Από το αφιέρωμα της εφημερίδας (της ομογένειας) ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ / Του Θεοδώρου Καλμούκου
ΒΟΣΤΩΝΗ.
Η πόλη της Μυτιλήνης αλλά και ολόκληρο το νησί της Λέσβου έχουν φτωχύνει από την εκδημία του σπουδαίου ιατρού και ανθρώπου Δημήτριου Στουκίδη.
Ηταν ο κορυφαίος ιατρός ωτορινολαρυγγολόγος της Μυτιλήνης επί πολλές δεκαετίες όπου είχε τη δική του κλινική.
Ο «Ε.Κ.» είναι σε θέση να γνωρίζει πως ο αείμνηστος ιατρός Δημήτριος Στουκίδης δεν έπαιρνε χρήματα από ασθενείς, οι οποίοι δεν είχαν οικονομική ευχέρεια, ιδιαίτερα από απομακρυσμένα χωριά της Λέσβου.
Ο μακαριστός Δημήτριος Στουκίδης γεννήθηκε στο Πάπιγκο Ζαγορίου της Ηπείρου, το τέταρτο από τα πέντε παιδιά του Μεγακλή και της Λευκοθέας. Μετά τη φοίτηση στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού, εισήχθη στη Ζωσιμαία Σχολή των Ιωαννίνων, ένα από τα επτά πρότυπα εξατάξια Γυμνάσια της εποχής.
Ο πατέρας του μετανάστευσε στην Αμερική όπου και ανέπτυξε επιτυχημένη επιχειρηματική δραστηριότητα στη Βοστώνη της Μασαχουσέτης, αλλά και στη γειτονική πολιτεία του Ροντ Αϊλαντ. Οταν οι γιοι του έφταναν σε εφηβική ηλικία, τους έπαιρνε για να εργαστούν κοντά του. Όταν ήρθε η σειρά του τρίτου γιου του Δημήτρη, έσπασε το πόδι του και η αναχώρησή του στην Αμερική αναβλήθηκε. Με τα σύννεφα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου να πυκνώνουν ο Δημήτρης έδωσε εξετάσεις και εισήχθη στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Λίγο μετά ξέσπασε ο Πόλεμος η οικογένεια Στουκίδη βρέθηκε η μισή στην Ελλάδα και η μισή στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στη διάρκεια της Κατοχής, κατατάχτηκε μαζί με τον μικρότερο αδελφό του, τον Χριστόδουλο, στις αντιστασιακές ομάδες του στρατηγού Ζέρβα όπου γνωρίζεται και συνδέεται με στενή φιλία με τον μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Σεραφείμ. Τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια υπηρετούν στον Αμερικανικό Στρατό και πολεμούν, ο μεν Βασίλης στην Οκινάουα, ο δε Γιώργος, στην απόβαση της Νορμανδίας.
Μετά το τέλος του πολέμου, ολοκληρώνει τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή Αθηνών και αποκτά την ειδικότητα Ωτορινολαρυγγολογίας στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο. Είχε μεσολαβήσει η κλήση του στις ένοπλες δυνάμεις κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου. Εκεί δείχνει το μεγαλείο της ψυχής του όταν σώζει βαριά τραυματισμένη κοπέλα με κίνδυνο της ζωής του και αδιαφορώντας αν βρίσκεται στην αντίπαλη πλευρά. Απολύεται από το στρατό μετά από 48μηνη θητεία.
Νυμφεύθηκε με την κυρία Μύρτα μία πραγματική αρχόντισσα της Μυτιλήνης με καλλιέργεια και καλλιέπεια ψυχής και εγκαθίσταται στη Μυτιλήνη, τον τόπο καταγωγής της συζύγου του, αφήνοντας πίσω του μία πολλά υποσχόμενη καριέρα στην Αθήνα. Στη Μυτιλήνη, ιδρύει ιδιωτική Ωτορινολαρυγγολογική κλινική στην οποία εργάζεται μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Η κλινική του στην οδό Βουρνάζων -σήμερα στεγάζονται τα Ελληνικά Ταχυδρομεία- αποτέλεσε ως «Κλινική Στουκίδη» γεωγραφικό προσδιορισμό της περιοχής. Για περισσότερα από 45 χρόνια, τιμά τον Ορκο του Ιπποκράτη όπου κι αν υπηρετεί. Στην κλινική του, στον Ιατρικό Σύλλογο, του οποίου διετέλεσε δύο φορές πρόεδρος, στο ΙΚΑ Μυτιλήνης επί 25ετία και στο Βοστάνειο Νοσοκομείο όποτε τον καλούσαν για έκτακτα περιστατικά. Μακρόχρονη ήταν η προσφορά του στη θεραπεία του ανθρώπινου πόνου. Πραγματοποίησε χιλιάδες εγχειρήσεις όλες με επιτυχία και πολλές απ' αυτές αφιλοκερδώς, όπως ήδη γράψαμε πιο πάνω.
Ο Δημήτριος Στουκίδης ήταν ένας εξαίρετος επιστήμονας κι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, σεμνός, ακέραιος, αξιοπρεπής με αστείρευτο χιούμορ και διαρκές χαμόγελο. Εντονη η παρουσία του σε συλλόγους και φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Χωρίς να ξεχνά την ιδιαίτερη πατρίδα του, την οποία επισκεπτόταν τακτικά, ήταν ενεργό μέλος της κοινωνίας της Μυτιλήνης και πρωτοπόρος στον τομέα της κοινωνικής προσφοράς μέχρι την τελευτή του βίου του. Για την κοινωνική του προσφορά, τιμήθηκε με σειρά μεταλλίων και βραβείων, ενώ ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος του απένειμε το οφίκιο του Αρχοντα του Οικουμενικού Θρόνου.
Ο αείμνηστος ήταν άνθρωπος ένθεος, με βαθιά πίστη και αφοσίωση στα μέγιστα και ουσιώδη της Εκκλησίας και του Γένους. Επισκεπτόταν συχνά τη Βοστώνη όπου ετύγχανε μεγάλης εκτίμησης από την Ομογένεια και τον κύκλο των αγαπημένων του φίλων και συγγενών.
Υπήρξε πρότυπο οικογενειάρχη με συμπαραστάτη την σύντροφο και συνοδίτη της ζωής του την κυρία Μύρτα Ευρυπιώτη, με την οποία απέκτησε δύο γιους, τον Μεγακλή, νυμφευμένο με την Αννη Χίλαρη με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τη Μυρτώ και τη Χριστίνα και τον Μιχάλη νυμφευμένο με την Βασιλική Αλεπίδη, με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά, τον Δημήτρη, τη Μυρτιάννα, τη Γεωργιάννα και τη Μιχαέλα.
Το 2012, εξέδωσε το βιβλίο «Αληθινές ιστορίες (Γερμανική Κατοχή - Εμφύλιος)» όπου περιγράφει ενδιαφέροντα γεγονότα της ζωής του.
