«Να σε δω να γελάς…»

     Άνοιξε τα μάτια σου… Μη κοιμάσαι άλλο μαμά.  Φτάνουν γι’ απόψε τα όνειρα. Έλα σήκω από το κρεβάτι.  Είναι η γιορτή σου, είναι η γιορτή μας. Σου έφεραν λουλούδια τα …εγγόνια σου για τη σημερινή μέρα. Λευκά και κόκκινα τριαντάφυλλα που σ’ αρέσουν. Ξύπνα, να τα δεις…

Δυο κόρες είχε η Άννα, και οι δυο πανέμορφες σαν κι αυτή.  «Λουλούδια» τις ονόμασε σαν τ’ ανοιξιάτικα τριαντάφυλλα σαν κι αυτά του Μαγιού τα πρώτα της εποχής, εκείνα που μοσχοβολούν περισσότερο από κάθε άλλη φορά.  Όσο για χρώματα εύκολα η Άννα διάλεξε το κόκκινο για τη Σοφία που συμβολίζει το πάθος και το λευκό για την αγνότητα, για τη Χαρά.  Δεμένες κορίτσια και μάνα δεν ξεχώρισαν ποτέ παρά μία και μοναδική φορά. Τη σημερινή, στη γιορτή της μητέρας.

Στα 4 της χρόνια η Σοφία και στα 3 χρόνια η Χαρά, έχασαν τον πατέρα τους και όλα τα βάρη της ανατροφής έπεσαν πάνω στην Άννα.  Μέχρι την ενηλικίωση και των δυο κοριτσιών όλα κυλούσαν όπως ακριβώς έπρεπε και όπως τα είχε σχεδιάσει μέσα στο μυαλό της η Άννα. Η ευτυχία ξεχείλιζε από το σπιτικό τους κι ας ήταν εμφανέστατη η απουσία του συζύγου και πατέρα των κοριτσιών. Ένα ατύχημα όμως που συνέβη στην Σοφία στα 18 της χρόνια άλλαξε άρδην εκείνο το χαρούμενο  σκηνικό της οικογένειας.

      Τροχαίο και μάλιστα σφοδρότατο ήταν η πρώτη εκτίμηση των ανδρών του ανακριτικού τμήματος της αστυνομίας όταν κλήθηκαν επί τόπου για τα απαραίτητα στοιχεία της δικογραφίας.   Αποτέλεσμα εκείνου του ατυχήματος ήταν η  αναπηρία της Σοφίας, χάνοντας τα δυο της πόδια και όχι μόνο.  Από τα 19 της χρόνια καθηλωμένη σ’ ένα αναπηρικό αμαξίδιο και εξαρτώμενη από την οικογένειά της αρχικά και στα 24 της χρόνια από τον άντρα της, αφού ο έρωτας τους ήταν γνωστός  από παιδιά ακόμα.  Γιατρός ορθοπεδικός στο επάγγελμα ο Γιώργος έκανε τα αδύνατα δυνατά για τη Σοφία του. Τα εμπόδια όμως  ήταν πολλά που είχαν να ξεπεράσουν πριν φτάσουν στο γάμο, μιας και από την πλευρά των γονιών του Γιώργου δεν υπήρχαν ελπίδες να δεχτούν την ανάπηρη Σοφία για νύφη τους. Το χειρότερο όμως για αυτούς ήρθε όταν άκουσαν από  το στόμα του γιου τους για το πρόβλημα που προήλθε, κατά τα λεγόμενα των συναδέλφων του ιατρών γυναικολόγων, πως το ατύχημα προκάλεσε σοβαρότατες επιπλοκές στη βουβωνική χώρα της Σοφίας. 

Άτεκνη νύφη εγώ δεν κάνω… τα πρώτα λόγια στον μοναχογιό της από την μητέρα του Γιώργου.  Τα όνειρα που έκανα για σένα να τα ξεχάσω;… σημείωνε στο λόγο της κάθε τόσο αρνούμενη να δεχτεί τη Σοφία για σύζυγο του γιου της. 

Έτσι τα κλάματα της Σοφίας πύκνωναν ολοένα και περισσότερο και γίνονταν δάκρυα στα πρόσωπα τόσο της Άννας αλλά και της Χαράς. Η λύπη και τα δυσάρεστα συναισθήματα ήταν καθημερινά μες στην ψυχή της Σοφίας και η ίδια ένοιωθε πως όσο περνούσε ο καιρός έχανε τον παιδικό της έρωτα. Και ο λόγος ένας και μοναδικός. Η ανικανότητά της να του προσφέρει εκείνο που ήθελαν και οι δυο από παιδιά, γι’ αυτό που ονειρεύονταν από τις πρώτες μέρες του εφηβικού έρωτά τους.

Η λύση, ως δια μαγείας έφτασε στ’ αυτιά της Άννας όταν τυχαία άκουσε την ιατρική ορολογία «παρένθετη μητέρα». Άμεσα και χωρίς ενδοιασμούς κίνησε γη και ουρανό και το όνειρο της Σοφίας αλλά και του Γιώργου έμοιαζε ν’ αποκτά σάρκα και οστά.  Η διαδικασία επώδυνη, αλλά φαινόταν από την αρχή σίγουρη. Κι αυτό έγινε.

Άλλα δυο παιδιά γέννησε η Άννα κι αυτό για τη Σοφία δίνοντάς της το μεγαλύτερο αγαθό. Κι όταν τα παιδιά της, τα δυο αγόρια της είπαν μητέρα τη Σοφία  χάρισαν στην Άννα περισσότερη ζωή, διαλύονταν τα δυσάρεστα συναισθήματα.

Να σε δω να γελάς… γι’ αυτό και μόνο. Για να είσαι χαρούμενη…, είχε πει στην κόρη της. Και ήταν. Όχι μόνο η Σοφία αλλά και ο Γιώργος πλημμύριζαν και οι δυο τους από μια ανείπωτη ευτυχία για να φτάσει να ξεπεράσει κάθε δικό τους όριο. 

Από τότε η γιορτή της μητέρας, ήταν κάτι παραπάνω από γιορτή στη μεγάλη πια οικογένεια της Άννας. Οι παιδικές φωνές και τα γέλια ήταν μέρος της καθημερινότητας εκεί στα βόρεια προάστια της Αθήνας. 

Ώσπου έγινε ημέρα θλίψης. Μάταια φώναζε η Σοφία στη μητέρα της πως ήταν πια αργά για τον απογευματινό της ύπνο.  Δεν την άκουσε ούτε όταν της είπε πως τα λουλούδια που κρατούσαν οι γιοι της ήταν γι’ αυτήν. Ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα κόκκινα και λευκά.

Η Σοφία πλησίασε τη μητέρα της δείχνοντας εμφανώς την ανησυχία της που ήταν πια ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της.  Η Άννα ήταν πια νεκρή. Έφυγε από τη ζωή αφού πρόλαβε να δώσει το υπέρτατο αγαθό στην κόρη της.

Αυτό της μητρότητας.

Κώστας Βελούτσος 

Ο Κώστας Ν. Βελούτσος γεννήθηκε, ζει κι εργάζεται στη Μυτιλήνη. Υπηρετεί στο Πυροσβεστικό Σώμα από το 1987. Είναι έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών.

Έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία του :  "Σεργιάνι στη ζωή" ,  "Τελευταία Φορά" , "Ζωή από τον θάνατο" ,"Κόκκινα Φεγγάρια" και πρόσφατα "Άλικες Ζωές"

Η  στήλη του Lesvosnews.net  "Λόγια ... της Λέσβου"  είναι ανοιχτή σε κάθε φίλο της Λέσβου που γράφει ή θέλει να δοκιμάσει τις ικανότητές του στο διήγημα. Περιλαμβάνει διηγήματα  που δημοσιεύονται για πρώτη φορά. Περισσότερες πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής στο info@lesvosnews.net