Cine ΑΡΙΩΝ
Μυτιλήνη
-----------------------------
ΑΙΘΟΥΣΑ 1
Από Πέμπτη 17 Μαίου έως Κυριακή 20 Μαίου
Battleship - Ναυμαχία
(Περιπέτεια)
Σκηνοθεσία: Πίτερ Μπεργκ
Πρωταγωνιστούν: Τέιλορ Κιτς, Λίαμ Νίσον, Μπρούκλιν Ντέκερ, Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ, Ριάνα
Πέμπτη 17/5 21:45, Παρασκευή 18/5 21:45, Σάββατο 19/5 21:45, Κυριακή 20/5 21:45
Υπόθεση: Το Battleship, το ομώνυμο επιτραπέζιο παιχνίδι της Hasbro ζωντανεύει στη μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη (και παραγωγό) Πίτερ Μπεργκ (Hancock, The Kingdom, Friday Night Lights) και η επικών διαστάσεων ναυμαχία με τους εξωγήινους γράφει… ιστορία το 2012 σε μια υπερπαραγωγή με πρωταγωνιστές τους Τέιλορ Κιτς που εντυπωσίασε στην ταινία X-Men Origins: Wolverine, Λίαμ Νίσον (στο ρόλο του ναυάρχου Σέιν), Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ (του τηλεοπτικού True Blood), την Μπρούκλιν Ντέκερ (Just Go With It) και τη… γνωστή και μη εξαιρετέα R&B τραγουδίστρια Rihanna, στο επίσημο κινηματογραφικό της ντεμπούτο. Δυνάμεις του Πολεμικού Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών πραγματοποιούν μία συνηθισμένη άσκηση στα ανοικτά του Ειρηνικού Ωκεανού. Εκείνο που αγνοούν όμως είναι πως μία προηγμένη τεχνολογικά εξωγήινη φυλή καιροφυλακτεί κάτω από την επιφάνεια του νερού. Τα σχέδια των εισβολέων δεν αργούν να αποκαλυφθούν και η μάχη προμηνύεται σφοδρή, τόσο στον αέρα, όσο και στη στεριά. Αυτό όμως που θα καθορίσει την έκβαση του πολέμου θα είναι μία ναυμαχία, η πιο κρίσιμη που γνώρισε ποτέ η ανθρώπινη ιστορία...
ΑΙΘΟΥΣΑ 2
Από Πέμπτη 17 Μαίου έως Κυριακή 20 Μαίου
Ένας Χωρισμός
(Κοινωνική)
Σκηνοθεσία: Ασγκάρ Φαραντί,
Πρωταγωνιστούν: Λειλά Χαταμί, Πέιμαν Μοάντι, Σαχάμπ Χοσεινί
Προβολές : Πέμπτη 17/5 21:30, Παρασκευή 18/5 21:30, Σάββατο 19/5 21:30, Κυριακή 20/5 21:30
Αλήθεια, πόσες φορές έχετε βγει από μια αίθουσα κινηματογράφου και έχετε νιώσει ότι έχετε δει κάτι πραγματικά σπουδαίο ; Η ακόμη , πιο σπάνια , πόσες φορές έχετε μπορέσει να πείτε ότι ένα έργο σινεμά σας έχει κάνει καλλίτερο άνθρωπο, σας έχει κάνει να προβληματισθείτε γύρω από την ίδια τη ζωή και την ανθρώπινη ύπαρξη ; Κάπως έτσι ένιωσα βγαίνοντας από το Παλλάς , στο Παγκράτι , έναν από τους παλαιότερους αθηναϊκούς κινηματογράφους. Ο Ιρανός Ασγκάρ Φαραντί κατάφερε να φτιάξει μια ταινία που σε κρατάει για δύο περίπου ώρες κολλημένο στην καρέκλα σου , αγωνιώντας για κάθε επόμενο καρέ, κάθε επόμενη ατάκα των ηρώων. Ακόμη και το ίδιο το φινάλε , κάθε άλλο παρά λυτρωτικό είναι , αφού αφήνει τους θεατούς μετέωρους , βυθισμένους σε σκέψεις σχετικά με την έκβαση των πραγμάτων. Το έργο ξεκινάει με ένα ζευγάρι που συζητάει την υπόθεση του διαζυγίου του ενώπιον κάποιου δικαστή του οποίου το πρόσωπο δεν φαίνεται , στην ουσία οι δικαστές είμαστε εμείς , το ίδιο το κοινό. Με αυτό τον τρόπο ο σκηνοθέτης μας προκαλεί να μπούμε στη θέση των ηρώων, να προσπαθήσουμε να ταυτιστούμε με αυτούς, να καταλάβουμε τα δίκαια και τα άδικα τους. Από το σημείο αυτό ξεκινάει και η δαιδαλώδης πλοκή της ταινίας , η οποία κάθε άλλο παρά κουραστική είναι , στη βάση μιας σειράς προσωπικών και κοινωνικών συνθηκών : το ζευγάρι που βρίσκεται σε αδιέξοδο, η σχέση γονέων και παιδιών, ο ρόλος της γυναίκας στις αραβικές χώρες , η εργασία και η εξάρτηση από το Χρήμα , ο φόβος του Θεού , ο Νόμος. Ο Φαραντί καταφέρνει να μιλήσει για όλα αυτά και να δείξει ότι είναι αλληλένδετα , συνθέτοντας έτσι ένα πολιτισμικό μωσαϊκό του σύγχρονου Ιράν. Από την ταινία διαφαίνεται ότι στο Ιράν υπάρχουν δύο διαφορετικοί κόσμοι : ο ένας , στον οποίο ανήκει και το πρωταγωνιστικό ζεύγος , έχει μια κάποια οικονομική άνεση , προνοεί για την μόρφωση των παιδιών του και λοξό – κοιτάζει προς τη Δύση. Ο άλλος , σαφώς σε δυσμενέστερες συνθήκες , παλεύει για την καθημερινή επιβίωση , εγκλωβισμένος στις θεοκρατικές αντιλήψεις και τις διακρίσεις σε βάρος της γυναίκας που για αιώνες επικρατούν. Κάπου εκεί ανάμεσα πιστεύουμε ότι βρίσκεται και η κριτική του σκηνοθέτη , ο οποίος δεν φαίνεται να παίρνει σαφή θέση , αλλά αφήνει πάλι το κοινό να προβληματισθεί γύρω από τα όσα συμβαίνουν. Είναι ασφαλώς μια άκρως ρεαλιστική ματιά , η οποία θέλει να τονίσει την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων αλλά και τελικά το πόσο καλό ή κακό μπορούμε να κάνουμε ο ένας στον άλλον. Από τεχνικής απόψεως , το έργο είναι ο ορισμός της απλότητας : με μια κάμερα στο χέρι και με τη δύναμη που του δίνουν οι ίδιοι οι ηθοποιοί , χωρίς μουσική ( μόνο στο κλείσιμο υπάρχει ένα κομμάτι με πιάνο ) και με εξαιρετική δουλειά στα εσωτερικά πλάνα , που άλλωστε είναι τα περισσότερα , ο Φαραντί αποδεικνύει πόσο μεγάλη μαγκιά είναι να φτιάχνεις σπουδαίες ταινίες με ελάχιστα μέσα. Η ταινία θριάμβευσε στο Φεστιβάλ του Βερολίνου ( βραβείο καλλίτερης ταινίας, πρώτου ανδρικού και γυναικείου ρόλου) καθώς και σε πολλά άλλα φεστιβάλ του εξωτερικού. Μία από τις ταινίες – ορόσημα για το 2011
κριτική από το Γιάννη Περδίκη
--------------------------------------------------------------
Επίσης ΠΑΙΔΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ
ΛΟΡΑΞ
(Κινούμενα σχέδια. Μεταγλωττισμένα)
Προβολές : Παρασκευή 18/5 19:45, Σάββατο 19/5 19:45, Κυριακή 20/5 19:45
