Αν κάποιος παρακολουθήσει αυτές τις μέρες τη συζήτηση που γίνεται για τον προϋπολογισμό, μάλλον θα σκεφτόταν ότι ζει -ας μου επιτραπεί η έκφραση- σε κάποιο «παράλληλο σύμπαν». Από τη μια, τα κυβερνητικά στελέχη μιλούν με πομπώδες ύφος για τον πρώτο αναπτυξιακό προϋπολογισμό, που φέρνει αέρα ανακούφισης μετά τα τόσα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων και από την άλλη, οι μέχρι προ ολίγου κυβερνώντες του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για το κοινωνικό κράτος και τις παροχές που είχαν μέχρι τώρα τα λαϊκά στρώματα και σήμερα ο προϋπολογισμός της Νέας Δημοκρατίας τα καταργεί.
Βρήκαν σημείο αντιπαράθεσης τον ΕΝΦΙΑ, αυτόν που ήρθε για λίγο και έγινε μόνιμος. Που η Νέα Δημοκρατία τον μείωσε οριζόντια για να τον αυξήσει σε λίγο με την άνοδο των αντικειμενικών αξιών και που ο ΣΥΡΙΖΑ θα τον μείωνε τμηματικά, όταν θα το επέτρεπαν τα φεγγάρια, για να δικαιολογηθεί κάπως η μονιμοποίηση ενός από τους πιο άδικους φόρους, που ήρθε για λίγο και ξέχασε να φύγει.
Βέβαια, υπάρχουν και κάποιοι οι οποίοι θα αναγνωρίζουν μάλλον τους εαυτούς τους σε αυτούς που τους φυσάει ο αέρας της ανακούφισης της Νέας Δημοκρατίας. Είναι οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, που ήδη εξασφάλισαν πάνω από το μισό του πλεονάσματος των 1,2 δισεκατομμυρίων, που δημιουργήθηκε βέβαια από την υπερφορολόγηση του λαού, με τη μείωση της φορολογίας τους από το 28% στο 24%, αλλά και τη συμβολική φορολόγηση των κερδών τους σε μόλις 5% από τα 10%, που είχε ήδη κατεβάσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τι και αν αυτή την ανακούφιση δεν την είχαν και τόσο ανάγκη, γιατί συνεισέφεραν μόλις το 5% των φορολογικών εσόδων του κράτους! Το άλλο 95% βάραινε και συνεχίζει να καταπλακώνει πραγματικά τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους μικρούς αυτοαπασχολούμενους και αγρότες, τους οποίους με αξιομνημόνευτη ομοψυχία θυσιάζετε με τη σειρά και από κοινού ΠΑΣΟΚ -ΚΙΝΑΛ σήμερα- Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ με διάφορους πρόθυμους κάθε φορά συνεργάτες.
Ο πρώτος, λοιπόν, προϋπολογισμός που καταρτίστηκε στην περίοδο της ανάπτυξης και για την ανάπτυξη, όπως λέτε, δεν είναι και πάλι για όλους. Άλλος κάνει τις θυσίες και άλλος παίρνει τα δώρα από τον πλούτο που παράγεται.
Την πραγματικότητα που δείχνουν τα νούμερα του προϋπολογισμού τη γνωρίζουν ήδη πολύ καλά και οι κάτοικοι των νησιών, που, πέρα από όσα συνολικά βαραίνουν τα λαϊκά στρώματα όλης της χώρας, αντιμετωπίζουν και τις ιδιαίτερες δυσκολίες που αντικειμενικά δημιουργεί η απόσταση από την ηπειρωτική χώρα.
Τι θα σημάνει για τους κατοίκους των νησιών η για ακόμα μια χρονιά μείωση των δαπανών για την υγεία κατά 182 εκατομμύρια ευρώ; Πώς θα αντιμετωπιστούν οι ήδη τεράστιες ελλείψεις σε ιατρικό, νοσηλευτικό προσωπικό και υποδομές, που τείνουν να γίνουν η κανονικότητα για τα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας των νησιών;
Για τα νοσοκομεία των νησιών κανονικότητα είναι η επί μήνες, για παράδειγμα, μη λειτουργία του μαστογράφου στη Λέσβο, η μοναδική παθολόγος που εφημέρευε επί τριάντα τρεις συνεχόμενες μέρες στη Λήμνο το καλοκαίρι, αλλά και οι σταθερές ελλείψεις σε ζωτικής σημασίας ειδικότητες και εξοπλισμό, που για μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού αποκλείει την πρόσβαση σε βασικές παροχές υγείας λόγω της απόστασης από την Αθήνα ή άλλες κρατικές δομές υγείας. Πρόκειται για απόσταση που γίνεται πολλαπλάσια από ό,τι πραγματικά είναι λόγω των πανάκριβων, αλλά και ελλιπέστατων ακτοπλοϊκών και αεροπορικών συνδέσεων για την πλειοψηφία των νησιών.
Το παράδειγμα της Σαμοθράκης, που έμεινε μέσα στον Αύγουστο για δεκαπέντε μέρες χωρίς ακτοπλοϊκή σύνδεση είναι μια σκηνή από το έργο που βλέπουν για χρόνια να επαναλαμβάνεται οι κάτοικοι των νησιών, ιδίως του Βορείου Αιγαίου.
Με αυτόν τον τρόπο ανταποδίδουν οι εφοπλιστές τα δώρα που με αφθονία και σε μόνιμη βάση τους κάνουν όλες οι κυβερνήσεις. Τι και αν πριμοδοτούνται κάθε χρόνο με 120 εκατομμύρια ευρώ για τις άγονες γραμμές, απαλλάσσονται από τον ειδικό φόρο κατανάλωσης τα καύσιμα; Ακόμα και αυτό το μεταφορικό ισοδύναμο λειτούργησε τελικά ως επιδότηση στους εφοπλιστές, που βρήκαν ευκαιρία να ανεβάσουν και άλλο το κόστος των εισιτηρίων. Καλύφθηκε, βέβαια και αυτή η διαφορά από την υπερφορολόγηση των λαϊκών στρωμάτων.
Το μεταφορικό ισοδύναμο το χρησιμοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να χρυσώσει το χάπι στους νησιώτες για την κατάργηση των μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ, μέτρο που επιβλήθηκε βέβαια από το τρίτο μνημόνιο, που όλοι μαζί ψηφίσατε και αυτόματα εκτίναξε περαιτέρω το συνολικό κόστος διαβίωσης στα νησιά.
Πώς περιμένετε, αλήθεια, να επιβιώσει ο αγροτικός κόσμος στα νησιά, όταν εκτός όλων των άλλων βαρών που φορτώθηκαν σε όλα αυτά τα χρόνια, οι εξευτελιστικές τιμές στο γάλα, στο κρέας και στο λάδι που παίρνουν οι παραγωγοί δεν φτάνουν ούτε να ξεχρεώσουν το αυξημένο κόστος για τα αγροτικά εφόδια, εργαλεία και ζωοτροφές;
Τους κουνάτε, μάλιστα, το δάχτυλο κάθε φορά που καταστρέφεται η παραγωγή τους από μια ζωονόσο ή αρρώστια στις ελιές, γιατί δεν πήραν -λέτε- μόνοι τους τα μέτρα, που δεν πρόλαβε να πάρει το κράτος για να τους προστατέψει, ενώ για ακόμα μια φορά δεν προβλέπεται ούτε ένα ευρώ έκπτωση για τους αγρότες από τον ειδικό φόρο κατανάλωσης στο πετρέλαιο. Ούτε ένα ευρώ από αυτά τα 400 εκατομμύρια που προβλέπονται στον προϋπολογισμό για τις απαλλαγές των εφοπλιστών, των αεροπορικών εταιρειών και άλλων μεγαλοξενοδόχων και πτωχών βιομηχάνων.
Αυτές τις απαλλαγές για τους αγρότες, όπως βέβαια και την επαναφορά των μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ για όλα τα νησιά την παραπέμπετε στις καλένδες. Την πετάτε μόνο για δόλωμα στα νησιά που έχετε μετατρέψει σε αποθήκες ψυχών κάθε φορά που παίρνετε μέτρα μονιμοποίησης και έντασης του εγκλωβισμού των χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών σε αυτά.
Τι να πω τώρα για το μέτρο αυτό; Μπορεί, πράγματι, να θεωρηθεί αντιστάθμισμα στην απάνθρωπη και εκρηκτική κατάσταση που επικρατεί στα νησιά;
Σίγουρα, όμως, πιο επικίνδυνο και πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι με το πρόσχημα του ελέγχου των προσφυγικών ροών εντείνετε και νομιμοποιείτε την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο σε μια περίοδο που επιχειρείται, μάλιστα, η νομιμοποίηση στη συνείδηση του λαού για τα σχέδια για συνδιαχείριση των ενεργειακών κοιτασμάτων με την Τουρκία, στην οποία αποβλέπουν ποικιλότροπα τα νατοϊκά και όχι μόνο αρπακτικά.
Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα δεν περίμεναν να δουν τα νούμερα και τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, για να καταλάβουν ότι η ζωή τους στριμώχνεται σε όρια που δεν χωρούν την κάλυψη των αναγκών τους. Αυτό, όμως, που δεν έχουν ακόμα και χρειάζεται να συνειδητοποιήσουν, είναι το τι είναι αυτό που επιβάλλει αυτά τα ασφυκτικά όρια. Διότι ο περιορισμός δεν επιβάλλεται από αυτές τις αντικειμενικές δυνατότητες που σήμερα υπάρχουν, αλλά από αυτό που όλες οι κυβερνήσεις ευλαβικά προστατεύουν, τη διαιώνιση του καπιταλιστικού κέρδους. Αυτό σε όλους τους προϋπολογισμούς, με όλες τις κυβερνήσεις καλά κρατεί.
Την κατάργηση αυτού του εμποδίου δεν θα τη φέρει νόμος καμιάς κυβέρνησης. Θα την επιβάλλει και θα τη διεκδικήσει ο οργανωμένος λαός. Ένα βήμα σε αυτό θα κάνουν τις επόμενες μέρες οι εργαζόμενοι. Σε αυτό πρωτοστατεί και θα πρωτοστατήσει και πάλι το Κομμουνιστικό Κόμμα.
