Στο Κοιμητήριο της Βαρειάς
Οι μέρες το καλούν, απ’ αυτή την εβδομάδα την Βαγιοβδομάδα, με αποκορύφωμα την Μεγάλη Παρασκευή, οι επισκέψεις στα κοιμητήρια κατά το θρησκευτικό μας έθιμο θα είναι αθρόες. Λίγα λουλούδια, ένα λιβάνισμα, ένα τρισάγιο, ένα κερί, κάποια δάκρυα και αναστενάγματα, θα απαλύνουν τον πόνο του χαμού και ίσως ανακουφίσουν την ψυχή τού χαμένου αγαπημένου προσώπου, με την υπό επιφύλαξη ελπίδα… παρηγοριάς, τού «προσδοκώ ανάσταση νεκρών», δεν χάνει κανείς και τίποτα να προσδοκά!
Λέγεται ότι κανονικά τα κοιμητήρια έπρεπε να είναι στο κέντρο των πόλεων σε μορφή πάρκων, διαμπερή, να περνοδιαβαίνουμε από εκεί ανάμεσα από τους τάφους και τα παρτέρια για να μεταβούμε οπουδήποτε, κι όχι να τα επισκεπτόμαστε μια φορά το χρόνο ή ανάρια και πού! Αυτό δεν είναι και ουτοπιστικό για να κατανοήσουμε την ματαιότητα της ζωής κι ένα παραπάνω τώρα με την πανδημία αυτή, ώστε να γινόμαστε καλύτεροι, μια και το κοιμητήριο αποτελεί την μόνη αλήθεια και ουσία κατάληξης της ζωής. Ας είναι.
Το μικρό λοιπόν στην περίπτωσή μας τώρα κοιμητήριο —λιγότερο από στρέμμα— στο προάστιο της Βαρειάς, τρία χιλιόμετρα πάνω-κάτω απ’ την πόλη, δεν είναι μεν στο κέντρο τού προαστίου και διαμπερές, αλλά πάνω στη στροφή του δρόμου που οδηγεί στο κέντρο, όπου και ο ενοριακός ναός της Ζωοδόχου Πηγής που θα πανηγυρίζει την Λαμπροβδομάδα. Το χαρακτηριστικό του γνώρισμα είναι η ημεράδα του, δεν σε αγριεύει δεν σε απωθεί, αλλά σε τραβά να σταθείς να το κοιτάξεις προσεκτικά κάνοντας τον σταυρό σου, ή να το επισκεφθείς… έστω για λίγο και να σε κάνει να στοχαστείς… για πολλά! Χαμηλό περιτοίχισμα, που ο περιπατητής βλέπει άνετα μέσα το βράδυ το φως τον καντηλιών, πέρα που φωτίζεται όλο από προβολείς πάνω στα πεύκα του και που τη μέρα δεκοχτούρες και άλλα πετούμενα φτεροκοπούν εκεί στα φυλλώματά τους, ενώ τρεις-τέσσερες γατούλες στειρωμένες, σε υποδέχονται φιλικά που όλο και κάτι θα γευθούν από κάποιον επισκέπτη.
Το γραφικό παρεκκλήσι των Αγίων Ακινδύνων είναι το…στολίδι τού κοιμητηρίου. Ο ακούραστος π. Αντώνης Κοντοπός, ιερέας της Ενορίας Βαρειάς συνεπικουρούμενος και από το εκκλησιαστικό του συμβούλιο, βάλθηκε τώρα να εξωραΐσει το κοιμητήριο και ήδη ανακαίνισε το παρεκκλήσι με επένδυση πέτρας εξωτερικά, με καινούρια οροφή από ξύλο ποιότητας, όπως και το χαμηλό τέμπλο του Ιερού, καινούρια εικονίσματα και φωτισμό, καθώς και το δάπεδο από μαρμαρόπλακες. Λιθόστρωτοι έγιναν και οι διάδρομοι ανάμεσα στα μνήματα, καθώς και η βρύση.
Ο δρόμος εκεί κεντρικότατος, πολυσύχναστος, από βαδιστές, περιπατητές, τουρίστες, ποδηλάτες και τροχοφόρα. Ένα γύρω λιοχώραφα, καλοχτισμένα ανάρια σπίτια με λεμονόδεντρα και λουλουδιασμένες αυλές, και συνέχεια το προάστιο Ακρωτήρι με καταστήματα και ούτε χιλιόμετρο πιο πάνω τα γραφικά χωριά Ταξιάρχες και Αγία Μαρίνα. Αυτές τις μέρες τώρα, με φροντίδα της Δημοτ. Κοινότητας Μυτιλήνης, η Αντιδημαρχία Καθαριότητας θα κάνει το καθιερωμένο άσπρισμα μέσα κι όξω του κοιμητηρίου, και προς τον ενοριακό ναό, παράλληλα με το άσπρισμα των πεζοδρομίων όπως πάντα στην περιοχή εκεί και αλλού.
Το Λαμπροσάββατο θα γίνουν τα θυρανοίξια τού παρεκκλησίου και όσοι πιστοί οι εδώ προσέλθετε, κι όσοι προτίθεστε… διαβάστε και την πινακίδα στα κάγκελα. Άντε και Καλή Λαμπρή!
Βαγγέλης Χατζημανώλης
