Όταν το αίμα δεν συγκινεί τους Αστυνομικούς στη Μυτιλήνη
Χρόνος ανάγνωσης :
2'«Έφυγα από την Συρία πριν από ένα χρόνο και έζησα για μια περίοδο στο Λίβανο. Από το Λίβανο, πήγα στην Τουρκία όπου έμεινα για 4 μέρες.
Στην Τουρκία ξοδέψαμε 200 δολάρια για 4 ημέρες και πληρώσαμε 1.200 δολάρια ο καθένας στον διακινηνητή... Έφτασα στο νησί πριν από 8-9 μέρες. Δεν ξέρω ακριβώς πού. Περπατήσαμε από τις 6 το πρωί μέχρι τις 6 το απόγευμα. Στο λιμάνι της Μυτιλήνης δέχθηκα σωματική επίθεση από την αστυνομία.
Ήταν 5 Σεπτεμβρίου 2015. Στεκόμουν στην ουρά για την καταγραφή. Ήμουν πολύ κοντά στο γκισέ, είχα μπροστά μου 4 άτομα, υπήρχαν πολλές φωνές και αμέσως μετά το γραφείο για τις εγγραφές έκλεισε, γεγονός που έκανε τους ανθρώπους να θυμώσουν. Λίγο αργότερα, έφθασαν 6-7 αστυνομικοί και τους χτύπησαν. Χτύπησαν έναν άνθρωπο στο κεφάλι και εμένα στα μάτια. Έπεσα στο έδαφος και αιμορραγούσα. Είδα το ασθενοφόρο, αλλά κανείς δεν με βοήθησε. Πήγα στην αστυνομία, τους έδειξα τα μάτια μου και ζήτησα βοήθεια, το μόνο που μου είπαν ήταν: «πήγαινε στο φαρμακείο». Βγήκα έξω και είδα πάλι το ασθενοφόρο και τους ζήτησα να με βοηθήσουν, αλλά αρνήθηκαν.
Είδα ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας, το σταμάτησα και ζήτησα βοήθεια και πάλι, αλλά κανείς δεν με βοήθησε. Έτσι παρέμεινα στο δρόμο, κάθισα στο έδαφος και τύλιξα τα μάτια μου με ένα μπλουζάκι. Ήπια λίγο νερό και πήρα ένα ταξί με τους φίλους μου. Το ταξί μας άφησε στο Καρατεπέ. Φτάσαμε περίπου στις εφτά και μισή το βράδυ.
Την επόμενη μέρα, ο γιατρός των MSF με περιέθαλψε εδώ, στον καταυλισμό του Καρατεπέ. Με έστειλε στο νοσοκομείο. Εκεί, οι γιατροί έβγαλαν ακτινογραφία και μου έδωσαν μια αναφορά. Μάλλον, έχω κάταγμα. Η αναφορά είναι γραμμένη στα ελληνικά.
Θέλω να πάω στην Αθήνα και στη συνέχεια στη Γερμανία, αλλά μου τελειώνουν τα χρήματα. Εάν η κατάσταση δεν αλλάξει εδώ, θα πρέπει να πάμε πίσω στην Συρία.
Έφυγα από την Συρία λόγω του πολέμου και γιατί δεν είχα δουλειά. Νιώθω φόβο για τα πάντα, για την Συρία και την τωρινή κατάσταση. Δεν ξέρω τίποτα, είμαι μπερδεμένος. Περίμενα μια διαφορετική κατάσταση, καλύτερη από αυτή που ζω. Δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω ή τι πρέπει να κάνω τώρα. Δεν έχω συγγενείς στην Ευρώπη, έχω μόνο ένα φίλο. Εδώ είμαι με δύο φίλους μου. Είναι κι εκείνοι μπερδεμένοι και φοβούνται.
Δεν περίμενα αυτό το είδος της συμπεριφοράς από την ελληνική αστυνομία. Ακόμη και στα ζώα δίνουμε νερό και τροφή και τα φροντίζουμε.
Θέλω απλώς να πω ένα ευχαριστώ σε εσάς, τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, γιατί μας βοηθάτε. Χωρίς εσάς, αυτός ο καταυλισμός θα ήταν γεμάτος ασθένειες».
Πρόσφυγας από τη Συρία, 28 χρονών
αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα των "Γιατρών Χωρίς Σύνορα"
