To πρωτόσελιδο πρωινό θέμα του Lesvosnews
http://lesvosnews.net/2011/07/22/kate/
και το σχόλιο των Οικολόγων Πράσινων:
Με λύπη ενημερωθήκαμε για το γεγονός ότι τον μήνα Ιούνιο και συγκεκριμένα την εβδομάδα 20-27/6/2011, είχαμε τέσσερα περιστατικά εντοπισμού θαλάσσιων χελωνών στις ακτές της Λέσβου. Δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκονται νεκρές χελώνες (και φοβούμαστε ότι δεν θα είναι και η τελευταία) αλλά εύλογα προκαλεί εντύπωση το μικρό χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο εντοπίστηκαν, αλλά και το μικρό εύρος της παράκτιας ζώνης που εκβράστηκαν (Θερμή έως παραλίας Κάτιας). Σύμφωνα με ενημέρωση που έχουμε, για τις τρεις από αυτές δεν μπορεί με σαφήνεια να βγει πόρισμα για τα αίτια θανάτου, ενώ η τέταρτη έφερε τυλιγμένο κομμάτι από παραγάδι στο μπροστινό αριστερό της πτερύγιο. Πριν λίγες ημέρες υπήρχαν αναφορές για την παρουσία δεκάδων δελφινιών στον κόλπο της Καλλονής, γεγονός που μας έκανε να ανησυχούμε. Ευτυχώς οι βόρειοι άνεμοι έσπρωξαν τα δέλφινα στο ανοικτό πέλαγος.
Οι ελληνικές θάλασσες φιλοξενούν μερικούς από τους σημαντικότερους εναπομείναντες πληθυσμούς θαλάσσιων θηλαστικών και χελωνών της Μεσογείου. Συγκεκριμένα, έξι ειδών κητωδών (φάλαινες & δελφίνια), ένα είδος φώκιας (την απειλούμενη με εξαφάνιση μεσογειακή φώκια) και τρία είδη θαλάσσιας χελώνας. Παράλληλα, λόγω της μεταναστευτικής φύσης των κητωδών, εντοπίζονται και άλλα είδη – περιστασιακοί επισκέπτες – όπως η πτεροφάλαινα και η φώκαινα.
Τα θαλάσσια θηλαστικά και οι χελώνες αντιμετωπίζουν διάφορες απειλές στην περιοχή της Μεσογείου, τόσο από ανθρωπογενείς όσο και από περιβαλλοντικούς παράγοντες. Παρά το γεγονός ότι προστατεύονται από διεθνείς συμβάσεις και την ευρωπαϊκή νομοθεσία, δεν εφαρμόζεται κανένα μέτρο διαχείρισης και προστασίας, με αποτέλεσμα αρκετά από τα είδη αυτά να θεωρούνται απειλούμενα, ή να κινδυνεύουν με εξαφάνιση.
Καθώς τα ιχθυαποθέματα μειώνονται συνεχώς, τα θαλάσσια θηλαστικά (κυρίως τα δέλφινα και οι φώκιες) αλλά και οι χελώνες προκαλούν αυξανόμενες ζημιές στα δίχτυα των παράκτιων αλιέων. Οι αλιείς (μία επαγγελματική ομάδα χαμηλού εισοδήματος) δεν λαμβάνουν αποζημίωση ή υποστήριξη για αυτές τις καταστροφές που αντιμετωπίζουν, γεγονός που δημιουργεί μία ανταγωνιστική σχέση ανάμεσα στους ίδιους και τα θαλάσσια θηλαστικά, η οποία εκφράζεται κατά καιρούς με ηθελημένες θανατώσεις.
Έτσι συχνά οι αλιείς, μη-έχοντας τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους να αγοράζουν συνέχεια καινούργια δίχτυα (και από τη στιγμή που παρόλο που υπάρχει η σχετική νομοθεσία δεν λαβαίνουν καμίας μορφής αποζημίωση για τις καταστροφές που προκαλούνται στα αλιευτικά τους εργαλεία, από είδη που σύμφωνα με τη διεθνή και εθνική νομοθεσία θεωρούνται προστατευόμενα) στρέφονται κατά των πλασμάτων της θάλασσας. Παρόλο που η κοινή γνώμη ανησυχεί και ενδιαφέρεται για την προστασία των θαλάσσιων θηλαστικών, οι αλιείς, πολλές φορές απλώς τα τρομοκρατούν, άλλοτε τα τραυματίζουν ή τα σκοτώνουν, χωρίς όμως ναι είναι οι αλιείς οι μόνοι υπαίτιοι. Εάν εφαρμοζόταν ένα πλαίσιο αποζημιώσεων, η κατάσταση θα ήταν πολύ διαφορετική, τόσο για τα προστατευόμενα είδη, όσο και για τους αλιείς.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι ζητούν από τις αρχές την ενεργοποίηση της νομοθεσίας (Ν 1650/86) για την αποζημίωση των ψαράδων για καταστροφές από τα δίχτυα τους ενώ προς αυτήν την κατεύθυνση ετοιμάζουν πρωτοβουλίες τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
