Σκηνές που θύμιζαν Χιλή εκτυλίχθηκαν χθες στα Εξάρχεια. Όχι από την πλευρά των αγωνιζομένων, αλλά από την πλευρά της καταστολής που δε γνωρίζει ανθρώπους που ζουν ή κινούνται σε μια περιοχή, αλλά εχθρούς που απειλούν με την παρουσία τους και μόνο έναν ολόκληρο στρατό εξοπλισμένο με όπλα, σφαίρες, ασφυξιογόνα, γκλομπς και κρότου – λάμψης. Η τραγική ειρωνεία έγκειται στο γεγονός ότι μια τέτοια 17 Νοέμβρη πριν 46 χρόνια, ο ατομικός εξολισμός των “δυνάμεων ασφάλειας” που έβαψε την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο με αίμα, φαντάζει πενιχρός μπροστά στα όπλα που φέρει πάνω του σήμερα ένα όργανο των ΜΑΤ.
Το μόνο που σίγουρα δεν έχει αλλάξει -και φέρει ισχυρό συμβολισμό- είναι το ίδιο χακί χρώμα της στολής που είχαν και τα τάγματα εφόδου της χούντας.
Τα τάγματα εφόδου της Δημοκρατίας, που χθες μετά τη μαζικότερη πορεία των τελευταίων 5 ετών, επέλασαν στα Εξάρχεια και ως βάρβαροι σάπισαν τη σάρκα (αν και το μυαλό είναι ο στόχος όπως θα έλεγε και η Κατερίνα) όσων βρέθηκαν στο διάβα τους, τραμπούκισαν και χτύπησαν φωτορεπόρτερ και δημοσιογράφους (και γενικότερα όποιον τολμούσε έστω και με κινητό τηλέφωνο να καταγράψει τα εγκλήματα τους), χτύπησαν κόσμο ακόμη και μέσα σε πολυκατοικίες και μαγαζιά της περιοχής.
Συχνά ακούμε ότι οι αστυνομικοί υπάρχουν εκεί έξω για να μας προστατεύουν, ότι είναι κι αυτοί εργαζόμενοι όπως εμείς και όταν οι άνθρωποι παραπονούνται, καταδικάζουν, αψηφούν ή αντιδρούν ενάντια στην αδικία και τη βιαιότητα της αστυνομίας, τότε λένε πως, ό,τι εγκλήματα και αν έχουν διαπράξει εν ώρα εργασίας, οι αστυνομικοί είναι εκείνοι που διαφυλάσσουν την ειρήνη, αυτοί στους οποίους στρεφόμαστε όταν μας συμβαίνει κάτι κακό.
Όμως η ερώτηση θα έπρεπε να είναι, “ποιος λογικός άνθρωπος θα ζητούσε βοήθεια από τον κακοποιό που μόλις του έσπασε το σαγόνι χωρίς λόγο;
Και αν -σύμφωνα με το αφηγηματικό κλισέ- «δεν είναι όλοι οι μπάτσοι κακοί», τότε γιατί οι «καλοί μπάτσοι» ανέχονται και καλύπτουν τα εγκλήματα των συναδέλφων τους; Και γιατί οι ΕΔΕ δε βρίσκουν ποτέ καμία υπαιτιότητα σε εγκληματίες με στολή;
Και γιατί η κατάθεση ενός νομίμου εγκληματία είναι ετεροβαρής στα μάτια των δικαστών, σε σχέση με την μαρτυρία ενός κατηγορουμένου από τον ίδιο τον κακοποιό με στολή, με μοναδικό σκοπό να καλύψει τα εγκλήματα του;
Και γιατί οι κακώσεις και τα σπασίματα στα κόκαλα που προκαλούν με τα γκλομπς τους, τα εγκαύματα από τις χειροβομβίδες τους, η μόνιμη απώλεια ακοής από τις κρότου – λάμψης τους, ο καρκίνος και η ασφυξία από τα ασφυξιογόνα τους, όλα αυτά γιατί θεωρούνται νόμιμα αν είσαι στα ΜΑΤ και πληρώνεσαι για να δρας ως το χείριστο είδος εγκληματία και αυτό αποκαλείται επάγγελμα;
