"Hunger" του Steve McQueen στο "Αρχοντικό Γεωργιάδη"
Η επίμονη άρνηση της βρετανικής κυβέρνησης να αναγνωρίσει δικαιώματα πολιτικών κρατουμένων ή έστω κρατουμένων πολέμου στους Ρεπουμπλικάνους τροφίμους της φυλακής Maze της Βόρειας Ιρλανδίας, οδήγησε σε μπαράζ αντιδράσεων τόσο εκτός όσο κι εντός του ιδρύματος. Αποκορύφωμα όλων, η απεργία πείνας με μπροστάρη τον Bobby Sands (Michael Fassbender) που οδήγησε στο θάνατο του ίδιου κι άλλων εννέα ρεπουμπλικάνων κρατουμένων.
Μετά το βραβευμένο «The Wind That Shakes The Barley» μία ακόμα ταινία (βρετανο-ιρλανδικής παραγωγής αυτή τη φορά) έρχεται με θέμα παρμένο απ' τον ιρλανδικό αγώνα ανεξαρτησίας και τη δράση του IRA. Η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Steve McQueen επικεντρώνεται αποκλειστικά στα γεγονότα εντός της φυλακής Maze που οδήγησαν στην απεργία πείνας του 1981. Η μύηση του νεοφερμένου ρεπουμπλικάνου κρατούμενου Davey (Brian Milligan) στους τρόπους αντίδρασης αποδίδεται πειστικά παρά την υπερβολική σε μερικές περιπτώσεις προσκόλληση στο ρεαλισμό. Η ταινία επιτυγχάνει να απομονώσει το θεατή στην άβολη θέση των κρατουμένων στα 'κελία H', μέσα από απλή συνταγή. Μακρόσυρτα πλάνα που ευνοούν την ταύτιση με το συναισθηματικό κόσμο χωρίς όμως να την εξασφαλίζουν, ρεαλιστική βία, κανένα άμεσο ερέθισμα από τον έξω κόσμο, πέραν των voice-over εξαγγελιών της Thatcher και των μυστικών μεθόδων επικοινωνίας που χρησιμοποιούν οι τρόφιμοι με τον έξω κόσμο καθώς και περιορισμένοι διάλογοι. Αυτού του τύπου η αφήγηση περιέχει υψηλό ρίσκο, το οποίο μεγιστοποιείται μετά τα μισά κατά τη διάρκεια ενός μακρόσυρτου κουραστικού διαλόγου μεταξύ του Sands κι ενός παπά (Liam Cunningham).
Αφού λοιπόν το «Hunger» κινδυνεύει να πιαστεί αιχμάλωτο του εαυτού του μέσα από μία σειρά αμφισβητούμενων επιλογών είτε λόγω ύφους είτε λόγω ανοσίας του κοινού σε αναλόγου είδους στρίμωγμα, έρχεται το φινάλε να διορθώσει κατά πολύ τις εντυπώσεις. Ο εξαρχής διαφαινόμενος σκοπός του McQueen να θέσει ήρωα και κοινό σε πλήρη απομόνωση και στη μαρτυρική λογική ενός Γολγοθά, βρίσκει έστω και καθυστερημένα την ολοκλήρωση του. Στο τελευταίο μέρος δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από το μαρτυρικό, αυστηρά προσωπικό αγώνα, μακριά από οτιδήποτε το ετερόκλητο. Ό,τι καλύτερο έχει να μας προσφέρει το «Hunger» βρίσκεται κρυμμένο λίγο πριν το φινάλε, σαν ένα (διδακτικό;) κινηματογραφικό παιχνίδι. Αν αυτό αρκεί, εναποτίθεται στην προσωπική κρίση του καθενός.
Νεκτάριος Σάκκας
