Σε όλους μας έχει συμβεί κάποιες φορές να έχουμε αδικηθεί και για διάφορους λόγους να μην αντιδράσουμε, πολύ περισσότερο όταν έχουν αδικηθεί άλλοι (φίλοι, γνωστοί) και πάλι κάναμε ότι δεν είδαμε ότι δεν καταλάβαμε. Σε πολέμους που δυστυχώς βλέπουμε όλο και ποιο συχνά έχουμε σχεδόν συνηθίσει και δεν αντιδρούμε σε εικόνες με πτώματα, και μακάβρια σκηνικά αποκεφαλισμένων, διαμελισμένων και άλλα που και πάλι (οι περισσότεροι) δεν αντιδρούμε.
Αλλά δεν μπορείς να συνηθίσεις ούτε να προσπεράσεις τα νεκρά παιδιά. Δεν μιλάμε για παιδιά χτυπημένα από αρρώστιες ούτε για άλλα που χειρίζονται πολεμικά όπλα που και ακόμη και έτσι τίποτα δεν δικαιολογείτε. Μιλάμε για παιδιά που παίζουν αμέριμνα σε παραλίες ή κοιμούνται σπίτι τους ή πάνε σε σχολείο του ΟΗΕ. Αυτό δεν μπορείς να το αντέξεις, δεν μπορείς να το προσπεράσεις και δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην συμφωνεί ότι όχι μόνο πρέπει να σταματήσει αλλά δεν έπρεπε να συμβεί ποτέ.
Και πάντα λέμε και εγώ τι μπορώ να κάνω; Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνουμε για να σταματήσει αλλά σίγουρα ξέρω ότι δεν πρέπει να μην κάνουμε τίποτα. Πρέπει να κάνουμε κάτι έστω μικρό ή μεγάλο ή συμβολικό. Έτσι, επειδή με τα παραπάνω σφίγγετε το στομάχι σου, επειδή δυσανασχετείς και λες δεν πάει άλλο, επειδή θέλεις να απονείμεις φόρο τιμής στα νεκρά παιδιά, επειδή σε πνίγει και θέλεις να φωνάξεις… σφίγγουμε τα χέρια.
Την Πέμπτη 7 Αυγούστου στις 20:00 σηκωνόμαστε από τις καρέκλες, τους καναπέδες, τις καφετέριες βγαίνουμε από τα σπίτια, τα αυτοκίνητα και πάμε στο Λιμάνι της Μυτιλήνης εκεί θα τους βρούμε όλους μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους, άνεργους, φίλους, αντίπαλους και ενώνουμε τα χέρια με ένα μόνο σκοπό να σταματήσει να κυλάει αίμα στην Γάζα.
Πιθανόν να μην γίνει τίποτα και στον κόσμο να το μάθουν λίγοι ότι κάποιοι έκαναν ανθρώπινοι αλυσίδα στο λιμάνι ενός νησιού του Αιγαίου ως αγανάκτηση στον πόλεμο στην Γαζα, αλλά αυτό θα είναι η αρχή γιατί αν ενωθούν πολλές αλυσίδες γίνεται βρόγχος στους στρατοκράτες και την επόμενη μέρα αγοράζουμε φαρμακευτικό υλικό και πάμε στο κοινωνικό ιατρείο για την Παλαιστίνη. Τουλάχιστον θα έχει γίνει η αρχή και θα δικαιώσουμε και το ποιητή Τάσο Λειβαδίτη που για κάτι τέτοιες καταστάσεις είχε γράψει:
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές….
Το ΑΠΕ-ΜΠΕ αναφέρει:
Σχεδόν 300 παιδιά έχουν σκοτωθεί στη Λωρίδα της Γάζας από την έναρξη της ισραηλινής επιχείρησης
Τουλάχιστον 296 ανήλικοι Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί στη Λωρίδα της Γάζας από την έναρξη της επιχείρησης του ισραηλινού στρατού στις 8 Ιουλίου, ανακοίνωσε σήμερα η Unicef. «Τα παιδιά είναι το 30% των άμαχων θυμάτων», εκτίμησε η Unicef, ο απολογισμός της οποίας βασίζεται στον αριθμό των νεκρών που η οργάνωση αυτή του ΟΗΕ έχει καταφέρει να επιβεβαιώσει, ο οποίος όμως κινδυνεύει να αυξηθεί.
Περισσότεροι από 1.600 Παλαιστίνιοι, στην πλειονότητά τους άμαχοι, έχουν σκοτωθεί από την έναρξη της επιχείρησης Προστατευμένη Παρυφή του ισραηλινού στρατού εναντίον της Λωρίδας της Γάζας.
