Μηνύματα για την επέτειο του 1821

Η επανάσταση της 25ης Μαρτίου 1821 αποτέλεσε τη συμπύκνωση και το αποκορύφωμα των ιστορικών διεργασιών του 19ου αιώνα που οδήγησαν στη δημιουργία των εθνικών κρατών. Τα ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν στην Παλιγγενεσία είναι λίγο-πολύ γνωστά. Υπάρχει ωστόσο και μια λησμονημένη διάσταση. Τα ιδεολογικά ρεύματα που κυριαρχούσαν σε ολόκληρη την Ευρώπη - με προεξάρχουσα την επαναστατημένη Γαλλία - και επηρέασαν το περιεχόμενο της ελληνικής επανάστασης προέτασσαν το τέλος των αυτοκρατοριών και των τυραννικών καθεστώτων. Η αντίδραση της άρχουσας τάξης του υπόδουλου ελληνισμού στις ιδέες του Ρήγα και των φιλελευθέρων λογίων που πρέσβευαν την επανάσταση και τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους δεν αποτέλεσε μια μελανή κηλίδα της ιστορίας, αλλά μία διαχρονική και πάγια πολιτική στάση των εκάστοτε αρχόντων σε βάρος των υποτελών τάξεων.

Αυτή η διάσταση όχι μόνο δεν πρέπει να μας διαφεύγει αλλά να αποτελεί ένα οδηγό για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε και ερμηνεύουμε τις ιστορικές ανακατατάξεις. Σε ένα ανάλογο σημείο καμπής βρισκόμαστε σήμερα, που στο προσκήνιο έρχονται ριζοσπαστικές ιδέες που συναντούν τη σθεναρή αντίσταση της καθεστηκυίας τάξης. Η ίδια η επανάσταση του 1821 μας δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε, εκείνο της αντίστασης και των συλλογικών αγώνων απέναντι σε κάθε επιβολή που καταρρακώνει την αξιοπρέπειά μας. Η ανατροπή κάθε ξένου και εγχώριου δυνάστη οφείλει να είναι ο σκοπός μας. Το μέσο είναι η δύναμη της θέλησης του "ενός" να γίνει "εμείς" και ως "εμείς" τελικά να πετύχει. Τιμούμε τους αγωνιστές του '21 επικαιροποιώντας τα οράματα για ελευθερία, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια.

 

 

 

 

H ανάγκη να επιτευχθεί η  κοινωνική ομοψυχία και το αρραγές  εσωτερικό μέτωπο που θα επιτρέψει  στη νέα κυβέρνηση να διαπραγματευθεί με τον συμφερότερο τρόπο δεν μπορεί να επιδιώκεται μέσα από παρωχημένες εθνικιστικές εκδηλώσεις που παραπέμπουν σε άλλες σκοτεινές εποχές. Είναι ιδιαιτέρως προβληματικό και αντιφατικό δε όταν οι πρακτικές αυτές επιλέγονται από μια αριστερή κυβέρνηση η οποία είχε συμπεριλάβει την κατάργηση των παρελάσεων στις προγραμματικές της θέσεις. 

 

Οι φιέστες στρατιωτικών αγημάτων έχουν σκοπό τον εκφοβισμό εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών και  την επίδειξη ισχύος,  ενώ πολύ περισσότερο άστοχες και επικίνδυνες είναι οι μαθητικές παρελάσεις που παραπέμπουν στον Ιωάννη Μεταξά και τη μιλιταριστική εμμονή με τη βία, την ομοιομορφία, την κουλτούρα των όπλων. 

 

Τα «πειθήνια σώματα» που βαδίζουν και εκτελούν διαταγές με ακρίβεια, παραπέμπουν άμεσα στα φασιστικά ιδεώδη της «πολτοποιημένης μάζας που παίρνει κάθε φορά το σχήμα που διαλέγει ο αόρατος διευθυντής της»

 

Οι «κούφιες» παράτες του εθνικισμού δεν μπορεί πλέον να συνεχίζονται υποβαθμίζοντας τα παιδιά μας σε υποκείμενα, μάλιστα σε μια εποχή που έχουν καταργηθεί σε όλη την Ευρώπη, ενώ αποτελούν και πρόκληση εν μέσω της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε.