεν είναι δεσμευτική για την ομοσπονδία, που σημαίνει ότι ο επόμενος παίκτης-πρόσφυγας που θα αιτηθεί ιδιότητα ποδοσφαιριστή θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τις ίδιες δυσκολίες που αντιμετώπισε και ο Α.Κ. Η λύση των εφέσεων ενώπιον της Επιτροπή Ιδιότητος Μετεγγραφών Ποδοσφαιριστών δεν είναι βιώσιμη, καθώς το παράβολο είναι υψηλό και επίσης η διαδικασία κοστίζει και σε χρόνο. Η Ομοσπονδία πρέπει να αλλάξει τον κανονισμό, ούτως ώστε να εναρμονιστεί με την εθνική νομοθεσία αλλά και με τους αντίστοιχους κανονισμούς της ΦΙΦΑ» σημείωσε ο Βασίλης Κερασιώτης.

Παρακάτω μπορείτε να δείτε τα όσα μας διηγήθηκε ο Α.Κ. αφού χορηγήθηκε δελτίο ποδοσφαιριστή.

«Ο πατέρας μου λέει ότι έκανα τα πρώτα μου βήματα κυνηγώντας μια μπάλα. Κάποιες φορές ο Πατέρας μου, μου έλεγε ότι δεν θα με άφηνε να παρακολουθήσω τον Ροναλντίνιο, τον αγαπημένο μου ποδοσφαιριστή, εάν πρώτα δεν ετοίμαζα τα μαθήματα μού. Έκανα τα πάντα για να μην χάσω την ευκαιρία να τον δω να παίζει. Ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο πολύ μικρός. Έπαιζα σε μια πολύ γνωστή ακαδημία του Κόνακρι, από την οποία έχουν βγει μερικοί πολύ γνωστοί ποδοσφαιριστές, όπως ο Κεϊτά της Λίβερπουλ και ο Καμαρά του Ολυμπιακού. Έπαιξα μαζί με τον Μαντί Καμαρά για σχεδόν 8 χρόνια.

Κάποια στιγμή, όταν ήμουν 17 χρονών, είχαν έρθει κυνηγοί ταλέντων στην ακαδημία μας και είχαν οργανώσει δοκιμές για να επιλέξουν παίκτες για ευρωπαϊκές ομάδες. Εμένα με επέλεξαν για μια Τουρκική ομάδα και έτσι ταξίδεψα στην Τουρκία.

Σύντομα μετά την άφιξή μου στην Τουρκία συνειδητοποίησα ότι ο ατζέντης μου, μου είχε φτιάξει ψεύτικο συμβόλαιο, ο οποίος μαζί με τα χρήματα είχε πάρει και το διαβατήριό μου, καθώς εγώ ήμουν ακόμα ανήλικος. Ο πατέρας μου είχε ξοδέψει πολλά λεφτά για να έρθω στην Ευρώπη και είχαμε μείνει χωρίς τίποτα. Όταν κατάλαβα τι είχε συμβεί, πήγα στην πρεσβεία της χώρας μου και ζήτησα βοήθεια για να επιστρέψω στην πατρίδα μου. Μου υποσχέθηκαν βοήθεια για την έκδοση των απαραίτητων εγγράφων, αλλά η οικογένειά μου έπρεπε να πληρώσει για το εισιτήριο μου.

Τότε επικοινωνήσαμε με τον θείο μου, ο οποίος ήταν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής στη Γαλλία. Ο θείος μου είπε πως αντί να επιστρέψω στη Γουινέα, έπρεπε να πάω σε αυτόν στη Γαλλία και θα αναλάμβανε αυτός το ταξίδι μου.

Έτσι βρέθηκα στην Ελλάδα. Δεν με άφησαν να συνεχίσω το ταξίδι μου για τη Γαλλία γιατί δεν είχα τα κατάλληλα έγγραφα. Από την αστυνομία, με στείλαν στην Κατεχάκη για να ζητήσω άσυλο. Αφού ζήτησα άσυλο, με έστειλαν στο καμπ του Ελαιώνα.

Στον Ελαιώνα δεν είχε χώρο για μένα και κοιμόμουν έξω. Αργότερα, με λυπήθηκαν δυο γυναίκες που εργάζονταν στο καμπ και μου βρήκαν ένα μέρος για να κοιμάμαι. Έτσι ξεκίνησα να παίζω στην ομάδα SOS Children.

Εκείνη την περίοδο, έπαιξα ενάντια σε πολλές ομάδες, μεταξύ αυτών και ομάδες νέων του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, αλλά και του Πανιωνίου. Μετά από έναν αγώνα με τον Πανιώνιο, οι άνθρωποι του Πανιωνίου μίλησαν με τον προπονητή μου και του είπαν πως ήθελαν να παίξω για την ομάδα νέων του συλλόγου τους. Τότε ήμουν 18 χρονών. Πήραν τα χαρτιά μου στην Ε.Π.Ο., αλλά η Ομοσπονδία απάντησε πως τα χαρτιά μου δεν επαρκούσαν. Στην Υπηρεσία Ασύλου μας είπαν να περιμένουμε την έκδοση της απόφασης για το άσυλο.

Όταν μου χορηγήθηκε το άσυλο και το ταξιδιωτικό έγγραφο, έπαιζα στην Ατλαντίς στην Τρίτη κατηγορία. Δεν μπορούσα όμως να αγωνιστώ γιατί χρειαζόμουν δελτίο ποδοσφαιριστή. Η Ατλαντίς με βοήθησε με την αίτηση στην ομοσπονδία, αλλά η Ε.Π.Ο. απέρριψε την αίτησή μου ζητώντας το εθνικό μου διαβατήριο.

Τότε θύμωσα με την αδικία και πήγα στη Γαλλία, αφήνοντας πίσω μου τη σχολή κομμωτικής που πήγαινα, καθώς και όλη τη ζωή που είχα φτιάξει στην Ελλάδα. Είχα θυμώσει γιατί το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου, έβλεπα τους φίλους μου να αγωνίζονται στο υψηλότατο επίπεδο και εγώ δεν μπορούσα να κάνω το ίδιο, όχι επειδή δεν είχα αρκετό ταλέντο ή δεν προσπαθούσα αρκετά, αλλά επειδή δεν μου έδιναν την ευκαιρία που χρειαζόμουν.

Στη Γαλλία ο θείος μου με ανέθεσε σε έναν φίλο του. Σύντομα υπέγραψα ένα τριετές συμβόλαιο με μια ομάδα από το Λουξεμβούργο το οποίο μου εξασφάλιζε έναν καλό μισθό. Έπαιξα εκεί για περίπου 6 μήνες, αλλά μισθό δεν έλαβα ποτέ. Όταν μετά από 6 μήνες ρώτησα τον προπονητή μου γιατί δεν πληρωνόμουν, μου απάντησε πως αυτήν την ερώτηση έπρεπε να κάνω στον θείο μου. Μίλησα με την μητέρα μου για την κατάσταση και μου είπε να φύγω από τον θείο μου αν είχα υποψίες ότι με είχε αδικήσει. Έτσι και έκανα.

Από τη Γαλλία πήγα στη Γερμανία σε έναν φίλο μου ο οποίος έπαιζε στη δεύτερη ομάδα της Ντόρτμουντ. Εκεί μου ζήτησαν μερικές ομάδες να μείνω, αλλά ήταν το τέλος της αγωνιστική περιόδου και είπα να έρθω πρώτα στην Ελλάδα για το καλοκαίρι. Ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα, γιατί από τότε που έφυγε από τη χώρα μου, η μόνη χώρα στην οποία αισθάνθηκα καλά είναι η Ελλάδα. Ναι, υπάρχουν πολλά χρήματα σε άλλες χώρες, για παράδειγμα στη Γαλλία, αλλά το σημαντικότερο είναι το που αισθάνεσαι ασφαλής. Από τότε που έφυγα από τη Γουινέα, όλοι μου έλεγαν ψέματα και προσπαθούσαν να με εξαπατήσουν - μέχρι και ο θείος μου με εκμεταλλεύτηκε. Το μόνο μέρος όπου δεν μου είπαν ψέματα ήταν η Ελλάδα, αν δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι, δεν θα μου έδιναν ψεύτικες υποσχέσεις, θα μου έλεγαν – ‘συγνώμη, δεν μπορώ να σε βοηθήσω’. Παρόλα αυτά, η μόνη χώρα που αρνήθηκε να μου δώσει δελτίο ποδοσφαιριστή είναι η Ελλάδα, οπουδήποτε αλλού μου το έδωσαν άμεσα. Στην Γαλλία για παράδειγμα, ήταν υπερβολικά εύκολο να το πάρεις – μου πήρε μόλις 2 μέρες.

Την τελευταία φορά που πήγα στην Ε.Π.Ο. ήταν με το κύριο Κερασιώτη, ο οποίος πιστεύω πως με βοήθησε πολύ, γιατί μετά από πολλές απορρίψεις στο παρελθόν, επιτέλους πήρα το δελτίο. Πολλοί φίλοι μου, αναγνωρισμένοι πρόσφυγες, αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα που αντιμετώπιζα και εγώ μέχρι τώρα και έτσι δεν μπορούν να αγωνιστούν με τις ομάδες τους.

Αυτή τη στιγμή παίζω για τον Ήφαιστο Νίκαιας. Ο τελικός μου στόχος είναι να παίξω στο υψηλότατο επίπεδο. Ελπίζω να το καταφέρω κάποια στιγμή. Αυτό όμως εξαρτάται πολλές φορές από τα άτομα με τα οποία δουλεύεις και από τις ευκαιρίες που σου δίνονται. Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να σε εκμεταλλευτούν ή απλά ποτέ δεν σου δίνουν την ευκαιρία που χρειάζεσαι για να αποδείξεις τις δυνατότητές σου. Αν για παράδειγμα ο θείος μου δεν μου είχε φερθεί με τον τρόπου που μου φέρθηκε, τώρα θα ήμουν σε εντελώς διαφορετική θέση».