Ανακοίνωση από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο Δημοσίο Ν. Λέσβου

Η κινητοποίηση ενάντια στις διαθεσιμότητες-απολύσεις που έχει γίνει μέχρι τώρα σε Υπουργεία, Δήμους, Αποκεντρωμένες Διοικήσεις, Περιφέρειες, Πανεπιστήμια είναι σημαντική. Οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες όπου υπάρχουν απολυόμενοι αντέδρασαν με απεργίες και καταλήψεις, έκαναν μαζικές συνελεύσεις, έδειξαν αγωνιστική διάθεση και έδειξαν να καταλαβαίνουν ότι δεν είναι συναισθηματικό ζήτημα ή τυπική υποχρέωση η υπεράσπιση των συναδέλφων μας. Ο αγώνας είναι και γι’ αυτούς που απολύονται και για όλους τους υπόλοιπους, είναι παράλληλα αγώνας για όλα αυτά που μας πήρανε και που σχεδιάζουν να μας πάρουνε, για το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή που το στερούνε από εμάς και τα παιδιά μας. Αν αφήσουμε να απολυθούν μερικοί συνάδελφοι μας σήμερα με τι μούτρα και με τι κύρος στην κοινωνία θα διαμαρτυρηθούμε για όσα έρχονται αύριο;

Τα χοντρά ψέματα της Κυβέρνησης, ότι τάχα η διαθεσιμότητα δεν είναι απόλυση, φαίνεται δεν πιάνουν, και περνούν στην τρομοκρατία. Διώκουν συνδικαλιστές ενώ απειλούν ότι θα βγάλουν όλους τους ΙΔΑΧ-ΔΕ σε διαθεσιμότητα και θα αφήσουν τους υπαλλήλους απλήρωτους στις υπηρεσίες που δεν θα συμμορφωθούν άμεσα στέλνοντας τις λίστες. Κανείς δεν πρέπει να πιστέψει στα ψέματά τους ή να λυγίσει στις απειλές τους. Το πρώτο κύμα είναι εδώ, θα ακολουθήσουν και άλλα κύματα απολύσεων, με πρόσχημα κυρίως τους νέους οργανισμούς στο δημόσιο που θα προβλέπουν παντού λιγότερες θέσεις, με αξιολογήσεις και άλλα εφευρήματα. Εκείνο που θέλουν είναι, αφού θα έχουν περάσει οι πρώτες απολύσεις, να μας βάλουν να φαγωθούμε μεταξύ μας παντού για το ποιος θα φύγει και ποιος θα μείνει.

Ας μη γελιόμαστε όμως, η κυβέρνηση έχει δυο γερά χαρτιά στα χέρια της να παίξει εναντίον μας, που και τα δύο συνδέονται μεταξύ τους. Το ένα είναι το χαρτί της κοινωνικής συνείδησης που επί δεκαετίες καλλιεργείται και έχει φτάσει σε παροξυσμό τα τελευταία δυο χρόνια: «οι υπεράριθμοι και τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι φταίνε για την κρίση και τη χρεοκοπία», «τα χαράτσια και τις περικοπές μπαίνουν για να μην απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι», «να απολυθούν τώρα όλοι και να μείνουν οι …άξιοι» και πάει λέγοντας.
Όλη αυτή η προπαγάνδα όμως πού πατάει; Πατάει ακριβώς πάνω στο δεύτερο γερό χαρτί τους, δηλαδή την κατάσταση στο ίδιο το δημοσιοϋπαλληλικό συνδικαλιστικό κίνημα, και στον προσανατολισμό του. Γιατί κινητοποιούνται σήμερα μόνο οι υπηρεσίες που έχουν απολυόμενους ΙΔΑΧ-ΔΕ, αφού όλους μας αφορούν οι απολύσεις; Γιατί ακόμη και στις υπηρεσίες αυτές επικρατεί η λογική «να βρούμε έναν τρόπο, έστω και ένα κόλπο ώστε να εξαιρεθούμε»; Γιατί ακόμη και πολλοί από τους απολυόμενους κινητοποιήθηκαν κατόπιν εορτής και δεν έκαναν απεργία την μέρα που ψηφιζόταν στη Βουλή η απόλυσή τους; Πληρώνουμε σήμερα μια νοοτροπία που καλλιεργείται εδώ και χρόνια: ότι πρέπει να μας νοιάζουν αποκλειστικά τα στενά συντεχνιακά μας συμφέροντα ανά κατηγορία ή ανά υπηρεσία, ότι πρέπει να ωραιοποιούμε και να υπερασπιζόμαστε τις κρατικές υπηρεσίες που μας «δίνουν ψωμί». Έτσι αποκοπήκαμε από τους υπόλοιπους εργαζόμενους, στους οποίους δυστυχώς έχει περάσει σε μεγάλο βαθμό η αντίληψη ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είμαστε απαράδεκτα «προνομιούχοι». Εκεί πατάει σήμερα η κυβέρνηση για να μας απομονώσει και να μας συκοφαντήσει κι άλλο. Αυτό μας κάνει ευάλωτους και αδύναμους.

Ευάλωτους και αδύναμους μας κάνει ο πουλημένος κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός της ΠΑΣΚ και της ΔΑΚΕ ή και κάποιων άλλων παραγοντίσκων που το παίζουν «ανεξάρτητοι», αυτών που δυο χρόνια τώρα έλεγαν καθησυχαστικά «εμάς εδώ δεν θα μας αγγίξουν οι περικοπές και οι απολύσεις» και που τώρα με κάθε ευκαιρία μιλούν για εξαιρέσεις κι αντί να οργανώνουν την πάλη, αυτών που μας θέλουν έρμαια των κάθε είδους «εργατολόγων». Ευάλωτους και αδύναμους μας κάνει ο συνδικαλισμός του ΣΥΡΙΖΑ και των αριστερών ψαλτών του που από τη μια αναπαράγουν τις συντεχνιακές αυταπάτες περί «εξαιρέσεων» (κάποιους εξ αυτών τους θαυμάσαμε προχτές να δίνουν «πάσες» στον Υπουργό Μουσουρούλη, ο οποίος άλλο που δεν ήθελε να συμφωνήσει με την επιχειρηματολογία τους και να υποσχεθεί να «διερευνήσει» τις εξαιρέσεις που ζητούσαν ειδικά για τις ΔΙΚΕΣ τους υπηρεσίες με το αιτιολογικό ότι είμαστε «νησιώτες»!) από την άλλη πλειοδοτούν σε προτάσεις του τύπου «απεργία διαρκείας για να τους ρίξουμε». Πώς όμως θα γίνει απεργία διαρκείας όταν κολακεύουν τον φόβο του εργαζόμενου να χάσει έστω και ένα απεργιακό μεροκάματο; Και τι θα κερδίσουμε –εκτός από κάποια καθυστέρηση στην εφαρμογή των μέτρων- αν στη θέση των σημερινών «διαπραγματευτών» με την Τρόικα βάλουμε κάποιους άλλους «σωτήρες» που μας λένε ότι είναι δυνατόν να ανατρέψουμε την πολιτική των μνημονίων χωρίς έξοδο από το ευρώ και σύγκρουσή με την ΕΕ και με άθικτα τα μονοπώλια;

Όχι, συνάδελφοι, από αυτή την κατάσταση δεν μας σώζουν οι «καλές σχέσεις» κάποιων με βουλευτές και υπουργούς. Δεν θα μας σώσουν οι δήμαρχοι ή οι πρυτάνεις που κατά τα άλλα εφαρμόζουν πρόθυμα την κυβερνητική πολιτική, άλλωστε ούτε το μπλοκάρισμα της αποστολής των στοιχείων αρκεί. Δεν θα μας σώσει κανένας σωτήρας γενικώς. Είμαστε σε εποχές όπου μας αφαιρούν δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών και πρέπει να φερθούμε αναλόγως να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας, κι όχι να υπολογίζουμε «μικροζημιές και μικροκέρδη». Πρέπει  να δούμε τον αντίπαλο κατάματα, να καταλάβουμε ότι αυτό που αντιμετωπίζουμε δεν είναι ένα καψόνι της Τρόικας αλλά η στρατηγική του κεφαλαίου και των πολυεθνικών για να ξεπεράσουν την κρίση τους. Είναι αποφασισμένοι να μην υποχωρήσουν, είναι αποφασισμένοι να εξαθλιώσουν ολοκληρωτικά τους εργαζόμενους για να σώσουν την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων. Για να τους σταματήσουμε και για να κερδίσουμε μια πραγματικά καλύτερη ζωή για εμάς και τα παιδιά μας πρέπει να στραφούμε στους ομοίους μας, στους συναδέλφους μας, στους υπόλοιπους εργαζόμενους. Θα γίνει ασύγκριτη η δύναμή μας αν χρησιμοποιήσουμε τους τωρινούς μας αγώνες για να οργανωθούμε ταξικά και αποτελεσματικά, αν αποφασίσουμε να μην δεχόμαστε άλλο την «ανταγωνιστικότητα» που μας πλασάρουν σαν κριτήριο των αναγκών μας, αν απειλήσουμε την ίδια την εξουσία των μεγάλων καπιταλιστικών μονοπωλίων που μας δυναστεύουν. Έτσι κέρδισαν οι εργαζόμενοι κάποτε τις μεγάλες μάχες όπως το 8ωρο, τη σύνταξη, την περίθαλψη: όταν συνειδητοποίησαν ότι τα συμφέροντά τους δεν είναι ίδια με αυτά των αφεντικών τους και ότι απέναντι στα αφεντικά και στο κράτος τους πρέπει να είναι όλοι μια γροθιά, ότι πρέπει να απειλούν την εξουσία τους ριζικά. Μόνο έτσι, μόνο με ταξική οργάνωση σε όλους τους χώρους και κλάδους μπορούν οι εργαζόμενοι φοβίσουν το κεφάλαιο και να αποσπάσουν δικαιώματα και αυξήσεις που τους χρειάζονται στον αγώνα για την επιβίωση.

Αν μας δούνε να κινητοποιούμαστε όλοι μαζί σαν μια γροθιά, να παρασέρνουμε κι άλλες υπηρεσίες που δεν έχουν απολυόμενους, αν μας δουν να παλεύουμε μαζί με τους απλήρωτους εργαζόμενους στην ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ, στη Βοήθεια στο Σπίτι, με εργάτες και υπαλλήλους από τον ιδιωτικό τομέα, αν μας δουν να οργανωνόμαστε σε αυτή την ταξική βάση, τότε, ακόμα κι αν επιμείνουν στις απολύσεις άμεσα, θα έχουν υποστεί μια μεγάλη ήττα που θα μετρήσει για τη συνέχεια. Και είναι βέβαιο ότι αν δυναμώσουμε την ταξική μας οργάνωση θα μπορούμε να κάνουμε πολύ περισσότερα πράγματα στο άμεσο μέλλον, θα μας υπολογίζουν αλλιώτικα. Να πάρουμε λοιπόν την κατάσταση στα χέρια μας! Να γενικεύσουμε τον αγώνα με εξορμήσεις και διαδηλώσεις στη Μυτιλήνη και στα χωριά! Να εκλέξουμε άμεσα επιτροπές αγώνα παραμερίζοντας τα ΔΣ και τους συνδικαλιστές που δεν θέλουν να δώσουν τη μάχη και που μας λένε ψέματα ότι θα την γλιτώσουμε με τα διάφορα κόλπα τους, να περιφρουρήσουμε όλοι μαζί όποια μορφή πάλης κι αν υιοθετήσουμε. Ας κάνουμε αυτό που μέχρι τώρα δεν κάναμε. Ας στείλουμε ηχηρό μήνυμα αντίστασης, αξιοπρέπειας και ταξικής οργάνωσης. Και ας είμαστε βέβαιοι ότι από την αντίσταση και την ταξική πάλη ποτέ δεν έχασαν οι εργαζόμενοι. Ό,τι έχασαν το έχασαν από την υποταγή, τον ραγιαδισμό και την ταξική συνεργασία.
ΟΧΙ σε όλες τις απολύσεις-στους ταξικούς αγώνες βρίσκονται οι λύσεις!