Παρουσίαση του βιβλίου «Με λένε Ευρώπη» του Γκαζμέντ Καπλάνι
Στο Θεατράκι του ΦΟΜ, την Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011 στις 9 το βράδυ.
Παρουσίαση του βιβλίου «Με λένε Ευρώπη» του Γκαζμέντ Καπλάνι
Τα μέλη της Κίνησης Πολιτών «Συνύπαρξη και Επικοινωνία στο Αιγαίο» σας καλούν στο Θεατράκι του ΦΟΜ, την Πέμπτη 9 Ιουνίου στις 9 το βράδυ. Ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Γκασμέντ Καπλάνι θα συζητήσει μαζί σας για το καινούργιο του βιβλίο «Με λένε Ευρώπη».
Ο Γκαζμέντ Καπλάνι γεννήθηκε στην πόλη Λούσνια της Αλβανίας το 1967. Από το 1991 ζεί μόνιμα στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής και Διδάκτορας του Παντείου. Είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Γράφει ποιητικές συλλογές στα αλβανικά και μυθιστορήματα στα ελληνικά. Το πρώτο του βιβλίο «Μικρό Ημερολόγιο Συνόρων» (εκδ. Λιβάνη) έχει μεταφραστεί μέχρι σήμερα στα αγγλικά, πολωνικά και δανέζικα. Πριν έξη μήνες κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του «Με λένε Ευρώπη» (εκδ. Λιβάνη). Ο ίδιος ταξιδεύει όποτε βρίσκει ευκαιρία, εργάζεται σκληρά και προσέχει να μην πάρει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά.
---------------------------------------------------------------
Με λένε Ευρώπη
«Την Ευρώπη τη γνώρισα στο πανεπιστήμιο. Ήταν ο πρώτος μου ελληνικός έρωτας. Ο πρώτος επί ελληνικού εδάφους. Η ιστορία μας δε διήρκεσε πολύ. Μόλις δεκαοχτώ μήνες. Ήταν τόσο έντονη και τόσο συνδεδεμένη με την ελληνική γλώσσα. Μια γλώσσα άγνωστη μέχρι τότε σε μένα. Γι’ αυτό, ίσως, όποτε θυμάμαι την Ευρώπη ή όποτε με επισκέπτεται στα όνειρά μου, το πρώτο πράγμα που εισβάλλει στη μνήμη ή στην ονειρική φαντασία μου είναι το στόμα της. Τα υπέροχα χείλη της και οι άγνωστες ελληνικές λέξεις που πρόφεραν κι εγώ καταβρόχθιζα με λαιμαργία».
Πώς γίνεται και γράφοντας για μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική σου καταλήγεις να μιλάς για την Αθήνα, την Ευρώπη και τον έρωτα; Πώς γράφοντας για άγνωστες ελληνικές λέξεις καταλήγεις να μιλάς για τον Κώστα Ταχτσή, τα αλβανικά και τα σεξ σινεμά στην Ομόνοια; Πώς γράφοντας για ένα ταξίδι στην Αλβανία του μέλλοντος καταλήγεις να μιλάς για έναν Κινέζο πρόσφυγα στο Λονδίνο; Πώς γράφοντας για την άδεια παραμονής καταλήγεις να μιλάς για το Μεγάλο Ανατολικό του Ανδρέα Εμπειρίκου και την Ανάσταση του Κυρίου; Πώς γράφοντας για τους μετανάστες καταλήγεις να μιλάς για τον Μαρξ, την αθεΐα και τους ιπτάμενους δίσκους; Πώς γράφοντας για τη γλώσσα των ονείρων καταλήγεις να μιλάς για τα Βαλκάνια και την Αγια-Σοφιά; Πώς γράφοντας για έθνη και ιδεολογίες καταλήγεις να μιλάς για αυτό το ιλαροτραγικό ον που λέγεται Άνθρωπος; Πώς γράφοντας για την απελπισία καταλήγεις να μιλάς για την ελπίδα; Πώς γράφοντας για τους Άλλους ανακαλύπτεις, ξαφνικά, ότι μιλάς για τον εαυτό σου;
Στο βιβλίο "Με Λένε Ευρώπη" το αύριο συνυπάρχει με το σήμερα, ο σπαρακτικός ρεαλισμός με το μαγικό παραλογισμό, η ειρωνεία με τον έρωτα, η Δύση με την Ανατολή και η πραγματικότητα με τη μυθοπλασία...
«Στην αρχή με βασάνιζε ειδικά το “γ” στο “γαμώτο” ή στη “γάτα”. Μόνο τώρα, μετά από τόσα χρόνια, κατάφερα να το δαμάσω κάπως. Στα αλβανικά δεν υπάρχει το “γ” του “γαμώτο” και της “γάτας”. Οι φίλοι μου γελούσαν γιατί πρόφερα “γκαμώτο” και “γκάτα”, ειδικά όταν ήμουν κουρασμένος. Με τη λέξη “μαλάκας” όμως δεν υπήρχε καμία γλωσσική δυσκολία. Δίσταζα παρ’ όλα αυτά να την προφέρω. Γιατί από πολύ νωρίς εγώ άρχισα να μιλώ ελληνικά υπό το βλέμμα της Ευρώπης...»
