Κάλεσμα στη Γενική Συνέλευση ΕΛΜΕ Λέσβου από την Αγωνιστική Παρέμβαση

Κόντρα στις διαθέσεις και τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών, χωρίς διάλογο με τις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες και χωρίς τη νομιμοποίηση των αυτοδιοικητικών θεσμών, επιβλήθηκε από το Υπουργείο Παιδείας η επιλογή του να προχωρήσει  σε εκατοντάδες καταργήσεις-συγχωνεύσεις-υποβαθμίσεις σχολικών μονάδων σε όλη την Ελλάδα. Παρά την εμμονή των στελεχών του Υπουργείου να αναφέρονται σε παιδαγωγικά κριτήρια, το μόνο κριτήριο των συγχωνεύσεων είναι λογιστικό και το αντιλαμβάνεται πολύ καλά όλη η κοινωνία. Το παραδέχεται και η ίδια η υπουργός Παιδείας όταν λέει ότι «σε καιρούς κρίσης δεν είναι δυνατόν να έχουμε τις κοινωνικές υπηρεσίες που είχαμε πριν». Εξάλλου, μόλις τρεις ημέρες πριν την ανακοίνωση των συγχωνεύσεων η κυβέρνηση είχε δεσμευτεί στη σύνοδο της Ε.Ε. να υποτάξει όλες τις κοινωνικές δαπάνες στην «προτεραιότητα» της εξυπηρέτησης του χρέους, δηλ. χάριν της συντεχνίας των τραπεζών. Αυτή την πολιτική εξυπηρετεί και ο Καλλικράτης της εκπαίδευσης.

Από την άλλη, υπάρχουν και λόγοι για να αισιοδοξούμε: το γεγονός, ας πούμε, ότι στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στη Λέσβο δεν έγινε καμία συγχώνευση οφείλεται τόσο στις υπαρκτές αντιφάσεις της επιχειρούμενης πολιτικής (ανεπαρκείς κτηριακές υποδομές, υπέρογκο κόστος μετακινήσεων κ.λπ.), όσο και στο μαχητικό κίνημα υπεράσπισης των σχολείων, υπεράσπισης του δικαιώματος στην εκπαίδευση για όλα τα παιδιά. Η μάχη αυτή δόθηκε- και δίνεται ακόμα- και από τους εκπαιδευτικούς, με τη συμμετοχή τους στις γενικές συνελεύσεις, με παραστάσεις διαμαρτυρίας σε όλους τους θεσμικούς φορείς, με πορείες, με δημόσιες παρεμβάσεις κ.λπ. και κυρίως από μαθητές, γονείς και τοπικές κοινωνίες.

Δεν δόθηκε όμως η μάχη αυτή από την πλειοψηφία του ΔΣ της ΕΛΜΕ Λέσβου (ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ) η οποία απείχε από τις κινητοποιήσεις και η οποία εξέφρασε τη διαφωνία της (στα λόγια) με τις συγχωνεύσεις με μόνο επιχείρημα ότι δεν θα προσφέρουν οικονομικό όφελος στην κυβέρνηση· ούτε παιδαγωγικά, ούτε κοινωνικά επιχειρήματα, αντίθετα μόνο λογιστικά επιχειρήματα, ενσωματώσιμα από την κυβερνητική πολιτική. Γι’ αυτό και πολύ ατυχώς σπεύδει να «πανηγυρίσει» ο πρόεδρος του ΔΣ της ΕΛΜΕ στο ενημερωτικό που έστειλε στα σχολεία στις 14/3. Αφενός γιατί δείχνει να μην αντιλαμβάνεται τους λόγους για τους οποίους δεν προχώρησαν (για φέτος) οι συγχωνεύσεις, αφετέρου γιατί βλέπει αποκομμένο το θέμα αυτό από τη γενικότερη πολιτική που υπαγορεύεται από το Μνημόνιο και εσχάτως και από το Σύμφωνο του Ευρώ.

Συναδέλφισσες/-οι

Η περιβόητη «επιμήκυνση» του δανείου με την υποτιθέμενη «μείωση» του επιτοκίου που δήθεν «απέσπασε» η ελληνική κυβέρνηση στη σύνοδο της Ε.Ε. (και η οποία, αν δεν παρέμβει άμεσα το εργατικό κίνημα, θα επικυρωθεί στη σύνοδο της 25^ης Μαρτίου) συνιστούν στην ουσία την υπογραφή ενός νέου μνημονίου διαρκούς λιτότητας των εργαζομένων στην Ελλάδα. Για να σωθούν οι ελληνικές (και διεθνείς) τράπεζες θα πρέπει να ματώσει εκ νέου ο ελληνικό λαός. Ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας με στόχο τη συλλογή 50 δις, νέα αντιλαϊκά μέτρα για τον περιορισμό του ελλείμματος (φορολογία), διεύρυνση του λόγου των προσλήψεων προς τις αποχωρήσεις (από 1/7 έως και 1/10), μείωση μισθών (μέσω του νέου μισθολογίου) και συντάξεων (μέσω νέων ρυθμίσεων για τις επικουρικές), μεγαλύτερη πίεση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα (μέσω της επέκτασης των επιχειρησιακών συμβάσεων), μεγαλύτερη απομείωση της ιατροφαρμακευτικής μας περίθαλψης.

Στην εκπαίδευση η αξιολόγηση που προωθείται θα έρθει να επικυρώσει τις συγχωνεύσεις και να επιφέρει και άλλες: όσα σχολεία δεν κλείσουν σε πρώτη φάση, θα πρέπει να δικαιολογούν την ύπαρξή τους, να είναι αποδοτικά και πειθαρχημένα για να μην κλείσουν κι αυτά. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση έχει αποχωρήσει καταφανώς από την υποχρέωση οικονομικής στήριξης των σχολείων: τα κρύα του Μάρτη βρήκαν πολλά σχολεία χωρίς πετρέλαιο και οι γονείς υποχρεώνονται να «συμβάλλουν», ενώ η αθέτηση πληρωμών προς τους μεταφορείς των μαθητών δημιουργεί τεράστια προβλήματα. Επιπλέον, το «Νέο Σχολείο» της αμάθειας σχεδιάζεται εν κρυπτώ, χωρίς τους φορείς των εκπαιδευτικών, χωρίς τη γνώμη της ακαδημαϊκής κοινότητας αλλά χωρίς ακόμα-ακόμα και τη συμβολή του καθ’ ύλην αρμόδιου οργανισμού, του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, στελέχη του οποίου πρόσφατα κατήγγειλαν το Υπουργείο για την περιθωριοποίηση του Π.Ι..

Απέναντι στην επίθεση αυτή που δέχεται ο κλάδος και η κοινωνία ολόκληρη τόσο οι εκπαιδευτικές ομοσπονδίες όσο και οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ έδειξαν ανεπίτρεπτη αμηχανία, αβουλία, απροθυμία για να κλιμακώσουν και να συντονίσουν τους κοινωνικούς αγώνες. Η ΟΛΜΕ, υπαναχωρώντας στη δέσμευσή της για άμεσο γύρο γενικών συνελεύσεων μετά την 48ωρη απεργιακή κινητοποίηση της 22-23/2 και για κλιμάκωση, άφησε να περάσουν τρεις εβδομάδες για να προτείνει μόνο μια 24ωρη εκπαιδευτική απεργία-«τουφεκιά» (για τις 30/3). Σπέρνει έτσι την αμηχανία και την απογοήτευση στον κλάδο. Μόνη λύση να πάρουν οι εργαζόμενοι τις τύχες τους στα χέρια τους. Με τη συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις, στις απεργίες, στις κινητοποιήσεις.

Συναδέλφισσες/-οι

Ας μην μένουμε μοιρολατρικά να προσμένουμε κάποιο θαύμα που θα βελτιώσει τις ζωές μας… Κόντρα στη μοιρολατρία, τη συναίνεση και τον συμβιβασμό, την αδράνεια των συνδικαλιστικών ηγεσιών και, δυστυχώς, και πολλών συναδέλφων, ας μιμηθούμε κάπως έστω αυτούς τους λίγους κολασμένους της γης, τους 300 μετανάστες, που ρισκάροντας της ίδια τους τη ζωή κέρδισαν πολλά για τους ίδιους και για τους συντρόφους τους και κυρίως έδωσαν σε εμάς ένα μάθημα αγώνα, αξιοπρέπειας, αυτοθυσίας· με άλλα λόγια, αυτό που έλεγε ο ποιητής: «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία».