Οι εκδοτικός οίκος «ΑΙΟΛΙΔΑ» παρουσιάζει το βιβλίο της Νάντιας Λιαρέλλη «Παραμύθια … απ’ το σεντούκι της Αγγελικώς»
την Κυριακή 4 Δεκέμβρη 2011, ώρα 11.30 το πρωί στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης
Για το βιβλίο θα μιλήσουν:
ο πατήρ Θανάσης Γιουσμάς
η Υβέτ Κοσμετάτου, Διευθύντρια Μάρκετινγκ,
η Μαρία Χούκλη, Δημοσιογράφος,
και η συγγραφέας
Την παρουσίαση θα συντονίσει, εκ μέρους του εκδοτικού οίκου, η Ειρήνη Πετρέλλη
Λίγια λόγια για την έκδοση:
Η Νάντια Λιαρέλλη θυμάται και καταγράφει 11 παραμύθια βγαλμένα από το σεντούκι της γιαγιάς της. Παραμύθια με βασιλοπούλες και δράκους, με μάγια και δοκιμασίες για μικρούς και μεγάλους. Το βιβλίο κυκλοφορεί και σε συλλεκτική έκδοση με πανόδετο εξώφυλλο, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων.
«Το σεντούκι της Αγγελικής είχε πολλά.
Το περιεχόµενό του, µεστό. Με συντρόφεψε στα παιδικά µου χρόνια. Εκτός από τα παραµύθια φυσικά. οι θύµησες της γιαγιάς µου αποτελούν πολύτιµο αρωγό στη ζωή µου.
Επεχείρησα να καταγράψω ορισµένα από τα παραµύθια. Παραµύθια που η γιαγιά ήξερε από
τα δικά της παιδικά χρόνια. Άλλα τα είχε ακούσει από τις φίλες της στη γειτονιά µας στον Πειραιά.
Από τις Πολίτισσες, τις Καρπάθιες, τις Κρανιδιώτισσες, τις Μανιάτισσες.
Είµαι µάνα, έχω µεγαλώσει δυο παιδιά και τα παραµύθια της Αγγελικής τούς άρεσαν.
Σκέφθηκα ότι αυτές οι διηγήσεις µπορεί να είναι χρήσιµες και για άλλα παιδιά. Έτσι, τα ανέσυρα από τη µνήµη µου. Προσπάθησα να τα καταγράψω όπως ακριβώς τα είχα ακούσει. Σεβάστηκα τις παραστάσεις, τους συµβολισµούς, τους µύθους, τα στερεότυπα, τα πρότυπα αυτής της εποχής, αλλά και των προηγούµενων, αφού πολλά από τα παραµύθια έρχονταν από παλαιότερα χρόνια.
∆εν ήταν στόχος µου ούτε η µεταφορά των παραµυθιών στο σηµερινό γίγνεσθαι, ούτε η προσωπική καταγραφή, ούτε η πνευµατική ιδιοκτησία, ούτε η λογοτεχνική αναφορά και φυσικά ούτε η διασκευή τους. Απλά επιθυµούσα να παρουσιάσω ένα κοµµάτι από το σεντούκι της Αγγελικής.» (Από τον επίλογο της συγγραφέα)
Παρουσίαση βιβλίου στην ΑΘΗΝΑ
«Παραμύθια … απ’ το σεντούκι της Αγγελικώς>>
της Νάντιας Λιαρέλλη
Παρουσιάστηκε το Σάββατο 26/11/2011 το μεσημέρι στην Στοά του Βιβλίου το βιβλίο της Νάντιας Λιαρέλλη <<Παραμύθια από το σεντούκι της Αγγελικώς>>. Το βιβλίο περιλαμβάνει έντεκα παιδικά παραμύθια τα οποία η συγγραφέας είχε ως ακούσματα από την παιδική της ηλικία στον Πειραιά. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αιολίδα και σε συλλεκτική έκδοση. Για το βιβλίο μίλησαν οι δημοσιογραφοι Γ.Παπαδάκης, Δ. Καμπουράκης, Στ.Τζανάκης, από τον εκδοτικό οίκο ο Π.Μυριτζής και η συγγραφέας.
Ο Παναγιώτης Μυριτζής, εκ μέρους του εκδοτικού οίκου ‘Αιολίδα’ μεταξύ άλλων ανέφερε «Κάνουμε μία προσπάθεια τα τελευταία χρόνια να αναδείξουμε πέρα από τον πολιτισμό, την παράδοση, τις ιδιαιτερότητες του τόπου μας, να αναδείξουμε και κάτι άλλο… Ότι έχουμε ανθρώπους που μπορούν να προσφέρουν πάρα πολλά στον πολιτισμό, στα γράμματα και ειδικά στην αυτογνωσία και στην αυτοσυνείδηση του τόπου μας, Μυτιληνιούς αλλά και ανθρώπους που αγαπάνε τη Μυτιλήνη, σαν δική τους πατρίδα. Μία τέτοια ευτυχής συγκυρία είχαμε και τώρα με την Νάντια, που πραγματικά μας έκανε μεγάλη τιμή γιατί είναι μεγάλη αποκοτιά για έναν άνθρωπο που θέλει να βγάλει ένα βιβλίο να εμπιστευτεί έναν επαρχιακό εκδοτικό οίκο, με τις τόσες δυσκολίες που έχει, όχι τόσο ώστε να κάνει μια καλή και ποιοτική δουλειά αλλά στο να μπορέσει να την προωθήσει μέσα από δίκτυο διανομής, μέσα από πολύ δύσκολες διαδικασίες».
Ο δημοσιογράφος Γιώργος Παπαδάκης, αναφέρθηκε στη γνωριμία του με τη συγγραφέα αλλά και στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών στη σύγχρονη εποχή χωρίς τα «πραγματικά» παραμύθια. Είπε μεταξύ άλλων « Η φίλη μου η Νάντια, και την ξεχωρίζω από τον φίλο μου Στρατή Λιαρέλλη γιατί με την Νάντια δεν γίναμε φίλοι επειδή είναι γυναίκα του Στρατή ,αλλά γιατί στη Νάντια βρήκα πολλά από εκείνα τα στοιχεία που θα ήθελα να βρω σε μια γυναίκα φίλη. Θέλω να την ευχαριστήσω γι’ αυτό που γράφει ότι τα παραμύθια την βοήθησαν να γίνει παιδί και μετά να γίνει καλός άνθρωπος… να γίνει άνθρωπος. Έχω την εντύπωση ότι τα παιδιά μας τα ρίξαμε στα βαθιά, τα παιδιά μας δεν τα μεγαλώνουμε με την αλήθεια αλλά με την ‘παραμύθα’. Και ‘παραμύθα’ στην αργκό και στην γλώσσα των ναρκωτικών είναι η πρέζα. Πρέζα είναι το ίντερνετ , πρέζα είναι τα προδομένα όνειρα, «πρέζα» είναι τα λόγια των πολιτικών. Δυστυχώς τα παιδιά μας τα προσγειώσαμε σε μια πραγματικότητα και αφήνουμε άλλους να φτιάχνουν παραμύθια για την ζωή τους. Άλλους που δεν ενδιαφέρονται να γίνουν πρώτα παιδιά και μετά καλοί άνθρωποι. Άνθρωποι να μεγαλώσουν φυσιολογικά. Επειδή την Νάντια την ξέρω πολύ καλά, ξέρω τον δυναμισμό της, ξέρω την αγάπη της για την παράδοση, για όσους την γνωρίζετε και αρκετοί την γνωρίζουν, για όσους δεν την γνωρίζετε η Νάντια έχει ασχοληθεί με την ελληνική παράδοση, ξέρει να χορεύει καταπληκτικά, ήταν στο Λύκειο Ελληνίδων, τραγουδάει καταπληκτικά παραδοσιακά τραγούδια, είναι ένας σύγχρονος άνθρωπος όμως που σεβάστηκε την παράδοση, την παράδοση μέσα από μία οικογένεια. Είχε την ευτυχία να παντρέψει δύο πολιτισμούς από Μικρά Ασία, από Μάνη, από Πειραία…άντε και Μυτιλήνη. Άλλωστε με την Νάντια τα ίδια πράγματα αγαπήσαμε με διαφορετικά φύλα. Θέλω να πω ένα ευχαριστώ στην Νάντια που έχω την δυνατότητα να κρατήσω αυτό το βιβλίο και όταν γίνω παππούς, που ελπίζω να γίνω σύντομα από τον μεγάλο μου τον γιό τον Κωνσταντή να του το διαβάσω. Νάντια σ’ ευχαριστώ».
Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Καμπουράκης, και από την πλευρά του συγγραφέα υπογράμμισε «Να σας πω όταν με πήρε η Νάντια τηλέφωνο και μου είπε ότι έχω γράψει παραμύθια, μου φάνηκε λίγο παράξενο γιατί ξέροντας τον χαρακτήρα της, η Νάντια είναι εξωστρεφής άνθρωπος, είναι έξω καρδιά, είναι άνθρωπος που θα φωνάξει, να μιλήσει, να πει την γνώμη της, να χτυπήσει το χέρι της στο τραπέζι, να χορέψει. Το παραμύθι έχει συγκεκριμένους κανόνες που όσοι γράφουν παραμύθια τους ξέρουν ή όσοι λένε παραμύθια τους ξέρουν χωρίς να ξέρουν ότι τους ξέρουν. Είναι λοιπόν μια πειθαρχημένη γραφή και λέω για κάτσε τώρα η Νάντια μπόρεσε να πειθαρχήσει σ’ αυτό το πράγμα, δύσκολο μου φάνηκε για να είμαι ειλικρινής. Διαπίστωσα επίσης ότι είναι ακούσματα που είχε από γιαγιάδες, από θείες και δεν μπήκε στον πειρασμό να του προσθέσει και κάτι, είχε ακούσει μια ιστορία από την γιαγιά της δεν έβαλε κάτι να το κάνει πιο σύγχρονο, να το φέρει και λίγο στα μέτρα μας. Ακολούθησε αυτό το πράγμα, αυτό το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό, είναι πάρα πολύ καλό γιατί είναι πραγματικά παραμύθια. Είναι εξαιρετική γραφή γιατί ακολούθησε αυτήν ακριβώς την τεχνική και νομίζω ότι είναι πολύ καλή άσκηση για το επόμενο βιβλίο της. Αφού μπόρεσε να μπει σ’ αυτήν την πειθαρχία, τώρα πρέπει στο επόμενο να μην γράψει παραμύθι, να γράψει ένα λογοτέχνημα και να αφήσει τον εαυτό της ελεύθερο, διότι πρέπει πρώτα να μάθεις την πειθαρχία και μετά να μάθεις την πρωτοβουλία».
Ο δημοσιογράφος Στέφανος Τζανάκης, σημείωσε μεταξύ άλλων « Το βιβλίο της Νάντιας ήρθε στην κατάλληλη στιγμή, γιατί εγώ θεωρώ ότι τα παραμύθια, τα κλασσικά παραμύθια στην πραγματικότητα μιλούν για έναν κόσμο σκοτεινό. Ο κόσμος ο σκοτεινός είναι η ζωή, στην οποία καλούνται να ζήσουν τα παιδιά μας. Η ζωή πάντα ήταν σκοτεινή, υπήρξε εκείνη η παρένθεση που θεωρήσαμε όλοι ότι κάτι μπορεί να άλλαζε, σήμερα είναι πιο σκοτεινή από ποτέ και με την έννοια αυτή τα παραμύθια που βάζουν τα παιδιά σ’ αυτόν τον σκοτεινό κόσμο με τον τρόπο που περιέγραψε πολύ καλά και ο Γιώργος και ο Δημήτρης, νομίζω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να έρθουν και πάλι στην επικαιρότητα. Με την έννοια αυτή η Νάντια έκανε την σωστή κίνηση στην σωστή στιγμή».
Η συγγραφέας Νάντια Λιαρέλλη αναφέρθηκε αναλυτικά στην απόφασή της να συγκεντρώσει και να αποδώσει σύμφωνα με τα ακούσματα και την παράδοση τα παραμύθια και τόνισε « Δεν ακυρώνω τους συγγραφείς παραμυθιών αλλά νομίζω ότι όλο αυτό το ψυχολογικό μέρος που αφορά στα παιδιά, από το πολύ ψάξιμο το έχουν καταστρέψει και έχουμε χάσει την μαγεία. Κάτι η τηλεόραση με όλες αυτές τις παιδικές σειρές, κάτι οι διαφημίσεις, κάτι τα παιχνίδια που κυκλοφορούν, τα παιδιά δεν φαντάζονται πια. Είναι πολύ σημαντικό για ένα παιδί να κοιμηθεί όμορφα έχοντας ακούσει κάτι καλό όταν δεν μπορεί να το διαβάσει αυτό, να το ‘χει διαβάσει η μαμά ή η γιαγιά. Είναι αυτό που λέει ο Γιώργος δεν έχουμε γιαγιάδες πια. Και οι γονείς προτιμούν την έτοιμη τροφή και χάνουμε τα παιδιά στην πορεία. Χάνουμε αυτή την μαγεία. Την μαγεία την χρειαζόμαστε στην ζωή μας, χρειαζόμαστε την μαγεία, την φαντασία, την ελπίδα… όλα αυτά ένα παραμύθι που έχει πάντα happy end, που ο κακός πάντα στο τέλος τιμωρείται, που ο άνθρωπος που προσπαθεί δικαιώνεται… παραμύθι είναι, δεν συμβαίνει πάντα αλλά είναι ένα μάθημα ζωής. Έτσι λοιπόν γεννήθηκαν αυτά τα παραμύθια. Άρχισα να θυμάμαι τι με ευχαριστούσε εμένα μικρή. Ήμουν ένα πάρα πολύ δύσκολο παιδί στον ύπνο, τα παραμύθια ήταν ατελείωτα για να κοιμηθώ, γιατί δεν κοιμόμουνα γιατί μ’ άρεσαν τα παραμύθια και ήθελα να ακούσω το τέλος. Έτρωγα με παραμύθια, γινόντουσαν βραδιές παραμυθιών στο σπίτι. Ήταν η σόμπα στη μέση με τις φλούδες πορτοκάλι επάνω και η γιαγιά, κι όχι μόνο η γιαγιά, όλη η οικογένεια περίμενε το παραμύθι και γινόταν ένας διάλογος, ήταν επικοινωνιακό όλο το θέμα…και τι έγινε παρακάτω, και τι το είπες αυτό και ξανά η εξήγηση και η επανάληψη. Οι μαγικοί αριθμοί, το ένα δύο τρία, το εννέα, το δώδεκα, το σαράντα, το πενήντα…όλοι αυτοί οι μαγικοί αριθμοί που είναι καταγεγραμμένοι στο dna μας χωρίς να ξέρουμε γιατί. Ο ενιαύσιος δαίμονας της λαογραφίας. Όλα αυτά πιστεύω ότι μπόρεσα να τα αποδώσω και το μεγαλύτερο δώρο μου είναι αυτά τα παραμύθια να διαβαστούν, όχι μόνο από μικρούς, είναι περισσότερο παραμύθια για μεγάλους. Και σε εποχές που η κατήφεια, η αβεβαιότητα είναι στοιχεία της καθημερινότητας μας και δεν αξίζουν στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα, νομίζω ότι ένας φάρος ελπίδας, έστω κι αυτό το παραμύθι σου δημιουργεί μια αγαλλίαση. Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους που ήρθατε».
