«Τη μεγαλύτερη ελπίδα σήμερα μου δίνουν οι άνθρωποι που έχουν ακόμα ψυχικό απόθεμα.»
Συνέντευξη της Πηνελόπης Κουρτζή στη Ράνια Μπουμπουρή
Με αφορμή την επίσκεψη της Πηνελόπης Κουρτζή στη Μυτιλήνη για την παρουσίαση του μυθιστορήματός της Κουμκουάτ – Εκεί όπου ρίζωσε η αγάπη (Εκδόσεις Ψυχογιός), που θα γίνει σε συνεργασία με το Βιβλιοπωλείο Χατζηδανιήλ την Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου στις 19:00, στο καφέ «Πανελλήνιον» (Π.Κουντουριώτου 13 & Ερμού), η δημοσιογράφος-συγγραφέας Ράνια Μπουμπουρή συζήτησε μαζί της για το βιβλίο της αυτό, καθώς και για τους ιδιαίτερους δεσμούς της με το νησί της Λέσβου.
Κυρία Κουρτζή, το Κουκμουάτ είναι το πρώτο σας μυθιστόρημα. Τι σας ώθησε στη συγγραφή του;
Το Κουμκουάτ πραγματεύεται μια πραγματική ιστορία την οποία ήθελα πολύ να αφηγηθώ, αυτή της οικογένειας της γιαγιάς μου. Έτσι, είχα ώθηση από μια πραγματική ιστορία στην οποία είχα πρόσβαση μέσα από ντοκουμέντα και διηγήσεις από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές.
Ποια είναι η υποδοχή του μέχρι στιγμής από το αναγνωστικό κοινό;
Νιώθω τυχερή καθώς, όπως φαίνεται, παρόλο που είναι νωρίς ακόμα, οι αναγνώστες το έχουν αγκαλιάσει ήδη και το έχουν αγαπήσει. Είναι μεγάλη η αγωνία όταν ένας συγγραφέας περιμένει να δει αν ο κόσμος ταυτίζεται με όσα γράφει, γι’ αυτό και είναι μεγάλος o ενθουσιασμός όταν η πρώτη υποδοχή είναι ζεστή!
«Ίσως η μάνα μου να είχε το ταλέντο να μην πεθαίνει μέσα της τους νεκρούς, ενώ εγώ δεν το ανέπτυξα ποτέ», γράφετε. Μιλήστε μας λίγο για το «ταλέντο» αυτό: το θεωρείτε ως επί το πλείστον μηχανισμό άμυνας ή κινητήριο δύναμη;
Πιθανώς και τα δυο… Έχοντας χάσει και η ίδια προσφιλή πρόσωπα, μ’ ενδιαφέρει ο τρόπος που ένας άνθρωπος αναγεννάται μετά από μια μεγάλη απώλεια. Έτσι, παρατηρώντας μερικούς ανθρώπους, όπως και τη μητέρα της ηρωίδας του βιβλίου, νομίζω πως και αυτό είναι ένα ταλέντο τελικά. Ένα ταλέντο του χαρακτήρα μας που όλοι έχουμε κρυμμένο κάπου και, με παραδείγματα από ανθρώπους που κατάφεραν να το ανασύρουν, μπορούμε να το ανακαλύψουμε και εμείς τις στιγμές που το χρειαζόμαστε. Άλλωστε, όπως πράγματι συμβαίνει, κάποιον που τον έχουμε ενδοβάλει, πάντα τον διατηρούμε ζωντανό στην καρδιά μας.
Γράφετε με αγάπη για την Άρτα μιας άλλης εποχής, ή μάλλον πολλών διαφορετικών εποχών. Τι θα θέλατε να συγκρατήσει κυρίως ο αναγνώστης για την ιδιαίτερη πατρίδα σας;
Αυτό που νομίζω πως κάθε επαρχία έχει στον μικρόκοσμό της και λείπει πολύ από τα αστικά κέντρα πλέον. Το «ονοματεπώνυμο» και την «ιδιότητα» του κάθε ανθρώπου. Τη δυνατότητα μια κοινωνία να μην αποτελείται από άγνωστους μεταξύ τους, αλλά από «συντοπίτες» που γνωρίζονται μεταξύ τους, αλληλοστηρίζονται, διαφωνούν με κοινό γνώμονα το καλό του τόπου τους, αγαπιούνται βαθιά και είναι όλοι απαραίτητοι για το ευ ζην των υπολοίπων. Με λίγα λόγια, τους στενούς αυτούς δεσμούς μεταξύ των ανθρώπων που δίνουν αξία στην καθημερινότητα. Κάτι που έχω συναντήσει και στη Μυτιλήνη και με κάνει να αισθάνομαι υπέροχα κάθε φορά που έρχομαι.
Η πρωταγωνίστριά σας, Βασιλική, έζησε στη διάρκεια του 20ού αιώνα δύο μεγάλους πολέμους, την προσφυγιά, την Κατοχή, τον Εμφύλιο… Σήμερα στη χώρα μας καταφθάνουν δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες πασχίζοντας να ξεφύγουν από τον θάνατο. Θα σταματήσει, άραγε, ποτέ η μανία του ανθρώπου να εξοντώσει τον συνάνθρωπο;
Το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου. Πράγματι, δεν ξέρω τελικά πώς, ενώ αν ρωτήσεις έναν έναν άνθρωπο ξεχωριστά όλοι απεύχονται τον πόλεμο, σαν μάζα τελικά τον αποδέχονται... Αν εμείς οι απλοί άνθρωποι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό, τουλάχιστον εύχομαι να συνεχίσουμε να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο σε τέτοιες στιγμές, όπως για παράδειγμα κάνει το νησί σας καιρό τώρα. Ας είναι αυτός ο τρόπος σκέψης της αλληλεγγύης, έστω μια αρχή. Ή ένα δείγμα της επιθυμίας μας για ειρήνη και ομόνοια.
Υπάρχει κάτι που σας δίνει ελπίδα στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης;
Ναι! Πολλά! Κατ’ αρχάς, οι στενοί μου άνθρωποι, που κάθε μέρα μού δείχνουν πως όσο υπάρχει η αγάπη μπορούμε να ξεπεράσουμε τα πάντα. Στη συνέχεια, ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας που πασχίζει μέσα στις δύσκολες αυτές συνθήκες να διακριθεί και να επιβιώσει. Επίσης, αντλώ ελπίδα από το ότι σιγά σιγά φαίνεται πως εμείς οι Έλληνες αντιλαμβανόμαστε τα λάθη μας, ακόμα και αν δεν έχουμε πάντα τη δύναμη να τα διορθώσουμε αμέσως. Και, τέλος, μου δίνει ελπίδα πως αν κοιτάξει κανείς τις μικρές κοινωνίες σε κάθε γωνία της Ελλάδας, θα δει ανθρώπους που δεν έχουν χάσει το κουράγιο τους και διατηρούν την αισιοδοξία τους. Τι μεγαλύτερη ελπίδα από ανθρώπους που έχουν ακόμα ψυχικό απόθεμα;
Εσείς έχετε ιδιαίτερους δεσμούς με το νησί της Λέσβου, σωστά;
Βέβαια! Για μένα η Μυτιλήνη αποτελεί το δεύτερο σπίτι μου, καθώς ο σύζυγός μου κατάγεται από εδώ και περνάμε πολύ καιρό στο νησί. Επίσης, έχω συνδέσει τη Μυτιλήνη με πολύ ωραίες στιγμές της ζωής μου, τον γάμο μου, που επέλεξα να τον κάνουμε στο νησί, τη βάφτιση του γιου μου, τις γιορτές και τις διακοπές μου.
Τι σκέφτεστε για το προσφυγικό/μεταναστευτικό ζήτημα σε σχέση με τη Λέσβο;
Αυτό που θα ήθελα να πω, παρακολουθώντας στενά στο νησί τι γίνεται, είναι πως κάπου θα έπρεπε να σταματήσει η Πολιτεία να βασίζεται στη φιλοξενία και αλληλεγγύη του λαού και να βοηθήσει και η ίδια περισσότερο. Το γεγονός πως στο νησί μας (επιτρέψτε μου να το λέω έτσι), οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους με όποιον τρόπο και αν βρεθούν εδώ, δεν θα έπρεπε να αποτελεί ένα δεδομένο. Δεν είναι φρόνιμο να φτάνουμε ένα νησί στην ψυχική εξαθλίωση μόνο και μόνο επειδή η πάστα των ανθρώπων είναι αξιοπρεπής και αγνή. Ίσα ίσα, με οδηγό αυτό, πρέπει να ενισχυθεί στο μέγιστο δυνατό η στήριξη από το κράτος, ώστε να διατηρηθεί η ποιότητα ζωής αλλά και η υπομονή και η καλή θέληση των ανθρώπων.
Σας ευχαριστούμε θερμά και σας ευχόμαστε καλή συνέχεια!
Οι αναγνώστες του www.lesvosnews.net μπορούν να διεκδικήσουν τρία αντίτυπα του Κουμκουάτ εδώ
Η Πηνελόπη Κουρτζή γεννήθηκε στην Άρτα και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Βιοτεχνολογία και εργάστηκε επί σειρά ετών στον ιδιωτικό τομέα. Σήμερα δραστηριοποιείται στον επιχειρηματικό χώρο και παράλληλα ασχολείται με τη συγγραφή, που αποτελεί και τη μεγάλη αγάπη της. Έχει ταξιδέψει αρκετά, μιλάει τέσσερις γλώσσες και ερασιτεχνικά ασχολείται με το αργεντίνικο τάνγκο. Είναι παντρεμένη και έχει έναν γιο. Έχει διακριθεί σε διαγωνισμούς ποίησης και έχει γράψει θεατρικά έργα. Το Κουμκουάτ είναι το πρώτο μυθιστόρημά της.
Βρείτε το εδώ
