yle="text-align:justify;">Γράφει: Μπαλάσκας Στρατής / εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ 17/11/2011
Η αδελφή του ήρωα του Πολυτεχνείου Μιχάλη Μυρογιάννη ταλαιπωρείται από τη γραφειοκρατία της Πολεοδομίας επί 12 χρόνια, για ένα οικοπεδάκι στην άκρη του Συνοικισμού της Μυτιλήνης
«Η πατρίς ευγνωμονούσα…» Πόσες και πόσες ιστορίες θα μπορούσαν να έχουν σε ετούτο τον τόπο αυτό τον πικρόχολο τίτλο; Στ’ αλήθεια, πολλές χιλιάδες… Εκατομμύρια καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που προσέφεραν ό,τι είχαν και δεν είχαν σε ετούτο τον τόπο, και σέρνονται εκλιπαρώντας για το δίκιο τους. Όχι για το παραπάνω, μα μόνο για το δίκιο τους. Αυτό το ελάχιστο που θα τους αφήσει να ζουν, να συνεχίσουν να ζουν… Η σημερινή ιστορία αφορά την αδελφή ενός ήρωα, που σα σήμερα, 17 Νοεμβρίου τού 1974 έδωσε τη ζωή του για μια υπόθεση μοναδική όσο και δοκιμασμένη… Το Μιχάλη Μυρογιάννη. Η αδελφή του, Μαρία, 12 ολόκληρα χρόνια τώρα, ταλαιπωρείται από ένα κράτος που οι αυθέντες του διαγκωνίζονταν κάποτε για μια φωτογραφία δίπλα της. Ώσπου να βγει η φωτογραφία. Μετά, κάθε φορά που τη συναντούσαν έως την επόμενη φωτογραφία, ή απέστρεφαν το βλέμμα τους ή της χτυπούσαν την πλάτη υποσχόμενοι… «την αντιμετώπισην της υποθέσεώς σας». Και φυσικά την ξεχνούσαν… 12 ολόκληρα χρόνια τώρα, η Μαρία Μυρογιάννη είναι μπλεγμένη στη δίνη της Πολεοδομίας. Κι έχει ένα και μόνο αίτημα, μετά από χίλιες μύριες υπηρεσίες, μηδέ του Συμβουλίου της Επικρατείας εξαιρουμένου. Αλλά και του Εθνικού Τυπογραφείου. Γιατί μέχρι ΦΕΚ εξεδόθη για την υπόθεσή της. Πλην όμως, η αρμόδια Διεύθυνση Πολεοδομίας, η γνωστή υπηρεσία περί της οποίας τόσα πολλά λέχθηκαν και λέγονται πανελλαδικώς, έχει άλλη άποψη. «Θα ταλαιπωρείσαι, κ. Μυρογιάννη, μέχρι που να πεθάνεις. Σε ετούτο τον τόπο για τον οποίο ο αδελφός σου έδωσε τη ζωή του, δίκιο έχουν όσοι εμείς λέμε πως έχουν δίκιο…».
Ένα οικόπεδο 249 τετραγωνικών μέτρων, που… «η πατρίς ευγνωμονούσα» ξανά, έδωσε στην πρόσφυγα από το μικρασιατικό Δικελί γιαγιά της στην άκρη του προσφυγικού συνοικισμού, είναι το ελεγχόμενο πολεοδομικά ακίνητο. Με φόντο τις καρκινογόνες καμινάδες του εργοστασίου τής ΔΕΗ, που «η πατρίς ευγνωμονούσα» ξανά, χάρισε στους πρόσφυγες της Μικρασίας. Κι η οικογένειά της μέχρι το 1968, 45 ολόκληρα χρόνια, πλήρωνε από το υστέρημά της τη δόση - γιατί τα οικόπεδα από τους πρόσφυγες πληρώθηκαν έως δεκάρας στην έχουσα τη διαχείριση του Ταμείου Ανταλλάξιμης Περιουσίας Εθνική Τράπεζα. Κι ας λέει ό,τι θέλει η πατρίς και η συνθήκη της Λωζάννης. Το 1988, ξανά η πατρίς ευγνωμονούσα έσπευσε και ρυμοτόμησε το οικόπεδο. Κόβοντάς το στη μέση. Μη βιαστείτε να πείτε πως «έγινε κάποιο έργο, βρε αδελφέ»… Τίποτα δεν έγινε. Το ρυμοτόμησε στα χαρτιά και το άφησε στην τύχη του Που να το ξέρει ετούτο η ταλαιπωρημένη γυναίκα με τη μάνα της, που ερχόταν μια φορά κάθε 17 Νοέμβρη στη Μυτιλήνη να καταθέσει δυο λουλούδια στην προτομή του ήρωα αδελφού της κι έμεναν στην παράγκα της γιαγιάς στο οικόπεδο του Συνοικισμού;
Πήγε για την άδεια… Το τι τρέχει με την προίκα της γενιάς της, το οικοπεδάκι στο Συνοικισμό, η κ. Μαρία Μυρογιάννη το έμαθε το 2000, πριν 12 χρόνια, όταν πίστεψε πως μπορούσε να χτίσει ένα σπιτάκι για να ξεκουραστεί… Λάθεψε. Το οικόπεδο είχε κοπεί στη μέση και μάλιστα διαγώνια. Στα χαρτιά είχε κοπεί, γιατί τι έργα να γίνουν στον προσφυγικό συνοικισμό; Κι από τότε αρχίζει η ταλαιπωρία της. Συμβούλια, κόντρα συμβούλια, και ΣΧΟΠ, και υπουργεία, ως και γνωμοδότηση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Οπότε και ήρθε η ώρα της δημοσίευσης της τροποποίησης στο Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως. Τι έλεγε ετούτη η τροποποίηση; Πως 103 από τα αρχικά 249 τετραγωνικά μέτρα του οικοπέδου περνούν στο Δήμο κι εκείνης τής μένουν μοναχά 146 τετραγωνικά μέτρα για το σπίτι που έγινε σπιτάκι… Μικρό πρέπει να είναι, γιατί τα όνειρα της αδελφής του ήρωα μικρά πρέπει να είναι… Τελείωσαν όλα; Όχι. Ξανά και ξανά εμπόδια, γραφειοκρατικά εμπόδια το ένα μετά το άλλο, κι η κ. Μαρία Μυρογιάννη πάντα περήφανη να αρνείται να «εκμεταλλευτεί» το ποια είναι. Και τελικά η απόφαση. Άδεια δε βγαίνει και τζάμπα τα όσα έγιναν… Δίπλα, βέβαια, τα σπίτια χτίζονται το ένα μετά το άλλο. Για να μην αναφερθούμε σε σπίτια με μεγάλες κλίσεις στις αρχοντογειτονιές και στα βουνά της αμφιθεατρικής Μυτιλήνης, που χτίζονται διώροφα για να γίνουν ένα πρωί έξαφνα… τριώροφα! Ο Νόμος, αν υποτεθεί ότι σωστά ερμηνεύεται και σωστά εφαρμόζεται, αφορά στο οικοπεδάκι των 146 τετραγωνικών μέτρων στην άκρη του προσφυγικού συνοικισμού της Μυτιλήνης. «Δεν ήρθα για να θίξω πρόσωπα και υπηρεσίες. Ήρθα μοναχά να παρακαλέσω επιτέλους ετούτη η πληγή 12 χρόνια τώρα στα πλευρά μας, να κλείσει. Δεν μπορώ να πω “ευχαριστώ” σε κανέναν ως τώρα. Όλοι μού είπαν πως έκαναν αυτό ή έκαναν εκείνο. Δεν έγινε τίποτα. Εμπόδια και ξανά εμπόδια, το ένα μετά το άλλο, ξανά και ξανά. Δεν αντέχεται άλλο, όμως. Και δεν καταλαβαίνω ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος το γιατί…», λέει η κ. Μυρογιάννη.
Αντί επιλόγου… Σήμερα το μεσημέρι, η κ. Μυρογιάννη θα καταθέσει πρώτη αυτή από όλους τους συγκεντρωμένους γύρω από την προτομή του αδελφού της, δυο λουλούδια στη μνήμη του ήρωα του Πολυτεχνείου. Πάνε επτά χρόνια που «έφυγε» η μητέρα της, με την οποία σεμνές και περήφανες έρχονταν στο νησί και τιμούσαν το Μιχάλη. Θα σκουπίσει τα μάτια της και θα γυρίσει στη θέση της. Πικραμένη για ό,τι «η πατρίς ευγνωμονούσα» έκανε για το αίμα της οικογένειάς της που πότισε το δέντρο της Δημοκρατίας σε αυτό τον τόπο. Για το μετάλλιο στο δολοφόνο Ντερτιλή πριν χρόνια ως ήρωα της Κύπρου. Αλλά και για το ασήκωτο βάρος τού να παλεύεις 12 χρόνια με τη γραφειοκρατία της Πολεοδομίας. Αρμόδιε υπουργέ Περιβάλλοντος και βουλευτή Λέσβου, Νίκο Σηφουνάκη. Αρμόδιε δήμαρχε Λέσβου, Δημήτρη Βουνάτσο. Θα βάλει κανείς σας ένα τέλος σε ετούτη την ντροπή;
------------------------------------------------
Αν ζούσε ο Μιχάλης Μυρογιάννης σήμερα, θα ήταν 58 χρονών. Αν ήταν δημόσιος υπάλληλος, θα αναρωτιόταν αν θα έπρεπε να βγει στη σύνταξη ή μήπως και η εφεδρεία θα τον επηρεάσει. Αν ήταν στον ιδιωτικό τομέα, πάλι θα αναρωτιόταν τι είναι ετούτο το κακό που τον βρήκε, κι αυτόν κι όλους τους άλλους Έλληνες… Ευτυχώς, Μιχάλη, εσύ έφυγες όταν ακόμα τον κόσμο διοικούσαν άνθρωποι με σχήμα και σύμβολα. Γιατί σήμερα τον κόσμο τον διοικεί η εταιρεία τάδε κι η εταιρεία δείνα. Και οι… «αγορές». Άντε να πολεμήσεις με τις… «αγορές». Ευτυχώς, Μιχάλη, εσένα σε σκότωσαν κι εύκολα. Με μια σφαίρα ο «πατριώτης» Ντερτιλής, ο άγιος αυτός άνθρωπος κατά τον «Άγιο» Αιγιαλείας, σε έστειλε στον άλλο κόσμο. Τώρα δε σε σκοτώνουν. Σε αφήνουν να πεθάνεις από την πείνα. Και καλά, η πείνα αντέχεται… Η ξευτίλα; Αυτή πού την πας; Και μη νομίζεις πως όλο ετούτο το χάλι ξεκίνησε προχθές ή ένα - δυο χρόνια πριν. Ένας καρκίνος που έτρωγε τα σωθικά ήταν. Σιγά - σιγά, κομμάτι - κομμάτι… ώσπου στο τέλος δεν έμεινε τίποτα για να κρατηθείς… Κι άνοιξε ετούτο το κορμί, αλλά ούτε να χυθεί απ’ όξω του πύον δεν είχε μείνει… Δεν το πιστεύεις; Ρώτα την αδελφή σου, Μιχάλη… Στρατής Μπαλάσκας
