Στο νησί του Ταξιάρχη
Στο νήσι του Ταξιάρχη, του Κώστα Βελούτσου
-…Είπαμε, μην τα ξαναλέμε και γινόμαστε κουραστικοί…. Τελειώνω τα γραπτά μου και φεύγω. Τελευταία χρονιά, μανούλα. Τον άλλο χρόνο θα τα λέμε τηλεφωνικά πια, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη. Μεγάλωσα... Είναι καιρός να φύγω λίγο από κοντά σας. Εξάλλου πόσο θα λείψω….. Μια βδομάδα μόνο… για την αρχή.
Στα 17 του χρόνια ο Μιχάλης, μαθητής της τρίτης λυκείου των περίφημων εκπαιδευτηρίων Αμαρουσίου, αριστούχος, και σύμφωνα με τα λεγόμενα των καθηγητών, η φοίτησή του στην ιατρική του Α.Π.Θ., διακαής πόθος ετών για τον ίδιο, ήταν κάτι παραπάνω από σίγουρη.
Μοναχογιός της οικογένειας Αναγνώστου, γνωστής εκεί στα βόρεια προάστια των Αθηνών, δεν του έλειψε το παραμικρό, από παιδί ακόμα.
- …Και για να ξέρω, να πω και στον πατέρα σου που θα με ρωτήσει…. για πού, με το καλό;
-Ακόμα δεν αποφασίσαμε.
Νησί πάντως θα είναι αυτό, και θ’ αρχίζει από Μ, όπως τ’ όνομά μου. Τώρα αυτή θα είναι η Μήλος, η Μυτιλήνη, …..η Μακρόνησος, θα σε γελάσω… Το μόνο σίγουρο είναι, ότι αύριο γράφω το τελευταίο μου μάθημα, και το απόγευμα ……κουνάω μαντήλι.
Άριστη, ήταν όχι μόνο η μαθητική του επίδοση αλλά, και η συμπεριφορά του Μιχάλη, κι όλοι είχαν να λένε για την διαπαιδαγώγησή του, αποδίδοντας τα εύσημα στους γονείς του, Σοφία και Κώστα.
Η μοτοσυκλέτα του μεσαίου κυβισμού, δώρο από τον πατέρα του όταν ο Μιχάλης έκλεισε τα 17 του χρόνια ήταν για τον ίδιο ό, τι καλύτερο μπορούσε να φανταστεί, κι ένα όνειρο πολλών ετών.
- Όταν με το καλό πάρεις και το πτυχίο σου, θα επιβραβευθείς με ….τέσσερις τροχούς, του είχε πει τότε ο πατέρας του φανερά χαρούμενος για τις μαθητικές επιδόσεις του Μιχάλη, όταν του παρέδιδε την πολυπόθητη YAMAHA.
Ο δρόμος, η ταχύτητα και η αίσθηση της ελευθερίας, ήταν ένα αξεπέραστο τρίπτυχο, για τον Μιχάλη πάνω στην 200ρα του. Άνετη στην οδήγηση, ταξιδιάρα, ό, τι πρέπει για την πόλη αλλά και για έξω απ’ αυτήν, ήταν μερικά από τα χαρακτηριστικά που την συνόδευαν, σύμφωνα με τον κατασκευαστή της.
Λίγο μετά το μεσημέρι της Παρασκευής, οι σειρήνες του ασθενοφόρου ήταν τόσο εκκωφαντικές, φτάνοντας μέχρι το διαμέρισμα επί της λεωφόρου Κηφισίας, και στ’ αυτιά της Σοφίας, μητέρας του Μιχάλη. Το ήσυχο μεσημέρι της οικογένειας Αναγνώστου, έδωσε αιφνιδιαστικά, την θέση του στον τρόμο και στον πανικό καθώς ήταν η ώρα που θα επέστρεφε ο Μιχάλης από την βόλτα του, ….ως τον Πειραιά για την αγορά του ακτοπλοϊκού εισιτηρίου. Έτσι είχε πει στην μητέρα του το πρωί, τελευταία ημέρα πια σαν μαθητής του Λυκείου.
Το τηλεφώνημα λίγο αργότερα από το νοσοκομείο, επιβεβαίωσε με τον πιο θλιβερό τρόπο αυτό τον φόβο και την ανησυχία που δικαίως είχαν εγκατασταθεί στο πρόσωπο της Σοφίας.
Συντριπτικά κατάγματα των κάτω άκρων και βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, ήταν οι πρώτες εκτιμήσεις των ιατρών του ΚΑΤ. Αμέσως μπήκε στο χειρουργείο και πέντε ώρες αργότερα εισήχθη στην εντατική μονάδα για παρακολούθηση.
Η υπερβολική ταχύτητα, και η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων του ήταν οι αιτίες κατά την αστυνομία, εκείνου του φοβερού τροχαίου ατυχήματος της μετωπικής σύγκρουσης με διερχόμενο όχημα, στην παραλιακή λεωφόρο.
Από την πρώτη στιγμή δίπλα οι γονείς του, μερόνυχτα ολόκληρα περίμεναν υπομονετικά, ν’ ακούσουν κάτι ευχάριστο από τους θεράποντες ιατρούς, για την εξέλιξη της υγείας του παιδιού τους.
-Τα πράγματα δεν εξελίσσονται ομαλά, κι όπως θα θέλαμε, δυστυχώς….
Βεβαίως και ξεπέρασε κάθε κίνδυνο για τη ζωή του, αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα υπάρξει κάποια αναπηρία στον γιο σας. Έτσι είχαν πει στους γονείς του Μιχάλη οι γιατροί, μετά από πολύωρη σύσκεψη για την πορεία της υγείας του, προσθέτοντας περισσότερο πόνο και στους δυο.
Την 8η ημέρα της νοσηλείας του κι αφού είχε μεταφερθεί σε δωμάτιο της ορθοπεδικής πτέρυγας του νοσοκομείου, μια άγνωστη επίσκεψη, στάθηκε αρκετά ικανή για ν’ ανατρέψει άρδην, την άσχημη αυτή κατάσταση της υγείας του Μιχάλη.
Μια ηλικιωμένη γυναίκα πλησίασε το κρεβάτι του, δείχνοντας στην μητέρα του μια εικόνα του Ταξιάρχη από τον Μανταμάδο της Λέσβου. Αφού συνομίλησαν αρκετή ώρα οι δυο τους και της είπε για τον θαυματουργό άγιο και το πλήθος θαυμάτων, η Σοφία δίχως δεύτερη σκέψη αγόρασε την εικόνα Του και την τοποθέτησε στο προσκέφαλο του γιου της.
Την προσκύνησε με ευλάβεια κι εναπόθεσε κάθε ελπίδα για την υγεία του παιδιού της, στον Ταξιάρχη, που ποτέ στο παρελθόν, δεν είχε ακούσει γι’ Εκείνον και τα θαύματά Του. Το αμέσως επόμενο βράδυ ένα όνειρο που είδε η Σοφία, ήταν αρκετό για να πείσει την ίδια, όσα είχε ακούσει από την ηλικιωμένη γυναίκα, για τον Ταξιάρχη.
Ο Μιχάλης ντυμένος με στρατιωτικά ρούχα, ετοιμάζονταν να ταξιδέψει για την Μυτιλήνη και την θητεία του στον στρατό. Εκείνο που έκανε όμως εντύπωση στην Σοφία ήταν ο τρόπος και τα λόγια του γιου της, που της έλεγε απόλυτα βέβαιος πως, «αφού σου το είχα πει από την αρχή, ρε μαμά, στην Μυτιλήνη θα πήγαινα…. και όχι κάπου αλλού, σε άλλο νησί…. Στο νησί του Ταξιάρχη.»
Ξύπνησε σχεδόν δακρυσμένη έχοντας όμως βαθιά την πίστη μέσα της, για τον Προστάτη άγιο της Λέσβου. Τα λόγια, του γιατρού ορθοπεδικού λίγο αργότερα που κρατούσε στα χέρια του κάποιες εξετάσεις ήταν, κάτι παραπάνω από ευχάριστα.
-Εδώ, είναι που λέμε κι εμείς οι γιατροί πως έγινε θαύμα, κυρία Αναγνώστου. Σπάνιο αρκετά, αλλά συμβαίνει. Δεν γνωρίζω ακριβώς ποιος Άγιος ……σας επισκέφθηκε πρόσφατα, αλλά με βεβαιότητα σας λέω ότι το παιδί σας πάει από το καλό στο καλύτερο και η αναπηρία που σας έλεγα πριν από δυο ημέρες δείχνει ότι θα ξεπεραστεί, με την πάροδο του χρόνου. Οι ακτινογραφίες που κάναμε το πρωί, ήταν καλές πέρα, από κάθε προσδοκία μας. Όλα βαίνουν καλώς…. πολύ καλώς, θα έλεγα.
Θα σας ετοιμάσουμε το εξιτήριο …… ανάψτε και κανένα κεράκι….
Όχι μόνο κεράκι, αλλά με λαμπάδες και τάματα στα χέρια, έφτασαν και οι τρεις τους, στο μοναστήρι του Ταξιάρχη , στον Μανταμάδο. Σε αναπηρικό καροτσάκι ο Μιχάλης, αλλά ήταν το λιγότερο που θα μπορούσαν να πάθουν. Με τα γόνατα έφτασε η Σοφία μπροστά στην εικόνα Του και την ασπάστηκε κλαίγοντας γοερά.
Επόμενη τους στάση η γραφική Αγιάσος και το προσκύνημα της Παναγίας Αγίας Σιών, απ’ όπου πήρε το όνομα της η κωμόπολη. Οι πλακόστρωτοι δρόμοι του χωριού, η ομορφιά του φυσικού τοπίου, και η απλότητα των κατοίκων που συναντούσαν σε κάθε τους βήμα, είχαν εδραιωθεί για τα καλά μέσα τους.
Άκουσαν για την Πέτρα, στο βόρειο τμήμα του νησιού, και την Παναγία Γλυκοφιλούσα με τα 114 σκαλοπάτια, και από κοντά είδαν το βράχο που πάνω του ήταν χτισμένη η εκκλησία.
Η Θερμή και ο Άγιος Ραφαήλ λίγο έξω από την πρωτεύουσα του νησιού, ήταν ακόμα ένας σταθμός τους, και η αφετηρία για μια νέα ζωή.
-Πρώτη φορά στη Λέσβο, πρώτη βδομάδα εδώ, αλλά είμαι σίγουρος πως θέλω να ζήσω στην Μυτιλήνη…. Για πάντα.
Αρχικά, κανείς από τους δυο γονείς, δεν έδωσαν σημασία στα λόγια του Μιχάλη, αδυνατώντας να πιστέψουν ότι θα μπορούσε ο γιος τους να ζήσει στην επαρχία, και ειδικότερα σ’ ένα νησί.
Την τελευταία μέρα στη Λέσβο, η οικογένεια Αναγνώστου επισκέφθηκε εκ νέου τον Μανταμάδο και το ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών. Ξημέρωμα Κυριακής, και αρκετός κόσμος ήταν εκεί για την θεία λειτουργία, και όταν αυτή έφτασε στο τέλος της, όλοι έγιναν μάρτυρες ενός ακόμα θαύματος.
Ο Μιχάλης, βγαίνοντας από την εκκλησία ζήτησε την βοήθεια του πατέρα του για να σηκωθεί από το αναπηρικό του αμαξίδιο.
Άπλωσε και τα δυο του χέρια σ’ αυτά του γιου του, και σχεδόν τρέμοντας ο Μιχάλης από την χαρά του, κατάφερε χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια όχι μόνο να σταθεί όρθιος αλλά και να κάνει βήματα, μπροστά στα μάτια των εμβρόντητων πιστών.
Όλοι σταυροκοπήθηκαν και οι γονείς του Μιχάλη ξέσπασαν σε λυγμούς βλέποντας τον γιο τους να περπατάει. Αγκάλιασαν, φιλώντας την εικόνα του Ταξιάρχη δεκάδες φορές όλοι, και για καιρό, ήταν το μεγάλο θέμα όχι μόνο στο νησί, αλλά πανελλαδικά.
Άμεσα και χωρίς πολλές κουβέντες κι αφού ξεπεράστηκαν όλοι οι ενδοιασμοί, η οικογένεια μετακόμισε στην Λέσβο για πάντα, αφήνοντας πίσω την πολύβουη και ξέφρενη ζωή της Αθήνας. Ο Μιχάλης ήταν περιχαρής για την υγεία του, αλλά και για την εισαγωγή του στην Ιατρική σχολή της Θεσσαλονίκης.
Εγκαταστάθηκαν μόνιμα πια, στην πρωτεύουσα του νησιού, Μυτιλήνη, και ήταν αρκετές οι φορές που επισκέπτονταν τον Μανταμάδο και τον Ταξιάρχη, που είχε περίοπτη θέση μέσα την καρδιά τους και ο αγαπημένος τους προορισμός.
Ο Κώστας Ν. Βελούτσος γεννήθηκε, ζει κι εργάζεται στη Μυτιλήνη. Υπηρετεί στο Πυροσβεστικό Σώμα από το 1987. Είναι έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών.
Έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία του : «Σεργιάνι στη ζωή» και "Τελευταία Φορά"
Το διήγημα "Το νησί του Ταξιάρχη" ειναι το δεύτερο διήγημα της νέας μας στήλης "Λόγια ... της Λέσβου"
