11/02/2011 ώρα 23:00
Για την Σαπφώ, την γνωστή ποιήτρια της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας, έχουν γραφτεί πολλά. Ο χρόνος της ακμής της τοποθετείται ανάμεσα στα χρόνια 600- 594 π.Χ. Γεννήθηκε στην Ερεσό. Ο Ηρόδοτος μας δίνει την πληροφορία ότι ο πατέρα της ονομαζόταν Σκαμανδρώνυμος και άνηκε σε ευγενή οικογένεια. Είχε τρεις αδελφούς το Λάριχο το Χάραξο και τον Ευρύγιο. Από αυτούς ο Λάριχος είχε το αξίωμα του οινοχόου στο πρυτανείο της πόλης. Ο Χάραξος είχε πάει στην Αίγυπτο για εμπορικούς σκοπούς. Εκεί ερωτεύτηκε τη δούλα εταίρα Ροδώπι, την οποία ελευθέρωσε, αφού κατέβαλε μεγάλο χρηματικό ποσό.
Η Σαπφώ έφυγε από την Ερεσό και πήγε στη Μυτιλήνη, σπουδαίο πολιτιστικό κέντρο όπου και έμεινε. Κατά το λεξικό της Σούδας παντρεύτηκε κάποιον Κερκύλα από την Άνδρο, από τον οποίο απέκτησε και κόρη στην οποία έδωσε το όνομα της μητέρας της. Σε κάποιο ποίημά της μάλιστα λέγει: "Έχω εγώ μία ωραία κόρη που μοιάζει στο πρόσωπο με τα χρυσά άνθη, την αγαπητή Κλείδα, που δεν την αλλάζω ούτε με τη Λυδία, ούτε με την αξιαγάπητη Μυτιλήνη".
Ανάμεσα στα χρόνια 603- 595 π.Χ. η Σαπφώ αναγκάστηκε να αφήσει τη Μυτιλήνη και να καταφύγει στις Συρακούσες εξαιτίας της πολιτικής διαμάχης. Ξαναγύρισε ανάμεσα στα χρόνια 590- 580 π.Χ., οπότε μετά την κατάλυση της τυραννίας πήρε την εξουσία στα χέρια του ο Πιττακός. Είναι αλήθεια, ότι στη Μυτιλήνη έδειχναν το τάφο της και στις Συρακούσες της είχαν κατασκευάσει κενοτάφιο! Είχε τέτοια φήμη που τη θεωρούσαν τη δεκάτη από τις Μούσες. Ο Σόλων είχε εκφράσει την επιθυμία να μην πεθάνει αν δεν κατόρθωνε να διδαχθεί ένα ποίημά της, που τόσο του άρεσε.
Ο Πλάτων αποκαλούσε τη Σαπφώ σοφή και ο Οράτιος θεωρούσε τα τραγούδια της άξια ιδιαίτερου θαυμασμού και από τους νεκρούς ακόμη του κάτω κόσμου. Έγραψε επιθαλάμια ποιήματα που τα έψελναν χοροί νέων και νεανίδων έξω από το νυφικό θάλαμο των νεονύμφων.
Οι αλεξανδρινοί γραμματικοί χώρισαν τα ποιήματα της Σαπφώς σε εννέα βιβλία. Ως προς την έκταση υπολογίζονται ανάλογα με τις ραψωδίες του Ομήρου. Αποσπάσματά της σώθηκαν λίγα, που επαυξήθηκαν από τα παπυρικά ευρήματα. Έχουν διασωθεί δύο ολόκληρα ποιήματά της το ένα είναι ύμνος προς την Αφροδίτη και το άλλο έκφραση του ερωτικού βιώματος. Τα επιθαλάμια τραγούδια της παρά το λαϊκό χαρακτήρα τους, φέρνουν κι αυτά τη σφραγίδα της μεγάλης και ανεπιτήδευτης τέχνης.
Η ποίηση της Σαπφώς είχε μεγάλη διάδοση κατά την αρχαιότητα. Ο Οράτιος και ο Κάτουλλος υπήρξαν μιμητές της.
Από την ιστοσελίδα του κ. Άγγελου Σακκέτου
Για την Σαπφώ, την γνωστή ποιήτρια της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας, έχουν γραφτεί πολλά. Ο χρόνος της ακμής της τοποθετείται ανάμεσα στα χρόνια 600- 594 π.Χ. Γεννήθηκε στην Ερεσό. Ο Ηρόδοτος μας δίνει την πληροφορία ότι ο πατέρα της ονομαζόταν Σκαμανδρώνυμος και άνηκε σε ευγενή οικογένεια. Είχε τρεις αδελφούς το Λάριχο το Χάραξο και τον Ευρύγιο. Από αυτούς ο Λάριχος είχε το αξίωμα του οινοχόου στο πρυτανείο της πόλης. Ο Χάραξος είχε πάει στην Αίγυπτο για εμπορικούς σκοπούς. Εκεί ερωτεύτηκε τη δούλα εταίρα Ροδώπι, την οποία ελευθέρωσε, αφού κατέβαλε μεγάλο χρηματικό ποσό.
Η Σαπφώ έφυγε από την Ερεσό και πήγε στη Μυτιλήνη, σπουδαίο πολιτιστικό κέντρο όπου και έμεινε. Κατά το λεξικό της Σούδας παντρεύτηκε κάποιον Κερκύλα από την Άνδρο, από τον οποίο απέκτησε και κόρη στην οποία έδωσε το όνομα της μητέρας της. Σε κάποιο ποίημά της μάλιστα λέγει: "Έχω εγώ μία ωραία κόρη που μοιάζει στο πρόσωπο με τα χρυσά άνθη, την αγαπητή Κλείδα, που δεν την αλλάζω ούτε με τη Λυδία, ούτε με την αξιαγάπητη Μυτιλήνη".
Ανάμεσα στα χρόνια 603- 595 π.Χ. η Σαπφώ αναγκάστηκε να αφήσει τη Μυτιλήνη και να καταφύγει στις Συρακούσες εξαιτίας της πολιτικής διαμάχης. Ξαναγύρισε ανάμεσα στα χρόνια 590- 580 π.Χ., οπότε μετά την κατάλυση της τυραννίας πήρε την εξουσία στα χέρια του ο Πιττακός. Είναι αλήθεια, ότι στη Μυτιλήνη έδειχναν το τάφο της και στις Συρακούσες της είχαν κατασκευάσει κενοτάφιο! Είχε τέτοια φήμη που τη θεωρούσαν τη δεκάτη από τις Μούσες. Ο Σόλων είχε εκφράσει την επιθυμία να μην πεθάνει αν δεν κατόρθωνε να διδαχθεί ένα ποίημά της, που τόσο του άρεσε.
Ο Πλάτων αποκαλούσε τη Σαπφώ σοφή και ο Οράτιος θεωρούσε τα τραγούδια της άξια ιδιαίτερου θαυμασμού και από τους νεκρούς ακόμη του κάτω κόσμου. Έγραψε επιθαλάμια ποιήματα που τα έψελναν χοροί νέων και νεανίδων έξω από το νυφικό θάλαμο των νεονύμφων.
Οι αλεξανδρινοί γραμματικοί χώρισαν τα ποιήματα της Σαπφώς σε εννέα βιβλία. Ως προς την έκταση υπολογίζονται ανάλογα με τις ραψωδίες του Ομήρου. Αποσπάσματά της σώθηκαν λίγα, που επαυξήθηκαν από τα παπυρικά ευρήματα. Έχουν διασωθεί δύο ολόκληρα ποιήματά της το ένα είναι ύμνος προς την Αφροδίτη και το άλλο έκφραση του ερωτικού βιώματος. Τα επιθαλάμια τραγούδια της παρά το λαϊκό χαρακτήρα τους, φέρνουν κι αυτά τη σφραγίδα της μεγάλης και ανεπιτήδευτης τέχνης.
Η ποίηση της Σαπφώς είχε μεγάλη διάδοση κατά την αρχαιότητα. Ο Οράτιος και ο Κάτουλλος υπήρξαν μιμητές της.
Από την ιστοσελίδα του κ. Άγγελου Σακκέτου
