H Taraf δημοσιεύει οδοιπορικό της Ογκιούρ Ντουιγκού Ντουργκούν με τον τίτλο « Είδα την Λέσβο μέσα από την Λέσβο». Στο δημοσίευμα μεταξύ άλλων γράφει:
Επί χρόνια έβλεπα τα φώτα της απέναντι όχθης και έκανα οράματα . Τελικά πήγα στην Λέσβο και αυτήν την φορά την είδα από μέσα. Τα τραγούδια και το ρακί και στις δύο όχθες έχουν την ίδια γεύση. Πήγα στην Μυτιλήνη, στην Λέσβο στο νησί της Σαπφούς. Σε εκείνο το νησί το φωτεινό που δεν είχα μπορέσει να ανακαλύψω τόσα χρόνια. Περάσαμε απέναντι με το φέρυ μποτ από το Αιβαλί μαζί με άλλους τούρκους τουρίστες που ανυπομονούσαν να δουν το νησί. Η Ελληνική Αστυνομία κοίταζε με απορία τους χιλιάδες τούρκους τουρίστες που μετέβαιναν στο νησί, το ίδιο και οι καταστηματάρχες του νησιού. Οι τουρίστες επέβαιναν στα λεωφορεία και πήγαιναν αμέσως στην Ερμού για ψώνια. Μαζί με τον φίλο μου αρχίσαμε να περνάμε από τα στενά του νησιού με τις ψαροταβέρνες. Οι πολυάριθμοι τούρκοι τουρίστες θα πρέπει να είχαν ανοίξει την όρεξη των ιδιοκτητών εστιατορίων διότι όταν περνούσαμε μπροστά από αυτά μας φώναζαν λέγοντας «turkish menu” . ανεξάρτητα με το αν ήταν “turkish menu” ή όχι το προσωπικό ήταν πρόσχαρο και εξυπηρετικό. Το πρώτο ποτό ήταν το παγωμένο νερό, αλλά σας συνιστούμε μετά από το ούζο, να δοκιμάσετε το φραπέ με τα παγάκια .
Για να πω την αλήθεια εκείνο που περίμενα να δω από τα πρώτα στην Μυτιλήνη ήταν κάποιο άγαλμα ή κάτι άλλο σχετικά με τη Σαπφώ, αλλά αυτό δεν υπήρχε πουθενά. Ίσως οι Έλληνες δεν θέλουν να μνημονεύεται το νησί με το όνομα της λεσβίας Σαπφούς . Εάν η Σαπφώ έβλεπε σήμερα τη θέση της γυναίκας στην κοινωνικοοικονομική ζωή του νησιού θα αντιλαμβανόταν όταν δεν απέβησαν άδικες οι προσπάθειές της. Στην Λέσβο είναι εφικτό να δεί κανείς διάφορα που παράγονται από τον Συνεταιρισμό Γυναικών Παραγωγών μέσω των οποίων εξασφαλίζονται σημαντικά κέρδη. Κάποια στιγμή αφήσαμε πίσω μας την μεγαλοπρεπή εκκλησία του Αγίου Θεράποντος , το Κάστρο, το Γενί Τζαμί που έχει μείνει από τους Οθωμανούς, το χαμάμ, τις ταβέρνες, τους κατοίκους με τις βέσπες και γενικά την θορυβώδη ατμόσφαιρα και με ένα λεωφορείο της δεκαετίας του ’70 ξεκινήσαμε για τον Μόλυβο , ο οποίος είναι ένα χωριό που δεν έχει χαλάσει. Εκεί βλέπει κανείς τα καλντερίμια και τα πέτρινα σπίτια που το νεώτερο είναι 100 ετών .
Ο Μόλυβος είναι ένα θαυμάσιο μέρος με καταπληκτική ομορφιά, με λουλούδια στα μπαλκόνια που δείχνει ότι όντως μπορεί να υπάρξει τουρισμός χωρίς να χαλάει η ιστορία. Οι καταστηματάρχες εκεί είναι πολύ πιο φιλόξενοι από αυτούς της Μυτιλήνης. Ο θείος Τόμ σε μια από τις ταβέρνες που έμαθε ότι ερχόμαστε από την Κων/λη κατάλαβε την αδυναμία του φίλου μου για το ούζο και το συρτάκι και ήρθε και τον σήκωσε για χορό. Η Μαρία , η ιδιοκτήτρια της ταβέρνας Χαμάμ, όσο έβλεπε ότι αυξανόταν τα ποτηράκια του ούζου που έφερνε, μας έφερε ένα μεγάλο μπουκάλι ούζο και μας είπε να πιούμε όσο θέλουμε από εκεί. Στο μεταξύ ακούγαμε τα τραγούδια που έπαιζαν όπως η «Μικρά Ασία» και το «Αμάν σεκερίμ καραπιπερίμ» .Τελείωσε ο χορός αλλά η συζήτηση δεν τελείωνε και ο μπάρμπα Θωμάς που η καταγωγή του είναι από το Εζίνε μας φώναζε «αδέλφια» και μας είπε «γειά σου» φεύγοντας.
Οι καταστηματάρχες των νησιών κατά την διάρκεια του Μπαϊραμίου, έκαναν και εκείνοι Μπαϊράμι μαζί μας.
--------------
πηγη: anixneuseis.gr
