Ένας 15Αύγουστος στην Αγιάσο

του Κώστα Βελούτσου *

 

 Το κλάμα του Μάριου, γοερό έφτανε ν’ ακουστεί ως τα βάθη της νεαρής κι άγουρης ψυχής του κι ακόμα πιο χαμηλά. Τα δάκρυά του καυτά σαν ποτάμια έτρεχαν πάνω στ’ άτριχα μάγουλα κι τ’ αναφιλητά του σπάραζαν κάθε καρδιά εκείνο το ξημέρωμα, όταν ζωντάνεψαν μπροστά του οι μνήμες του παρελθόντος. Σαν σήμερα στα γενέθλιά του… 

 

 Στο χάραμα της πιο όμορφης γιορτής, αυτή η παρουσία της μητέρας του την ομόρφυνε ακόμα πιο πολύ. Τα δάκρυα από την μια στιγμή ως την άλλη, εναλλάσσονταν με τα χαρούμενα γέλια και το πρόσωπό του από λυπημένο γέμισε με μια ανείπωτη χαρά που ποτέ ως τότε δεν είχε. Άπλωσε τα χέρια του στα δικά της και τραυλίζοντας κατάφερε να πει τ’ όνομά της. Ένα χάδι ένοιωσε πάνω στο μέτωπό του και το φιλί που δεν είχε προλάβει τότε πάρει απ’ αυτήν, τώρα αποτυπώνονταν με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο μες στις ρίζες του μυαλού του. Η Μητέρα του ήταν εκεί και ο Μάριος Την είδε. Την αγκάλιασε, νοιώθοντας την καρδιάς της να σπαρταρά, και στα πρώτα λόγια της όλα γύρω τους κόπασαν τον ανελέητο ρυθμό τους, παρακολουθώντας εκείνο το αντάμωμα της Μάνας και του Μάριου μετά από τόσα χρόνια. Σ’ εκείνο το ξημέρωμα της 15ης Αυγούστου στην Αγιάσο. Στα 15α γενέθλιά του…

 

 Δεκαπέντε χρόνια πριν και το πρωί της 15ης του Αυγούστου, το πρώτο και μοναδικό παιδί της οικογένειας Δημητρίου έμελε να δει το φως της ζωής. Οι καμπάνες στην εκκλησία της Παναγιάς στην Αγιάσο ηχούσαν όλες αυτές τις ημέρες, μα σήμερα ανήμερα της μεγάλης γιορτής έγιναν ακόμα πιο ηχερές. Χαράματα εκείνης της ημέρας και οι φωνές του πατέρα του, ήταν τόσο δυνατές που ξεσήκωσαν όλη τη γειτονιά, θαρρώντας οι τριγύρω του πως κάτι κακό συνέβαινε στο σπιτικό της ετοιμόγεννης, που τους έκανε ακόμα να ξεχάσουν την επείγουσα κατάσταση της συζύγου του. Από στόμα σε στόμα τα αγωνιώδη λόγια του πατέρα έφτασαν ως και τα γέρικα αυτιά της μαμής, που γνώριζε για την επικείμενη γέννα της Σόφης, μητέρας του Μάριου, αλλά δεν περίμενε την σημερινή γιορτινή μέρα, όπως της είχε πει τρεις μέρες πριν. «Θα περάσει της Παναγιάς και βλέπουμε… μην αφήσουμε τα πανηγύρια, τέτοια χρονιάρα μέρα…».

 

 Από τον πάνω μαχαλά του χωριού ήρθε η μαμή με όλα τα σύνεργα στα χέρια της και τρέμοντας κατάφερε να τραβήξει έξω προς την ζωή ένα αγόρι, τον πρώτο γιο της Σόφης και του Νικόλα. Οι χαρούμενες φωνές γι’ εκείνο το παιδί που μόλις γεννήθηκε, αντάμωναν πολύ εύκολα το χαρμόσυνο κάλεσμα της καμπάνας στους πιστούς ανήμερα της Παναγιάς στην Αγιάσο. Γρήγορα όμως αυτές οι φωνές έγιναν θρήνοι ακόμα και το κλάμα του αγοριού πάγωσε απότομα πάνω στο στήθος της μάνας του, κι όλα τριγύρω σώπασαν πένθιμα, εκείνη την γιορτινή μέρα του προς το τέλος του καλοκαιριού. 

 

 Για χρόνια μες στη θύμηση όλων ήταν αυτό το γεγονός που τους γέμιζε με θλίψη για τον Μάριο που μεγάλωνε δίχως την δική του μάνα. «Κακή γέννα και μεγάλη σε ηλικία η μητέρα…», είπαν τότε ως τις αιτίες που οδήγησαν στον θάνατο την μητέρα του Μάριου με μπροστάρισσα όμως στα λόγια αυτά την μαμή που ήθελε να αποποιηθεί τις ενοχές και τα βάρη που δικαίως της καταλόγισαν από την πλευρά της οικογένειας. Το αποτέλεσμα όμως ήταν ένα παιδί που μεγάλωνε ουσιαστικά μονάχα με την πατρική στοργή και περιποίηση που με τα χρόνια ολοένα κι έφθινε. 

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα το μυαλό όλων έτρεχε στην οδυνηρή εκείνη στιγμή. Όλων των συγχωριανών της οικογένειας Δημητρίου, μα περισσότερο απ’ όλα, σ’ αυτό του Μάριου.

Απείχε μόλις λίγες ημέρες από τα 15α γενέθλιά του, κι από τις αρχές του Αυγούστου εκείνου του χρόνου με ευλάβεια στεκόταν μες στην εκκλησία παρακολουθώντας την λειτουργία που τελούνταν καθημερινά. Η εικόνα της Αγίας Σιών καταμεσής στον επιβλητικό ναό της Αγιάσου και πλήθος πιστών την ασπάζονταν ζητώντας Της ένα θαύμα. Από μακριά ο Μάριος έκανε τις δικές του ευχές όλες αυτές τις μέρες, μα όλες είχαν ως επίκεντρό τους εκείνη την προσμονή της δικής του μάνας. Να την δει, να την αγγίξει, να νοιώσει έστω ελάχιστα λίγο από το δικό της χάδι κι από το δικό της φιλί. 

 

 Χαράματα της γιορτής του 15αυγουστου στην Αγιάσο και το άρωμα της ημέρας ξεχείλιζε σ’ όλο το χωριό από την τριανταφυλλένια μυρωδιά του λιβανιού. Χαράματα είχε ξυπνήσει και ο Μάριος αλλά αυτό που αντίκρισε μπροστά στα μάτια ξεσήκωσε αιφνιδιαστικά όλες του τις νεανικές αισθήσεις. Το κλάμα του γοερό γεμάτο μ’ αναφιλητά που εναλλάσσονταν με δάκρυα χαράς για εκείνο που έβλεπε. Η δική του μητέρα ήταν δίπλα του. Μαυροντυμένη, αλλά τόσο όμορφη όπως ακριβώς ήταν η δική του μάνα. Η εικόνα της έμοιαζε τόσο πολύ μ’ αυτήν της Παναγιάς αλλά ο Μάριος την ένοιωθε σαν τη δική του μάνα. Μοσχοβολούσε μύρο και το πρόσωπό της έλαμπε από μια λάμψη που ποτέ δεν είχε ξαναδεί. Τον κράτησε από το χέρι και αφού πέρασαν απ’ όλα τα σοκάκια του χωριού στάθηκαν έξω από το δικό της χώρο εκεί στην εκκλησία της Αγίας Σιών. 

 

 Η χαρά του Μάριου μεγάλη που ήταν μαζί με την δική Του Μάνα κι έγινε μεγαλύτερη όταν τον κοίταξε στα μάτια λέγοντάς του « Από δίπλα σου δεν έφυγα ποτέ. Ήμουν κοντά σου και πάντα θα είμαι. Θα με νοιώθεις… Γιε μου».

 

 Προχώρησαν προς το εσωτερικό της εκκλησίας την ίδια στιγμή που το πλήθος των πιστών παρακολουθούσαν εμβρόντητοι τον Μάριο γονατιστό μπρος στο εικόνισμα της Παναγιάς να το ασπάζεται μ’ ευλάβεια. Οι παλιότεροι κι όσοι γνώρισαν την μητέρα του έβλεπαν την μορφή της να είναι ίδια μ’ αυτήν της Σόφης που πέθανε λίγο μετά αφ’ ότου γέννησε τον Μάριο. 

 

 Από τότε και κάθε 15αυγούστο στην Αγιάσο, η Μητέρα του Μάριου είναι εκεί που τον κρατάει από το χέρι και σεργιανίζουν όλα τα στενά του χωριού, και το φιλί της είναι το ίδιο γλυκό όπως κάθε φορά από τότε. Απ’ εκείνον τον 15αυγουστο στην Αγιάσο.