γράφει ο Βάσος Ι. Βόμβας
Για τους νεώτερους, αλλά και για όσους ακόμα επιμένουν να..... υπάρχουν!
Όταν ο Τζων Παπαδόπουλος, γύρισε από την Αμερική, μετά τον πόλεμο, σκέφτηκε να ψυχαγωγήσει τους Μυτιληνιούς συμπατριώτες του και άνοιξε δυο κέντρα που κάλυπταν τόσο την χειμερινή όσο και τη θερινή σαιζόν της καλλιτεχνικής ζωής της πόλης μας. Ένα θερινό και ένα χειμερινό. Το θερινό βρίσκονταν στην αρχή της Τζαίημς Αριστάρχου, εκεί που σήμερα είναι το φαρμακείο του Νατάλε Θεοφανοπουλου-Πέζερ και το χειμερινό, εκεί που μετά από χρόνια κτίστηκε το σημερινό ξενοδοχείο ΣΑΠΦΩ, στην προκυμαία, δίπλα στην ανεπανάληπτη ταβέρνα του Μουφλουζέλλη. Νομίζω ότι στο ίδιο κτίριο στεγάστηκε για ένα διάστημα και η χορωδία της Μυτιλήνης.
Η Μυτιλήνη, ήδη από τα χρόνια του μεσοπολέμου, θεωρούνταν ως καλή και "δύσκολη" καλλιτεχνική "πιάτσα", θεατρική και μουσική, γι αυτό και την τιμούσαν όχι μονάχα οι καλοί θίασοι των Αθηνών, με τους σπουδαίους τότε πρωταγωνιστές τους, την Κοτοπούλη, τον Βεάκη και μεταπολεμικά, τους Κατερίνα Ανδρεάδη, Λογοθετίδη, Μυράτ, Μάνο Κατράκη με το Λαικό του Θέατρο, Ηλιόπουλο-Φωτόπουλο, Βουγιουκλάκη, Λαιμό, Μπάρκουλη, αλλά και όλοι οι μουσικοί θίασοι των γνωστών τότε Επιθεωρήσεων, με τους Σταυρίδη, Μηλιάδη, Ντόρ, Λειβαδίτη κ.ά, που δεν τους θυμάμαι.
Αλλά και κοντά σ' αυτούς και οι καλύτεροι τραγουδιστές της τότε εποχής, ξακουστά ονόματα του μουσικού πενταγράμμου, όπως αυτά, της Δανάης, του Μαρούδα, του Φώτη Πολυμέρη ( τον φιλοξενούσαν πάντα οι αδελφοί Γιάννης και Αλφόνσος Δελής), του Σώτου Παναγόπουλου, της Ν. Ζαχά, του τρίο Κιτάρα, του τρίο Καντσόνε, του Νάσου Πατέτσου, της Νίτσας Μόλλυ, του δικού μας Πάνου Σάμη, της Κάτιας Μπελίντας, της Γτζένη Βάνου και βέβαια της μεγάλης κυρίας του ελληνικού ελαφρού τραγουδιού, της ανεπανάληπτης Κάκιας Μένδρη, που γι αυτήν γίνεται και η μικρή μου τούτη αναφορά, μέσα απ' αυτό, το " διαφημιστικό έντυπο" κάλεσμα της, που διέσωσε και μας προσφέρει σήμερα το Lesvosoldies!
Πρέπει να ήταν Νοέμβρης του 1947. Ήμουν τότε 11 ετών. Η παρέα του πατέρα μου, παρά τον ακρωτηριασμό της, με την φυγή στην Αθήνα των Παπανικόληδων και των Καραγιάννηδων, διατηρούσε ακόμα και σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς, την ζωντάνια της και δεν σταμάτησε ποτέ να πρωτοστατεί σε κάθε είδους καλλιτεχνική εκδήλωση. Ναι, ήταν δύσκολοι τότε οι καιροί, με την λευκή τρομοκρατία στα χειρότερα της και τις πολιτικές διώξεις στο φόρτε τους. Κι από την άλλη, μια πρωτοφανής δίψα για ζωή και τραγούδι στα σπίτια και στα κέντρα διασκέδασης, που δεν ήταν και λίγα για μια μικρή επαρχιακή πόλη. Έτσι, βρέθηκα κι εγώ μαζί τους, την βραδιά εκείνη, στο χειμερινό ΜΑΙΑΜΙ και άκουσα ζωντανά τη μεγάλη μας τραγουδίστρια.Από τα τραγούδια που θυμάμαι, ήταν η "Γλυκιά Μαράτα" του δικού μας του Λέο Ραπίτη, και το ανεπανάληπτο, αλλά και τόσο επίκαιρο, "Η ζωή ξαναρχίζει για μας"!
Στην ΑΝΑΜΝΗΣΙΟΛΟΓΙΑ μου, γράφοντας για την τότε μεγάλη άνθηση του ελαφρού ελληνικού τραγουδιού, αναφέρομαι εκτενέστερα, στην Κάκια Μένδρη και μάλιστα, υπαινικτικά γράφω: "Που να φανταζόταν η τραγουδίστρια, ότι στο κτίριο που τραγούδησε τότε, μετά από χρόνια θα κτίζονταν το ΣΑΠΦΩ! Αυτά τα λίγα, μου ήρθαν στο νου, βλέποντας την Κάκια Μένδρη να μας προσκαλεί, στην "τιμητική" της, για κείνη τη βραδιά του Νοεμβρίου, στο κέντρο ΜΑΙΑΜΙ της όμορφης πόλης μας, που τότε έσφυζε από ζωή. Ποιοτική και μοναδική. Με ρηξικέλευθους και ρέκτες, για την εποχή τους επιχειρηματίες, που δεν εφείδοντο εξόδων, προκειμένου να φέρουν στην πόλη μας ό,τι εκλεκτότερο υπήρχε, στην καλλιτεχνική ζωή των Αθηνών, της τότε εποχής! Και τα χρόνια πέρασαν. Και μαζί με την Μένδρη, χάσαμε και την μοναδική φωνή της κι αυτό το σπαραχτικό της τραγούδι..... "Έχασα τα μάτια που αγαπούσα, ποιος μου τα πήρε και τώρα πονώ......"
Άντε και του χρόνου και.... Χριστός Ανέστη! Βάσος Ι. Βόμβας.
