Μερικές αλήθειες για το ούζο... μας(;)
Αναδημοσίευση από το : http://myouzo.info/
Έχω γράψει αλλού την προσωπική μου γνώμη για την ανόητη μάχη μεταξύ Ελλήνων ουζοπαραγωγών. Βρήκα σήμερα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα χαζοπροπαγάνδας (στην προκειμένη κάπως χοντροκομμένα υπέρ του ούζου Βαρβαγιάννη) το οποίο νομίζω ότι δείχνει ακριβώς το μέγεθος της ανοησίας.
Ακολουθεί το άρθρο...
Σήμερα στην Ελλάδα (εσωτερικό και εξαγωγές) τα πρώτα 5 επώνυμα Ούζα (main players) σε πωλήσεις, υπολογίζονται ότι είναι τα εξής : «Ούζο 12», «Ούζο Μυτιλήνης Μini» , «Ούζο Πλωμαρίου – Ισίδωρου Αρβανίτη», «Ούζο Τσάνταλη», «Ούζο Βαρβαγιάννη – Πλωμαρίου».
Είναι αξιοσημείωτο ότι, από αυτά τα Ούζα μόνο δύο έχουν αμιγώς Ελληνική παραγωγή και διανομή στην Ελλάδα: Τα «Ούζο Τσάνταλη» και «Ούζο Βαρβαγιάννη – Πλωμαρίου». Τα υπόλοιπα είτε παράγονται και διανέμονται («Ούζο12», «Ούζο Mini»), είτε μόνο διανέμονται («Ούζο Πλωμαρίου – Ισίδωρου Αρβανίτη) από εταιρίες που ελέγχονται από ξένους, τουλάχιστον σύμφωνα με τις δικές μας έρευνες και πληροφορίες.
Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι, από τα 5 επώνυμα Ούζα τα οποία υπολογίζεται πως πραγματοποιούν τις μεγαλύτερες πωλήσεις, τα τρία έχουν σχέση με την «Μυτιλήνη» και το «Πλωμάρι», ενδείξεις οι οποίες αποτελούν «Προστατευόμενες Γεωγραφικές Ενδείξεις» (Ούζα Mini, Ισίδωρου Αρβανίτη, Βαρβαγιάννη)
Γενικότερα, στο Πλωμάρι της Λέσβου σήμερα λειτουργούν 4 ποτοποιεία τα οποία παράγουν «Ούζο Πλωμαρίου»:
- Η Ποτοποιία Βαρβαγιάννη, η οποία από το 1860 παράγει το «Ούζο Βαρβαγιάννη» - το μοναδικό «επώνυμο» Ελληνικό ούζο που προέρχεται 100% εξ αποστάξεως.
- Η Ποτοποιία Ισίδωρου Αρβανίτη, δημιούργημα του Νίκου Καλογιάννη, στον οποίο ανήκε στο παρελθόν και το Ούζο 12 ( Αδελφοί Καλογιάννη Ε.Π.Ε. ). Το Ούζο 12 και ειδικότερα η εταιρεία «Αφοι Καλογιάννη Ε.Π.Ε.» πουλήθηκε πρώτα στην εταιρεία ΜΕΤΑΧΑ και στην συνέχεια από αυτήν στο διεθνή όμιλο I.D.V., από τον οποίο τελικά περιήλθε στην Άμβυξ.
- Η Ποτοποιία Γιαννατσή η οποία λειτουργεί από το 1932 και
- Η Ποτοποιία Πιστιλαδή
Η ένδειξη «Ούζο Πλωμαρίου» αναγνωρίστηκε σαν μια «Προστατευόμενη Γεωγραφική Ένδειξη», (όπως και η ένδειξη «Ούζο Μυτιλήνης» – ΦΕΚ 1283/Β/2004), η οποία αναγράφεται με χαρακτήρες ιδίου μεγέθους και επιφυλάσσεται μόνο για τους Ποτοποιούς οι οποίοι ακολουθούν ολόκληρη την διαδικασία παραγωγής και εμφιάλωσης του ούζου στο Πλωμάρι της Λέσβου, χωρίς όμως να αποτελεί αποκλειστική ένδειξη κανενός.
Η ένδειξη «Εξ αποστάξεως 100%» ή «Από απόσταξη 100%» μπορεί να γράφεται με χαρακτήρες γραμμάτων που είναι μικρότεροι από την εμπορική επωνυμία του Ούζου. Επιφυλάσσεται μόνον στους ποτοποιούς οι οποίοι παράγουν Ούζο, ο αλκοολικός τίτλος του οποίου οφείλεται εξ ολοκλήρου σε προϊόν απόσταξης.
Κάτι τέτοιο βέβαια είναι σπάνιο και ελάχιστα Ούζα κυκλοφορούν στην αγορά με την ένδειξη «100% απόσταξη», από δε τα επώνυμα μόνο ένα: Το «Ούζο Βαρβαγιάννη – Πλωμαρίου», το μοναδικό Ελληνικό ούζο που συνδυάζει (το κριτήριο ακολουθεί) δύο εκπληκτικά «ανταγωνιστικά» πλεονεκτήματα:
- Την Κωνσταντινούπολη (ο Ευστάθιος Βαρβαγιάννης από την Οδησσό έφθασε στο Πλωμάρι περνώντας από την Κωνσταντινούπολη, από όπου και ο παλαιότερος άμβυκας της ποτοποιίας που εκτίθεται στο «Μουσείο Ούζου» της οικογένειας Βαργαγιάννη) και
- Το Πλωμάρι (όπου παράγεται συνεχώς, επί 5 γενιές, στους 4 τύπους που καθόρισε ο ιδρυτής του!).
Όταν τα πρώτα σε πωλήσεις Ελληνικά Ούζα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό («Ούζο 12» και «Ούζο Πλωμαρίου – Ισίδωρου Αρβανίτη») θεωρούν «ανταγωνιστικό πλεονέκτημα» το μεν πρώτο την Κωνσταντινούπολη, το δε δεύτερο το Πλωμάρι της Λέσβου, δεν απορεί κανείς για την μακροβιότητα του «Ούζου Βαρβαγιάννη – Πλωμαρίου» που συνδυάζει και τα δύο, ακολουθώντας σταθερά επί 140 και πλέον χρόνια, τα ποιοτικά πλαίσια που χάραξε ο ιδρυτής του!”
-------------------------------------------------
Πως οι Μυτιληνιοί πάνε να καταστρέψουν την αγορά του ούζου
Βγάζουμε μόνοι μας τα μάτια μας μου φαίνεται. Ενώ γκρινιάζουμε για την φέτα και άλλες μας αποτυχίες, το ούζο παρότι δεν είναι ούτε ελληνικής καταγωγής σαν είδος ή σαν όνομα καν, έχει διασφαλιστεί ως είδος με Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης. Επίσης σημαντικό ότι δεν δραστηριοποιούνται ιδιαίτερα μεγάλες πολυεθνικές στο είδος (εκτός από την εξαγορά του Ουζο12 και του Ούζου Μίνι – ΕΠΟΜ από ξένους γίγαντες του χώρου των ποτών). Οπότε έχουμε ελεύθερο πεδίο να μεγαλουργήσουμε σε εξαγωγές. Και τι κάνουμε; Δημιουργούμε προβλήματα! Άλλο γευσιγνωστικές λεπτομέρειες, αν πρέπει ή όχι να είναι γλυκό (Πελοπόνησος) ή με μαστίχα (Χίος) και άλλο αυτό που γίνεται: 1. Κακολογούν (κυρίως στη Λέσβο) τα εμφιαλωμένα ευρείας παραγωγής ως “κολώνιες” επειδή κρατιούνται κοντά στο 40% περιεχόμενο αλκοόλ. (Υπάρχει βέβαια σχετική νομοθεσία.) Ενώ οι πραγματικοί άντρες φαίνεται πρέπει να πίνουν πιο δυνατά ακόμα… 2. Ο καθένας που ξέρει κάποιον παραγωγό ούζου έχει μια ιστορία για τους άλλους. To No1 σε πωλήσεις ελληνικό ούζο το κατηγορούν ότι λέει δεν είναι από απόσταξη. Ενώ το γράφει και στο μπουκάλι εμφανώς! 3. Εκτός από τις μεγάλες εταιρείες που έχουν υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις εμφιάλωσης (η απόσταξη γενικά γίνεται όπως γινόταν πάντα) τις μικρές όλο και τις κατηγορούν για θέματα υγιεινής, πχ ότι στον Πιτσιλαδή ξεπλένουν απλά τα παλιά μπουκάλια με το λάστιχο στην αυλή του εργοστασίου! Μια τέτοια κατάσταση είναι φυσικό να δημιουργήσει προβλήματα. Ήδη στην Γερμανία, την μεγαλύτερη διεθνώς αγορά κατανάλωσης ούζου, το μεγαλύτερο ποσοστό είναι από ούζο χωρίς όνομα (own brand – καμιά φορά έχουν και κιτς όνομα ελληνοπρεπές!) της Aldi, Lidl και άλλων αλυσίδων. Μπόμπα, χωρίς απόσταξη βέβαια αλλά φθηνό. Είδα και στο ΑΒ Βασιλόπουλο ένα αντίστοιχο με ετικέτα 365 σαν να είναι χαρτί υγείας… Άντε να διαφοροποιηθείς, να δώσεις στον άλλο να καταλάβει ότι δεν πρέπει να καίει το ούζο μετά… Πατριώτες ας μαζευτούμε λίγο και να επικεντρωθούμε στην ουσία: εξαγωγές και ξεκάθαρα, συντονισμένα μηνύματα προς το εξωτερικό. Δεν χρειαζόμαστε “το Κράτος” για να πουλήσουμε ούζο.
πηγη:
http://alexanderchalkidis.com/
