Γ
ραφεί: Κωνσταντίνος Σπυριδάκος/foititelia.gr[slideshow]
Όσα χάνουμε τη μέρα και δε βλέπουμε τη νύχτα στη Μυτιλήνη. Μια πρωινή βόλτα αρκεί για να μας αποκαλυφθεί η γοητεία αυτής της πόλης.
Κι αν το nightlife είναι για τους φοιτητές το spot της φοιτητικής ζωής τους, η μέρα στην πόλη είναι, για όσους νέους τη βιώνουν, αυτό που θα εκτιμήσουν ως αντίβαρο στη δική τους ρουτινιασμένη(;) καθημερινότητα σε λίγα χρόνια.
Εικόνες, χρώματα και αρώματα που δεν περιγράφονται, ατάκες με ισχυρές δόσεις ντοπιολαλιάς, κόσμος κάθε ηλικίας που διανύει το χρόνο μακριά από τις αστικές αγωνίες σε κάνουν να πιστεύεις πως ζώντας σε αυτή τη γωνιά του Αιγαίου μοιάζει να κάνεις κουπί πάνω στην αισιόδοξη κηλίδα του χρόνου με προορισμό το μέλλον.
Κάστανα, πορτοκάλια, κολοκυθολούλουδα και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς γίνονται πόλος έλξης για πηγαδάκια διαβούλευσης: «Πόσο το κιλό;», «Πόσα δίνεις;», κατά μήκος της αγοράς.
Ηλικιωμένοι-«ακροβολισμένοι» στα πάρκα, στις πλατείες και στα καφενεία «φτιάχνουν» τις δικές τους ειδήσεις για την πολιτική σκηνή, πίνοντας ελληνικό και παίζοντας το κομπολόγι τους.
Φυσικά, τα στίγματα της κρίσης δε θα μπορούσαν να μην είναι εμφανή. Επαίτες που στήνουν «καρτέρι επιβίωσης» έξω από εκκλησιές και σούπερμάρκετ, κλειστά μαγαζιά με σωρό λογαριασμούς στο κατώφλι τους .
Στο τέλος της Ερμού μικρά μαγαζάκια που πωλούν εργόχειρα –από σεμεδάκια και τραπεζομάντιλα μέχρι κουβέρτες πλεκτές και δαντέλες–, παλιά αντικείμενα-ρετρό και φρεσκότατο καφέ σκαλίζουν τις μνήμες των απόμαχων γενεών και παρουσιάζουν στους νεότερους μια Μυτιλήνη απ’τα παλιά που συνεπαίρνει…
Και η θάλασσα... Αυτό το στοιχείο που μας χωρίζει και μας ενώνει, και που μας υπενθυμίζει σε όλους εμάς που αγκυροβολήσαμε πριν καμιά δεκαετία σε αυτό το νησί, πως οι αναμνήσεις μας από εδώ αρχίζουν και τελειώνουν στην άκρη της προκυμαίας.
[gallery link="file" columns="2" orderby="post_date"]
