Άγνωστα περιστατικά από την παιδική ηλικία του Λέσβιου ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, γεγονότα που σημάδεψαν τον ίδιο και το έργο του, ήρθαν στο φως στη συγκινητική εκδήλωση που διοργάνωσε χτες βράδυ ο Σύλλογος Μυτιληναίων Πετρούπολης«Ο Θεόφιλος» , στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 100 χρόνων από τη γέννηση του μεγάλου μας λογοτέχνη, και την οποία τίμησαν με την παρουσία τους, εκτός από πλήθος κόσμου, ο αναπληρωτής Υπουργός Περιβάλλοντος Νίκος Σηφουνάκης (άρτι αφιχθείς από την Κωνσταντινούπολη και μπράβο του!) και ο βουλευτής της Ν.Δ.Σπύρος Γαληνός.
Μέχρι τώρα γνωρίζαμε για τον Οδυσσέα Ελύτη (ή Αλεπουδέλλη, όπως ήταν το πραγματικό του επώνυμο) ότι γεννήθηκε στη Μυτιλήνη, ότι κορυφαία ποιήματά του μελοποιήθηκαν από ιερά τέρατα της ελληνικής μουσικής όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, και ότι φυσικά τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1979.
Στη χθεσινή εκδήλωση, ο γνωστός κριτικός λογοτεχνίας Δημήτρης Νικορέτζος μίλησε για πρώτη φορά για μια σειρά από τραγικά περιστατικά που συνέβησαν, όταν ο Ελύτης ήταν παιδί, στη Μυτιλήνη. Στην τρυφερή ηλικία των 7 ετών έχασε την αγαπημένη του μεγαλύτερη αδερφή Μυρσίνη, λίγες μέρες πριν το γάμο της, από ισπανική γρίπη. Τις μέρες που η Μυρσίνη ήταν κατάκοιτη και υπό το φόβο της μετάδοσης της ασθένειας, η οικογένεια έστειλε το μικρό τότε Οδυσσέα να φιλοξενηθεί σε συγγενικό σπίτι. Μετά το τραγικό γεγονός, όταν ο μικρός γύρισε στο σπίτι του, του είπαν ότι η αδερφή του παντρεύτηκε κι έφυγε για γαμήλιο ταξίδι με τον άντρα της, κάτι που φυσικά σύντομα ανακάλυψε ότι ήταν ψέμα και δεν το ξεπέρασε ποτέ.
Η τραγική απώλεια δεν ξεπεράστηκε ποτέ ούτε κι από την υπόλοιπη οικογένεια Αλεπουδέλλη. Τόσο αυτό καθαυτό το γεγονός, όσο και το ότι η Μυρσίνη δεν ετάφη αλλά ουσιαστικά «πετάχτηκε» σε μια απολυμασμένη τάφρο, μαζί με άλλα θύματα της γρίπης, κατ’ εντολήν του κράτους που δεν μπορούσε ν’ αντιμετωπίσει αλλιώς την ασθένεια. Η μητέρα του ποιητή, που έκτοτε αρρώστησε από νευρασθένεια, σ΄ όλη της τη ζωή έλεγε ότι ο Θεός δεν την αξίωσε να δει νύφη τη θυγατέρα της ούτε νεκρή!
Εφτά χρόνια μετά το χαμό της αδερφής του Ελύτη, πέθανε και ο πατέρας του. Η οικογένεια τότε έφυγε από το νησί κι εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, ενώ δεν επέστρεψε στη Λέσβο ούτε για διακοπές. Νοίκιαζαν τα καλοκαίρια σπίτι στις Σπέτσες.
Από τα παιδιά της οικογένειας παντρεύτηκε μόνον ο ένας από τους μεγαλύτερους αδελφούς του Οδυσσέα Ελύτη, ο οποίος του χάρισε και τη μοναδική του ανιψιά που πήρε το όνομα της αδικοχαμένης θείας της. Ο Ελύτης ζούσε στην Κυψέλη, στην οδό Ιθάκης 31, με τη μητέρα του την οποία φρόντιζε μέχρι και το θάνατό της, το 1960, χρονιά που πέθανε και ο βαριά άρρωστος τότε αδελφός του Κωνσταντίνος.
Ο ίδιος στα ερωτικά ποιήματά του, μη έχοντας ξεχάσει ποτέ το πόσο νέα χάθηκε η αδερφή του, αναφερόταν στο γυναικείο φύλο με τη λέξη «κορίτσι», μιας και στο μυαλό του η γυναικεία ομορφιά ήταν ταυτισμένη με τη νεότητα. Τα βιώματά του και ο πόνος απ’ τα χτυπήματα της μοίρας βρήκαν διέξοδο στον ποιητικό λόγο που ξεχείλιζε από συναισθήματα για τη θάλασσα, τη γυναίκα, τον έρωτα. Διαβάστηκαν από εκατομμύρια αναγνώστες και τραγουδήθηκαν, μελοποιημένα πια, απ’ όλους τους Έλληνες. Απλά φυσικό επακόλουθο όλων αυτών ήταν η ύψιστη τιμή που του έκανε το 1979 η Σουηδική Ακαδημία, απονέμοντάς του το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
