Οι νησιώτες της Λέσβου που βρέθηκαν στην Αθήνα είχαν από το 1970 για σημείο συνάντησης το ομώνυμο ουζερί της Εμμανουήλ Μπενάκη.
Ακόμα και σήμερα θα βρεις από αργά το πρωί Μυτιληνιούς παππούδες να δίνουν ραντεβού για κουβέντα, η οποία περνάει γρήγορα από το NBA και τον Αντετοκούνμπο στη δικτατορία, στη γερμανική κατοχή κι έπειτα σε γεωπονικές συμβουλές για αναρριχώμενα. Όσο περνάει η ώρα, ο καφές, οι ελιές και το ψωμί γίνονται ουζάκια και το πεζοδρόμιο γεμίζει με δικηγόρους από τα γύρω γραφεία και νεαρόκοσμο.
«Το μαγαζί το είχαν πρώτα δύο αδέρφια από την Αγιάσο της Λέσβου. Εμείς ερχόμασταν ως φοιτητές και το 2007 το αγοράσαμε για να μη χαθεί η παράδοση», λέει ο κ. Μιχάλης Γιαννέλης.
«Αυτή η τρέλα μάς βγήκε σε καλό και μέσα στο μπετόν της Αθήνας υπάρχει τώρα μια όαση. Τώρα το νησί μου μου λείπει λίγο λιγότερο από πριν».
Οι παλιοί ιδιοκτήτες (που πλέον κοντεύουν τα 90) έμαθαν στους νέους τα βασικά: πώς να κάνουν παραδοσιακά τους κεφτέδες και τους πατατοκεφτέδες, και οι τελευταίοι πρόσθεσαν επιπλέον φαγητά που θυμίζουν το νησί. Στη Λέσβο των Εξαρχείων τα ούζα είναι μόνο μυτιληνιά (πάνω από 20 ετικέτες) και τα παστά απίθανα. Δεν θα σου μαρτυρήσουν όμως με τίποτα πώς κάνουν τα τελειότερα τηγανητά κολοκυθάκια με τη χοντρή, χρυσαφένια κρούστα που δεν σε λαδώνει καθόλου. Μέχρι τις 12 το βράδυ στο μωσαϊκό και στο πεζοδρόμιο θα δεις τους σερβιτόρους να πηγαινοφέρνουν δίσκους με λαδοτύρι από τον Πολιχνίτο, τηγανητές σουπιές και κουτσομούρες, κολιό παστό ή μαρινάτο, παστουρμά ψαριού, μύδια σαγανάκι, χταπόδια και ψητές σαρδέλες. Για soundtrack μόνο οι συζητήσεις των διπλανών.
από το περιοδικό "Κ" της Καθημερινής
====
