Συνέντευξη της Εύης Λαμπροπούλου

Την  Εύη Λαμπροπούλου τη γνωρίσαμε πριν δύο χρόνια ως εκπαιδευτικό στο Κέντρο Φιλοξενίας  Ανήλικων Προσφύγων στην Αγιάσο. Το πέρασμά της από την Αγιάσο μάλλον αποδείχτηκε καθοριστικό. Σήμερα η Εύη Λαμπροπούλου ετοιμάζει το νέο της βιβλίο με θέμα την κρίση, τους νεοπάνκηδες, τα επιθετικά δώρα γενεθλίων, τους μετανάστες, την χαρά της έλλειψης εργασίας και την επιδημία πηδήματος από τα μπαλκόνια με πιθανό τίτλο ATHENS SOUP.  Έχει γράψει τα βιβλία «Χάπι Λου», «Σχεδόν σούπερ» και «Όλα τα μήλα» (εκδ. Κέδρος) εκ των οποίων το πρώτο αγαπήθηκε πολύ από φοιτητές, νοικοκυρές, χίπστερ, φορμαλιστές και εβδομηντάχρονους υδραυλικούς. Και τα άλλα αγαπήθηκαν, αλλά από λιγότερο κόσμο.

H Εύη Λαμπροπούλου μίλησε στην Έφη Χ. Μαυροπούλου στην ηλεκτρονική ιστοσελίδα  για το πολιτισμό critique.gr

Η λογοτεχνία μου έχει σώσει τη ζωή”

Η συγγραφέας του “Xάπι Λου” και του “Όλα τα μήλα” Εύη Λαμπροπούλου, για άλλη μια φορά μας ξαφνιάζει ευχάριστα. Όχι με κάποιο νέο της βιβλίο, τουλάχιστον όχι ακόμα, αφού το ετοιμάζει, όπως δηλώνει. Αυτή τη φορά η έκπληξη έρχεται από το Heart, Not Shoes, που με τόσο πάθος ασχολήθηκε και συνεχίζει να ασχολείται. Μας εξηγεί τι ακριβώς είναι και μιλά για τα μελλοντικά της σχέδια.

Εδώ και αρκετό καιρό ασχολήθηκες με το Heart, Not Shoes. Θα μας μιλήσεις λίγο γι' αυτό;

Όσο σημαντικό κι αν ήταν το να διδάσκεις επαναληπτικά ‘I am, you are’ σε παιδιά που φεύγουν πριν φτάσουν στον past tense, χρειαζόμασταν κάτι παραπάνω. Ξεκίνησα να δανείζω βιβλία, να τους διαβάζω κείμενα. Πάντα χρειάζομαι λίγη λογοτεχνία και είδα ότι την ήθελαν και εκείνοι. Εμένα μου έχει σώσει τη ζωή,  μπορεί λοιπόν να έσωζε και άλλους. Οπότε στη συνέχεια τους ζήτησα να γράψουν. Για τη ζωή, τις αγωνίες τους, για την Ελλάδα, για το Ιράν και το Αφγανισταν, για ό,τι τους έλειπε και ό,τι ονειρεύονταν, για τη μαμά τους και για το αγαπημένο τους φαγητό. Παρότι δεν το γνώριζαν, ήθελαν να γράψουν. Και έτσι γεννήθηκε το ‘Heart, Not Shoes’. Διότι, όπως έλεγαν, παπούτσια, καθώς και ένα πιάτο φαί, βρίσκονται παντού. Εκείνοι χρειάζονταν να ελπίσουν σε κάτι∙ να δείξουν ότι δεν είναι επικίνδυνοι αλλόθρησκοι βάρβαροι. Να γράψουν στην απομακρυσμένη μητέρα τους∙ και στον κόσμο. Και ο κόσμος χρειάζεται να τους διαβάσει. Και να αντιληφθεί τις ομοιότητες. Και να τους αγαπήσει.

Τα παιδιά κατάφερναν καθημερινά να είναι στην τάξη και να παραμένουν ακόμα και την σούπερ δημοφιλή ώρα του φαγητού. Στο τεράστιο τραπέζι της αίθουσας, με τον απόηχο των μπαλαδόρων απ’ έξω, γράφανε και οι πιο ντροπαλοί. Μετά διαβάζαμε τα φρέσκα έργα. Αντιδρούσαν με χειροκρότημα, δηλώσεις, δάκρυα ή τρανταχτά γέλια όπως στο χαϊκού του Τζεκ – μια αντίδραση στην εισβολή των όμορφων πρακτικάριων του πανεπιστημίου που εισέβαλλαν καθημερινά, προκαλώντας θύελλα επιθυμιών: «Μη με πειράζεις/ μόνο φίλα/ κάν’ το σε παρακαλώ».

Πως ξεκίνησε όλο αυτό; Τι σε παρακίνησε;

Πριν δύο χρόνια βρέθηκα σε μια οργάνωση για τους πρόσφυγες και μέσω αυτής έπιασα "κανονική" δουλειά ως δασκάλα Αγγλικών στο Κέντρο Φιλοξενίας Ανήλικων Προσφύγων Λέσβου - σιγά μην ήταν κανονική: ήμασταν πέντε μήνες απλήρωτοι, καθαρίζαμε και κρεμμύδια. Έπαψα να γράφω σε περιοδικά, να τρέχω στα φεστιβάλ. "Είμαι στο Αφγανιστάν", απαντούσα σε φίλους που με έψαχναν. Και ήμουν στο Αφγανιστάν με τη σκέψη, ακόμη κι όταν δεν ήμουν στη Βίλα Ελευθερίας για οχτώ ώρες καθημερινά. Οι πρόσφυγες έχουν έναν τρόπο να καταλαμβάνουν τη σκέψη σου δημιουργώντας ενοχές για την τεράστια διαφορά του στάτους – έχουμε σπίτι, δεν έχουν. Έχουμε γονείς, δεν έχουν πάντα. Έχουμε διαβατήρια – δεν έχουν.

Συνδέεται το συγγραφικό έργο σου με το συγκεκριμένο project και πως;

Αρχικά έλεγα πως όχι. Ότι γράφω, διορθώνω, ξαναγράφω τα κείμενα τους ως επιμελήτρια, διορθώτρια και τελικά ως re-writer,  ως σκέτη re-writer - όχι ως συγγραφεας. Επίσης, λειτούργησα ως εμπνευστής και εμψυχωτης, ως καποιου είδους αρχισυντάκτης θα λέγαμε – δουλειές αναμφισβήτητα γοητευτικές αλλα που δεν με εξιτάρουν, νόμιζα, όσο το δικό μου γράψιμο και στις οποίες παρασύρθηκα από μια ανάγκη να ειπωθεί αυτό που πρέπει να ειπωθεί, ως μέσο για να μιλήσουν άλλοι. Αυτό τελικά ήταν ικανοποιητικό με έναν διαφορετικό τρόπο από την ικανοποίηση που λαμβάνω όταν γράφω εγώ κάτι. Ήταν ο ενθουσιασμός του κάθε δάσκαλου, η τσιρίδα της χαράς οταν ο μαθητής σου παράγει κατι φοβερό. Κατι που έζησα όταν επιστρέφοντας από το μάστερ μου στην Αγγλία, δίδασκα Δημοσιογραφία σε λύκειο της Καβάλας και έβγαλα ένα ιδιαίτερο, νομίζω, περιοδικό που πηρε το Β’ βραβείο Σχολικών Εφημεριδων από ΤΑ ΝΕΑ.

Μετα από δύο χρονια σκέφτομαι ότι η όλη εμπειρία της διδασκαλίας στο ΗΕART, NOT SHOES, που ήταν εξαιρετική, μπορει να καταγραφεί  αυτούσια κάποια στιγμή. Εχω ήδη γραμμένα αποσπάσματα. Ενω έγραφα ενιοτε κι εγώ μαζι τους. Τους άρεσε αυτό, το έβρισκαν πιο δίκαιο. Έχω λοιπόν γράψει κι εγώ στη συλλογή HEART NOT SHOES!

Άρα να περιμένουμε την έκδοσή τους;

Όταν οργανωθώ, θα τα βγάλω.

Και τι άλλο να περιμένουμε από σένα;

Διορθώνω το καινούριο μου μυθιστόρημα με πιθανό τίτλο ATHENS SOUP.

Περιέχει κρίση, νεοπάνκηδες, ζωντανά νοήμονα δώρα γενεθλίων. Απαντα στα ερωτήματα: Γιατί οι άνθρωποι πηδάνε από τα μπαλκόνια;

Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Τα παιδιά, το τάνγκο, η μουσική, ο φτηνός σολομός;

Πώς θα ζήσουμε;

Όλα εξαρτώνται από το τι θες να γράψουν στο μνήμα σου όταν πεθάνεις.

Μια κοπέλα περπατάει την πόλη. Φοράει δύο ζευγάρια κάλτσες, πίνει κονιάκ για αυτόνομη θέρμανση. Κάνει πεντικιούρ εστω και μονο για να τη χαϊδολογήσουν. Μιλάει με άστεγους, σκύλους, τον Τομ Γουέιτς και τον Ούλαφ Πάλμε σε μια Αθήνα που είναι πιο πόλη από πότε. Η Αθήνα βασανίζεται, η τηλεόραση είναι νεκρή πάνω στο τραπεζάκι της, ο Θεός είναι αλλού, ο Άρης βίαιος, η Ράνια ερωτευμένη με τον Ρίλκε, το νερό που πίνουμε περιέχει χλώριο.

Αλλά υπάρχουν χίλιοι λόγοι για να μείνεις ζωντανός.

Η ζεστή σοκολάτα.

Ο μουσακάς.

Η PJ Harvey.

Το τάνγκο.

Eυχαριστώ πολύ.Και'γω σ' ευχαριστώ. ----------------------------------------------- Τα βιβλία της Εύης Λαμπροπούλου κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κέδρος. Δείτε περισσότερα: http://birdsontheroad.blogspot.gr/ http://www.evi-labropoulou.com/v2/ www.evi-labropoulou.com