Δημήτρης Μποσταντάς: "Η γραφιστική δε σταματάει ποτέ…"
Σήμερα Δευτέρα 30/04/2012 και ώρα 19:30 τα εγκαίνια της έκθεσης του Δημήτρη Μποσταντά στη Φωτογραφική Εταιρεία Μυτιλήνης – Πιττακού 15 (μπας-φανάρ)Γράφει: Βαγγελιώ Χρηστίδου / ΕΜΠΡΟΣ
Ένα θέμα που δεν έχει τύχει να παρουσιάσουμε ξανά μέσα από τη συγκεκριμένη σελίδα, αυτό της «φωτο-γραφιστικής», είναι αυτό που συζητάμε σήμερα με το Δημήτρη Μποσταντά. Με αφορμή την ομότιτλη έκθεσή του που ξεκινάει
στο χώρο της Φωτογραφικής Εταιρείας Μυτιλήνης - εγκαίνια έκθεσης Δευτέρα 30-04-2012 ώρα 19:30 ,
ο ίδιος μάς μιλάει για τη γραφιστική ως δουλειά και ως τέχνη και το πώς τη συνδυάζει με τη φωτογραφία, για την οποία έχει μάθει πολλά και ως μέλος τής ΦΕΜ εδώ και 14 περίπου χρόνια.
Γραφιστική. Ένα επάγγελμα που απαιτεί και αρκετή καλλιτεχνική αντίληψη. Πότε και πώς ξεκίνησε η δική σας απασχόληση στον τομέα αυτό;
«Από μικρός μπορούσα να κάνω πολύ καλό σχέδιο, η γραφιστική είναι ωστόσο κάτι που δεν το σπούδασα ποτέ. Άρχισα να ασχολούμαι από "ψώνιο" το 1991, όσο βρισκόμουν ακόμη στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδασα. Θυμάμαι να κατεβαίνω κάθε Σαββατοκύριακο στην Αθήνα, όπου λειτουργούσε ο "Παπασωτηρίου" που είχε μόνο γραφιστικά βιβλία, και να επιστρέφω με πολλές αγορές. Ξεκίνησα να δουλεύω με πολύ απλά πράγματα σε μια εταιρεία που έφτιαχνε μηχανογραφικά έντυπα στη Θεσσαλονίκη και στην οποία έμαθα και τα πρώτα τεχνικά πράγματα για την εκτύπωση, τα χρώματα κ.λπ.. Ακολούθησαν πολλές άλλες δουλειές. Είναι καλό για το γραφίστα να αλλάζει χώρους εργασίας, να παίρνει νέες ιδέες και να βλέπει άλλα χρώματα και ανθρώπους, και αυτό ήταν κάτι που προσωπικά το έκανα πολύ, είτε από επιλογή είτε από ανάγκη. Η απασχόλησή μου σε μια μεγάλη εταιρεία της Θεσσαλονίκης, που είχε δουλειές με οδηγούς μόδας και διαφόρων άλλων προϊόντων σε όλον τον κόσμο, ήταν αυτή που μου έδωσε τις περισσότερες γνώσεις και εμπειρία, τόσο ως προς την ίδια τη δουλειά, όσο και ως προς το τι σημαίνει "οργάνωση", "μέθοδος" και "συνέπεια".»
Δουλεύοντας ως γραφίστας
Τώρα εργάζεστε ως γραφίστας στη Μυτιλήνη, έτσι δεν είναι;
«Ναι. Στη Μυτιλήνη πρωτοεπέστρεψα το 1998 και άρχισα να συνεργάζομαι με τον αδελφό μου, που είναι γραφίστας. Ασχολούμαστε ιδιαίτερα με την έντυπη γραφιστική κι αυτό που βλέπουμε, είναι ότι πιο πετυχημένες είναι οι διαφημίσεις που τυπώνονται σε περιοδικά, παρά αυτές που ανεβαίνουν στο ίντερνετ, όπου ο βομβαρδισμός είναι πολύ μεγάλος. Είχε μεσολαβήσει ένα διάστημα, από το 2001 μέχρι το 2005, που είχα ξαναφύγει στη Θεσσαλονίκη, αφού είχα μια πολύ αξιοπρεπή πρόταση από μια πολύ μεγάλη εταιρεία, που μου ζήτησε να της φτιάξω την εικόνα της από κάθε άποψη, τα λόγκο της και ό,τι άλλο είχε σχέση με την παρουσία της· ακολούθησαν κι άλλες δουλειές, μέχρι και πριν δύο χρόνια, που γύρισα και πάλι στη Μυτιλήνη.»
Τι είναι αυτό που παίρνετε από τη δουλειά σας και πώς πηγάζει η τέχνη μέσα από αυτή;
«Η γραφιστική δε σταματάει ποτέ. Είναι επάγγελμα διεπιστημονικό και απαιτεί ιδιαίτερη αντιμετώπιση του πελάτη. Για παράδειγμα, δεν μπορώ να λογίσω έναν πελάτη μου που είναι μπακάλης, ως τέτοιον, γιατί αν το κάνω αυτό, θα είναι σα να τον υποβαθμίζω και θα τον χάσω ως πελάτη. Θα τον θίξω με τη δουλειά μου, με το μυαλό μου, δε θα τον σεβαστώ. Ένας μπακάλης, ωστόσο, ξέρει τη δουλειά του πολύ καλά. Αν θέλω να τον διαφημίσω, θα πρέπει να του παρέχω την υπηρεσία που πρέπει. Κι εκεί είναι που δουλεύει η δεοντολογία, η γνώση, ο σεβασμός, το πόσο σοβαρά αντιμετωπίζεις τη δική σου δουλειά και κατά συνέπεια και του άλλου, του πελάτη σου. Από εκεί και πέρα, όσον αφορά στην οπτική επικοινωνία του μηνύματος, θα πρέπει να γίνει κατανοητό σιγά - σιγά πως ένα έντυπο, λόγω του ότι το περιβάλλον είναι πολύ θορυβώδες, θα πρέπει να είναι μίνιμαλ, να ενεργοποιεί συναίσθημα και όχι να περιγράφει τα πάντα. Ο κόσμος είναι κουρασμένος από τις πολλές διαφημίσεις και τις εικόνες, θέλει πλέον κάτι απλό.»
Φωτογραφία και Γραφιστική
Η φωτογραφία είναι κι αυτή ένα στοιχείο που χρησιμοποιείτε στη δουλειά σας;
«Ναι, τη χρησιμοποιώ και στη δουλειά μου, αλλά και στον ελεύθερο χρόνο μου, ως χόμπυ. Η ΦΕΜ με έχει βοηθήσει πολύ και στους δύο τομείς, αφού έχω πάρει πολλές ιδέες και ερεθίσματα από τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας.»
Μιλήστε μας λίγο για την έκθεσή σας που εγκαινιάζεται τη Δευτέρα στο χώρο τής ΦΕΜ.
«Πώς λέμε "μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις"; Καμμιά φορά χρειάζονται και οι λέξεις και δεν μπορούμε να μένουμε μόνο στην εικόνα. Θα δείξω πώς χρησιμοποιείται η φωτογραφία στη γραφιστική, μέσα από μερικές δουλειές που έχω κάνει κατά καιρούς, θα δείξω μερικές καταχωρήσεις που έχουν γίνει και από άλλους συναδέλφους μου στα διάφορα γραφιστικά φόρα των οποίων είμαι μέλος, παραδείγματα από το portfolio μου. Θα δείξω το πώς μπορεί μια στατική εικόνα, ένα πάγωμα της κίνησης, να βοηθήσει στην απόδοση του χρώματος. Ένα σημαντικό πράγμα, κατά τη γνώμη μου, είναι να καταλάβει ο κόσμος πως το λευκό, το κενό, το χαρτί, δεν είναι τόσο απλώς ένας φορέας που μεταφέρει τη δουλειά σου, αλλά είναι το ίδιο ένα γραφιστικό αντικείμενο, που θα πρέπει να το χειριστείς και ως τέτοιο. Έχει όγκο, έχει ισορροπία, έχει σημεία που θα σχεδιάσεις και θα αφήσεις κενά. Όλα αυτά θα τα δούμε στην έκθεση και στην παρουσίαση που θα κάνω.»
Πόσα χρόνια είστε μέλος της Φωτογραφικής Εταιρείας Μυτιλήνης;
«Στη Φωτογραφική Εταιρεία γράφτηκα το 1998, την πρώτη φορά που επέστρεψα στη Λέσβο. Είχα παρακολουθήσει μαθήματα φωτογραφίας με τη ΝΕΛΕ όσο σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη. Η φωτογραφία είναι πολύ ωραίο πράγμα. Τα δύο προηγούμενα χρόνια ήμουν και στο διοικητικό συμβούλιο της ΦΕΜ και πιστεύω πως στη Λέσβο, αν δεν ασχολείται κάποιος με τα πολιτιστικά πράγματα, δεν έχει και πολλές άλλες διεξόδους.»
Είναι λοιπόν για εσάς μια σημαντική σχέση;
«Για εμένα είναι πολύ καλό που υπάρχει η ΦΕΜ εδώ, μου προσφέρει μια ισορροπία. Διοργανώνονται σεμινάρια, ορισμένα από τα οποία είναι πολύ σημαντικά, συναντιόμαστε κάθε τόσο μεταξύ μας και συζητάμε, και το μόνο παράπονο που έχω, είναι ότι εκπρόσωποι άλλων χώρων του πολιτισμού δεν έρχονται στις εκδηλώσεις μας. Στο μέρος που ζούμε, είναι καλό να παρακολουθεί ο ένας και να στηρίζει τη δουλειά του άλλου, ακόμη κι αν αυτό που κάνει, είναι διαφορετικό από το δικό του. Να μην κλεινόμαστε στα καβούκια μας. Γιατί χάσαμε τη βαρύτητα του πολιτισμού στον τόπο μας; Γιατί ενώ πριν πολλά χρόνια η Μυτιλήνη ήταν, για παράδειγμα, το βαρόμετρο του θεάτρου, τώρα αυτό πια δεν ισχύει; Αυτό να ψάξουμε να βρούμε…»
