Σε ηλικία 51 ετών έχασε τη μάχη με τον καρκίνο ο εικαστικός Νίκος Αλεξίου.Ο εκ Κρήτης ορμώμενος δημιουργός, του οποίου τα χέρια δεν σταματούσαν στιγμή να μεταμορφώνουν ταπεινά υλικά όπως το νήμα, τα ξυλαράκια, το άχυρο και το χαρτί σε έργα τέχνης, πέρα από τα αναρίθμητα δικά του έργα διέθετε και μια πλούσια συλλογή έργων άλλων καλλιτεχνών.Πρωτοπόρος για την Ελλάδα -καθώς ήταν από τους πρώτους που έπλασε έργα χώρου με φως- ο Νίκος Αλεξίου ζούσε ως ασκητής.Επηρεασμένος από τις πολλές επισκέψεις τους στο Άγιον Όρος, αλλά και αποκομμένος από τα φώτα της εικαστικής σκηνής δούλευε ακατάπαυστα για να αποδώσει στα έργα του το σύμπαν.
Αν και αυτοδίδακτος, έδωσε το παρών σε μεγάλες διοργανώσεις του εξωτερικού όπως η Μπιενάλε της Αλεξάνδρειας, όπου μαζί με την Λίζη Καλλιγά κέρδισε το Χρυσό Φάρο, ενώ το 2007 με το έργο του
Τhe End πήρε μέρος στην μεγαλύτερη εικαστική διοργάνωση, την Μπιενάλε της Βενετίας με ενα σπονδυλωτό έργο που άντλησε την έμπνευση του από το επιδαπέδιο ψηφιδωτό του Καθολικού της Ιεράς Μονής Ιβήρων του Αγίου Ορους.
Η κηδεία του θα γίνει την Δευτέρα στις 14:30 από το Νεκροταφείο Καισαριανής.
------------------------------------------
Το «Τέλος» του Νίκου Αλεξίου είναι το πιο εντυπωσιακό έργο που έχω δει στο ελληνικό περίπτερο από το 1997 καιένα από τα πιο ολοκληρωμένα έργα της φετινής Μπιενάλε. Ο 47χρονος καλλιτέχνης πήρε το μοτίβο του ψηφιδωτού δαπέδου από τη Μονή Ιβήρων του Αγίου Ορους και το μετέτρεψε σε γιγάντιες δαντέλες αιωρούμενες από την οροφή και σε πολύχρωμο animation που προβάλλεται πίσω τους. Το σύνθεμα είναι μια εκπάγλου κάλλους παραίσθηση, ένα αχειροποίητο σχέδιο που ιριδίζει και πάλλεται. Eίναι ο ίλιγγος του pattern, είναι η ψυχεδέλεια της διακόσμησης, κι είναι βαθιά υπόκλιση στη μη αναπαραστατική τέχνη, την τέχνη τη λατρευτική και μοντερνιστική.
Κατά τη δική μου ανάγνωση, ο Αλεξίου, καλλιτέχνης με θηριώδες ένστικτο, κινούμενος από τη μέθη της επανάληψης, οδηγείται σε μια ένυλη έκφραση της νοεράς προσευχής, της μονολόγιστης («Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό»), και το έργο όσο το βλέπεις και το ξαναβλέπεις εισέρχεται στην καρδιά σου, ας πούμε όπως λέει ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος ότι εισέρχεται η Ευχή. Φέρει την ίδια μέθη του καθαρού κάλλους που φέρουν τα έργα του Κλέε και του Μοντριάν, τα αραβουργήματα της Αλάμπρα, τα μωσαϊκά της Δήλου.
Κάτω από τον αιθέρα των σχεδίων, μια εγκατάσταση: δείχνει τα απομεινάρια της ύλης, ό,τι αφαιρέθηκε για να φανεί το σχέδιο· δείχνει την κουζίνα της κατασκευής. Αλλά και δεν αποφεύγει τη φλυαρία, καθώς σωρεύει βιβλία, κείμενα, και άλλα φιλολογικά στοιχεία (τη βιβλιογραφία), τόσο στερεότυπα πια σε κάθε εννοιολογίζουσα installation. Παρά ταύτα, η φιλολογία του εδάφους, με τη σκηνοθεσία των εστιακών φωτισμών, δεν μειώνει αποφασιστικά το τελικό αποτέλεσμα. Η αχειροποίητη φόρμα ίπταται υπεράνω, και επαναλαμβάνεται μεθυστική, πανίσχυρη.
πηγες ΤΑ ΝΕΑ /ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ
