yle="text-align: justify;">Ο έρωτας που δεν ευλόγησε ο λόφος της Αγιάσου
Του Γρηγόρη Δεϊλόγκου
Μεγάλη αγωνία. Θα την συναντούσε μετά από 10 χρόνια. Δεν είχε αγωνία για το αν θα ήταν το ίδιο ωραία όπως τότε. Είχε αγωνία για το αν θα ζούσε το ίδιο πάθος.
Το ραντεβού τους ήταν σε ένα όχι και τόσο συνηθισμένο μέρος. Ραντεβού στο Καστέλι, το γραφικό λόφο της Αγιάσου στη Λέσβου. Θα ταξίδευαν και οι δύο στη Μυτιλήνη. Στο νησί πους τους ένωσε και τους χώρισε πριν 10 χρόνια ακριβώς.
Μηχανικός ο Ανδρέας, ψυχολόγος η Άννα. Καλοκαίρι του 2003 συναντήθηκαν στη Μυτιλήνη. Ο Ανδρέας στέλεχος μεγάλης εταιρείας βρέθηκε στη Μυτιλήνη για δουλειά. Η Άννα από Θεσσαλονίκη βρέθηκε Μυτιλήνη για διακοπές. Την ημέρα ο Ανδρέας πολεμούσε με μελέτες και χαρτιά για το φράγμα στην Ερεσό, την ημέρα η Άννα πολεμούσε με τα σημάδια ενός έρωτα που μόλις είχε τελειώσει. Συναντήθηκαν το δεύτερο βράδυ της διαμονής τους στην Ερεσό. Το σκηνικό σχεδόν ιδανικό. Στο Parasol. Ιδιαίτερη μουσική, ιδιαίτερος χώρος. Το πρώτο βήμα ήταν του Ανδρέα. Δικά του όμως και τα δύο βήματα πίσω στο άκουσμα του επαγγέλματός της. «Ψυχολόγος». Είχε την αντιπάθειά του για αυτό το επάγγελμα. Μάλλον ήταν ο φόβος του. Πίστευε ότι μια ψυχολόγος θα μπορεί οποιαδήποτε στιγμή θέλει να του ξεγυμνώνει την ψυχή παρά τη θέλησή του.
Μα η Άννα ήταν τόσο ωραία που οι φόβοι του Ανδρέα έγιναν ποίηση (όπως λέει και το γνωστό σύνθημα στους τοίχους). Καστανόξανθα μακριά μαλλιά, μεγάλα καστανά μάτια, τέλειες αναλογίες στο σώμα, λαμπερό χαμόγελο στο ωραίο πρόσωπο. Το περίεργο ήταν ότι και η Άννα θεωρούσε ωραίο τον Ανδρέα . Αντικειμενικά δεν θα τον έλεγες ωραίο, η σωστή λέξη ήταν γοητευτικός.
Το δεύτερο βράδυ δεν έμειναν ως αργά στο Parasol. “What’s on your mind” το τραγούδι των Madrugada πρόλαβε να ριζώσει στο μυαλό τους. Ήταν η στιγμή που η γλώσσα του Ανδρέα έκανε την πρώτη προσπάθεια να ριζώσει στο στόμα της Άννας. Δεν έμειναν περισσότερο στο beach bar, προτίμησαν να κάνουν έρωτα. Ήταν και αυτό το φεγγάρι που σίγουρα θα έκανε πολλές «ζημιές» εκείνο το βράδυ.
Τρεις μέρες, Ανδρέας και Άννα σε όλα τα μέρη του νησιού. Από Μόλυβο και Μανταμάδο μέχρι Πλωμάρι, από τα χωριά της Γέρας μέχρι τα χωριά του Πολιχνίτου.
Τέλος εργασίας για τον Ανδρέα και το απόγευμα θα έφευγε. Φρόντισε να είναι ελεύθερη η τελευταία του μέρα. Ξύπνησαν μαζί και σε λίγα λεπτά είχαν φθάσει στην Αγιάσο. Ενθουσιάστηκαν από την ομορφιά, δεν πίστευαν ότι βρίσκονται σε νησί. Είδαν τα έργα ξυλογλυπτικής και αγγειοπλαστικής, δοκίμασαν τοπικά προϊόντα και φρούτα. Λίγο πριν φύγουν από την Αγιάσο, καθώς κατηφόριζαν προς το χώρο στάθμευσης, το βλέμμα τους καρφώθηκε – σχεδόν ταυτόχρονα – στο λόφο της Αγιάσου, στο Καστέλι. Ρώτησαν έναν περαστικό αν πάει αυτοκίνητο έως εκεί. Τους απάντησε αρνητικά. «Έχουμε φτερά του έρωτα, έχουμε και πόδια! Πάμε» ήταν τα λόγια της Άννας. Ο περαστικός τους έδειξε το δρόμο και…. η ανηφορική πορεία ξεκίνησε. Προσπέρασαν τις ελιές και μερικούς κήπους με ζαρζαβατικά. Τώρα τα μάτια τους είχαν γεμίσει πράσινο. Πεύκα δεξιά και αριστερά. Τόσο έντονο
πράσινο. Και το μονοπάτι απίστευτο: πλακόστρωτο με άσπρη πέτρα, γυαλισμένη από το χρόνο και τις βροχές. Να λαχανιάζεις και να θέλεις να ρουφήξεις όχι αέρα αλλά την ομορφιά του τοπίου. Μετά από 30 λεπτά διαδρομής είχαν φθάσει στην κορυφή του λόφου. Προσκύνησαν στο εκκλησάκι του Ταξιάρχη. Είχαν στα πόδια τους την Αγιάσο και τον έρωτα στα φτερά τους. Η Άννα δεν κρατήθηκε. Ήθελε να είναι εκεί η τελευταία φορά που θα έκαναν έρωτα λίγο πριν τον αποχωριστεί . Κάτω από την εκκλησία , κάτω από το δέντρα, επάνω στο παγκάκι η τελευταία πράξη…
Στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Η Άννα αποχαιρετούσε τον Ανδρέα. Εκείνη θα έμενε ακόμη 5 μέρες. Εκείνος μισούσε τους αποχαιρετισμούς. Η Άννα επέμενε. Και είχε δίκιο να επιμένει… Καθώς εκείνος έβγαζε τα εισιτήρια από το πορτοφόλι του, το θέαμα για την Άννα ήταν φρικτό. Μια ζωντανή προδοσία. Η οικογενειακή φωτογραφία του Ανδρέα με τη σύζυγό του και τα δύο μικρά παιδιά του ήταν η αποκάλυψη του πορτοφολιού καθώς αυτό έπεφτε στο δρόμο. Με όση δύναμη της είχε μείνει ρώτησε τον Ανδρέα τι είναι αυτό… Είχε ξεχάσει να της πει ότι ήταν παντρεμένος με παιδιά. Τον χαστούκισε στη μέση του δρόμου και έτρεξε να φύγει… Εκείνος έμεινε ακίνητος να την κοιτάζει καθώς απομακρυνόταν… Έμεινε ακίνητος για αρκετή ώρα μέχρι που άκουσε το σφύριγμα του πλοίου. Ήταν αργά πια……. Είχε χάσει και το πλοίο και την Άννα…
Χρειάστηκε να περάσουν 9 χρόνια για να μάθει η Άννα τι απέγινε ο Ανδρέας μετά τη φυγή και τη σιωπή της… Τους πρώτους μήνες ο Ανδρέας τηλεφωνούσε στην Άννα μα πάντα εκείνη έκλεινε το κινητό της. Δεν κατάφερε να της μιλήσει ποτέ!
Εκείνο το βράδυ και ενώ ο Ανδρέας έκανε μια μικρή παύση από τη δουλειά του… το Facebook του εμφάνισε την Άννα ως προτεινόμενη φίλη! Σάστισε! Έστειλε αμέσως αίτημα φιλίας και μήνυμα. Μήνυμα προσπάθειας να εξηγήσει…
«Άννα ,
Είμαι ο Ανδρέας που πριν μερικά χρόνια γνώρισες στη Μυτιλήνη. Ελπίζω να μην κρατάει ακόμη η οργή σου και να δεχτείς το αίτημα φιλίας. Λάθος μου να σου κρύψω την αλήθεια, λάθος σου να μην θέλεις να με ακούσεις. Δεν έχει νόημα να σου πω ότι μετά από λίγο καιρό χώρισα. Έχει όμως νόημα να σου πω κάτι σημαντικό. Τουλάχιστον για μένα. Μετά την φυγή σου, δεν έφυγα όπως είχα προγραμματίσει. Μόλις έχασα το πλοίο επέστρεψα στην Αγιάσο. Ένιωθα ότι ο Ταξιάρχης μας τιμώρησε επειδή κάναμε έρωτα. Ανέβηκα ξανά στο λόφο. Προσκύνησα και δεν ξέρω πως μου ήρθε η ιδέα και πήρα την μικρή ξύλινη εικόνα της Παναγίας και την έθαψα εκεί! Με δυσκολία έβγαλα μερικές πέτρες στην τελευταία στροφή πριν την εκκλησία, τοποθέτησα την εικόνα σε νάιλον και ορκίστηκα να την ξεθάψω μόνο αν κάποτε πάμε μαζί. Θέλω τον επόμενο μήνα, την ημέρα που θα κλείνουμε 10 χρόνια από την πρώτη μας συνάντηση να πάμε σε εκείνο το λόφο στην Αγιάσο.
ΥΓ μερικά στοιχεία για το λόφο μας που τότε δεν προλάβαμε να αναζητήσουμε: Το 1959 με τη συμμετοχή των κατοίκων άρχισαν οι εργασίες εξωραϊσμού στο Καστέλι: ανακαίνιση του παλιού ναΐσκου, λιθόστρωτο δρόμο, πέτρινο κωδωνοστάσιο σε όροφο με ισόγειο προκαθιστήριο που φιλοξενεί την εικόνα φυσικού μεγέθους του Αρχάγγελου Μιχαήλ. Καθιερώθηκε να γίνεται γιορτή στις 6 Σεπτεμβρίου, σε ανάμνηση του θαύματος του Αρχάγγελου Μιχαήλ στις Χώνες της Φρυγίας.»
Η πρόβλεψη του Ανδρέα βγήκε σωστή. Η Άννα όχι μόνο δέχτηκε το αίτημα φιλίας στο Facebook αλλά συμφώνησε να βρεθεί με τον Ανδρέα μετά από 10 χρόνια και να ξεθάψουν μαζί το «θησαυρό» του . Η Άννα από τη φύση της είχε πάντα έλξη για το «παράξενο», για ότι ξεπερνάει τους κανόνες της λογικής. Είχε πάρει την απόφασή της. Αν η εικόνα βρεθεί τότε ίσως έκανε προσπάθεια να ζήσει τη ζωή της μαζί με τον Ανδρέα. Μετά από ένα αποτυχημένο γάμο και ενώ είχε περάσει πλέον το βιολογικό της όριο για παιδιά το μόνο που ήθελε ήταν έναν αληθινό σύντροφο, έναν σύντροφο από έναν μεγάλο έρωτα. Μόνο που αυτή τη φορά ήθελε να βαδίζει στα σίγουρα, εκείνη θα είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων και τον έλεγχο του παιχνιδιού. Δεν θα πήγαινε χωρίς να σιγουρέψει ότι υπήρχε «θησαυρός».
Πρωινή πτήση από Αθήνα για Μυτιλήνη. Πρωινή πτήση από Θεσσαλονίκη για Μυτιλήνη. Θα έφθαναν με διαφορά τριών ωρών. Πρώτος έφθασε ο Ανδρέας. Είχε μπροστά του τρεις ώρες. Τις ξόδεψε σε καφέ της πόλης στην προκυμαία Μυτιλήνης. Του άρεσε ο πρωινός καφές με θέα τη θάλασσα αν και η τελευταία σκηνή με την Άννα στο λιμάνι είχε στοιχειώσει το τοπίο που τώρα θαύμαζε.
«Έφθασα. Ξεκίνα για Αγιάσο. Κανονίζω λεπτομέρειες με το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο και έρχομαι» του είπε η Άννα μόλις προσγειώθηκε.
Ο Ανδρέας είχε φθάσει στην κορυφή του λόφου. Λογικά σε λίγα λεπτά θα έφθανε και η Άννα. Δεν ήθελε να ξεθάψει μόνος του την εικόνα. Ήθελε να παίξει τίμια και να μοιραστεί τη χαρά του μαζί της. Να κοιτάζει τα μάτια της την ώρα που θα έβγαινε στο φώς ο «θησαυρός» τους.
Τα 30 λεπτά αναμονής του φάνηκαν αιώνας. Της τηλεφώνησε. Το κινητό της κλειστό. Το είχε υποψιαστεί. Δεν θα ερχόταν. 10 χρόνια μετά θα έπαιρνε την εκδίκησή της. Έπρεπε να το περιμένει. Ας είναι …. Αποφάσισε να βρει το σημείο και να ξεθάψει έστω και μόνος του την εικόνα. Δεν άντεχε να περιμένει άλλο…..
Δεν βρήκε την εικόνα! Βρήκε ένα ζευγάρι βέρες! Με τα ονόματα «Ανδρέας» και «Άννα». Πετούσε από την χαρά του! Η λογική όμως τον προσγείωνε. «Πότε πρόλαβε και ήρθε η Άννα; Αφού εγώ ξεκίνησα πρώτος από τη Μυτιλήνη.»
Της τηλεφώνησε ξανά. Το κινητό κλειστό. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι παιχνίδι του έπαιζε. Έβαλε στην τσέπη του τις βέρες και πήρε το δρόμο της επιστροφής προς Μυτιλήνη.
Στη δεύτερη στροφή μετά την Καρύνη δεν θαύμασε την ομορφιά του τοπίου. Είδε ένα ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο καρφωμένο σε μια ελιά… Πολλά σταματημένα αυτοκίνητα. «Μόλις το ασθενοφόρο πήρε μια γυναίκα σοβαρά χτυπημένη. Πρέπει να έτρεχε».
Δεν πήγε στη κηδεία της στη Θεσσαλονίκη. Ήθελε να τη θυμάται όπως ήταν πριν δέκα χρόνια. Γύρισε στο λόφο και έθαψε ξανά τις βέρες.Στο ίδιο σημείο. Όπως είχε κάνει εκείνη λίγες μέρες πριν τη συνάντησή τους…
Ίσως ο λόφος κάποτε αποφασίσει να ευλογήσει κάποιο άλλο ερωτευμένο ζευγάρι…
Να ξυπνήσουν οι εραστές του μέλλοντος εις μνήμην της Άννας!
«Μέσα απ’ αυτό το φονικό μονάχα ο έρωτας θα ζήσει γι’ αυτό στο σώμα σου ας χαθώ στους δρόμους που ονειρεύομαι χωρίς επιστροφή.»
Το διήγημα "Ο έρωτας που δεν ευλόγησε ο λόφος της Αγιάσου" είναι το τρίτο διήγημα της στήλης "Λόγια ... της Λέσβου". Η στήλη του Lesvosnews.net είναι ανοιχτή σε κάθε φίλο της Λέσβου που γράφει ή θέλει να δοκιμάσει τις ικανότητές του στο διήγημα. Περιλαμβάνει διηγήματα με φόντο τη Λέσβο που δημοσιεύονται για πρώτη φορά. Περισσότερες πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής στο info@lesvosnews.net
