Απάντηση ΠΑΜΕ στο Δημήτρη Βουνάτσο
Χρόνος ανάγνωσης :
2'
Σχετικά με την απαίτηση του Δημάρχου Λέσβου να μιλήσει στη συγκέντρωση της Τετάρτης 30/3/2011 στην Πλατεία Σαπφούς, η Τοπική Γραμματεία του ΠΑΜΕ έχει να ανακοινώσει τα εξής: Η συγκέντρωση της Τετάρτης (30/3) διοργανωνόταν σε ημέρα απεργίας εκπαιδευτικών, από εκπαιδευτικούς που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, από φοιτητές, μαθητές και γονείς. Οι ομιλητές στη συγκέντρωση ήταν συγκεκριμένοι: Πρώτα μίλησαν από τους Συλλόγους Γονέων των υπό κατάργηση σχολείων, μετά μίλησε εκπρόσωπος από τους εκπαιδευτικούς και από τους φοιτητές. Είχε αποφασιστεί από τους συνδιοργανωτές της συγκέντρωσης η πορεία να καταλήξει στο Υπουργείο Αιγαίου και αυτό έγινε, χωρίς το κ. Δήμαρχο και τη συνοδεία του. Η προσπάθεια του κου Δημάρχου και των επιτελαρχών του να εμφανιστεί ως από μηχανής θεός και σωτήρας, ως κηδεμόνας των παρευρισκόντων έπεσε στο κενό. Είναι γνωστή η πολιτική που εφαρμόζεται και από αυτή τη Δημοτική αρχή, στον Καλλικρατικό Δήμο του νησιού μας. Πέρα των φραστικών κορόνων και εκτός των ανέξοδων πυροτεχνημάτων, η ουσία είναι ότι και αυτή η Δημοτική αρχή είναι άξιος διαχειριστής και συνεχιστής της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης-κεφαλαίου, της Ε.Ε., της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ, που σιγοντάρουν την πλουτοκρατία όσο περισσότερο μπορούν. Είναι αυτή η Δημοτική αρχή που βάζει λουκέτο στους παιδικούς σταθμούς, που αφήνει απλήρωτους τους εργαζόμενους, που αδιαφορεί για τους εργαζόμενους που ζητάνε με επίσχεση εργασίας τα αυτονόητα. Προβάλλοντας το εκβιαστικό δίλλημα λεφτά δεν υπάρχουν η σταματάτε την επίσχεση εργασίας η οι Παιδικοί Σταθμοί απειλούνται να βγουν εκτός λειτουργίας. Οι συμβασιούχοι είναι μήνες απλήρωτοι και οι διοικούντες Δημοτικοί άρχοντες περί άλλων τυρβάζουν! Συνολικά υπάρχει ζήτημα και με την πληρωμή και άλλων εργαζομένων και καθυστέρηση πληρωμής των μονίμων και η Δημοτική αρχή αρκείται σε λεονταρισμούς και εντυπώσεις. Εμείς ως ΠΑΜΕ για άλλη μια φορά λέμε ότι σε τίποτε δεν φταίνε ούτε οι εργαζόμενοι, ούτε τα παιδιά, ούτε οι γονείς, ούτε οι δημότες να πληρώνουν για την καπιταλιστική κρίση, για τον ανταγωνισμό, για το μοίρασμα και με πολέμους, όπως πρόσφατα και στη Λιβύη, των αγορών. 
