Στόκος *

Στόκος*[υλικό που κλείνει και εξαφανίζει ρωγμές, φθορές, ενίοτε δε και πληγές του χρόνου, του κόσμου, της έλλειψης και της άγνοιας]

Γράφει η Ιωάννα Βαλλίνα

Θα σου βάλω δύσκολα: Τι διαφορά έχει η Ερεσός από το Εδιμβούργο;

Θα πεις, «Στο Εδιμβούργο μένει ο Μάνος και δεν έρχεται πια Ερεσό».
Όχι, ψάχνω κάτι πιο κοινόχρηστο. Πιο της κοινής λογικής. Σαν να λέμε…

Α, ναι! Έχουν διαφορετικό κλίμα!

Μπράααβο… Για γίνε, όμως, πιο συγκεκριμένη, πιο περιγραφική. Άσε, να σου πω εγώ, για να μη σε κουράζω.

Στο Εδιμβούργο, λοιπόν, οι τοίχοι στάζουν όλο το χρόνο. Είναι μούλια, που έλεγε κι η γιαγιά μου η Πελοποννήσια. Μλιουδ, που λέει και η Λιλή. Ακόμα και όταν δε βρέχει, η υγρασία της ατμόσφαιρας κόβεται με το μαχαίρι. Το χώμα – πάντα λάσπη. Η βλάστηση – πυκνή. Το γκαζόν – αιώνια πράσινο.

Έχουν και γλυπτά από γκαζόν εκεί (land art, για τους πιο ψαγμένους). Το γκαζόν είναι παντού, τόσο δεδομένο που έγινε σπορ: Γκολφ – άθλημα ευγενών και λόρδων.

Και τώρα, Ερεσός.
Ξεραΐλα, μάνα μου. Η αστ'βή είναι το πιο χλωρό στοιχείο της περιοχής, που λέει ο λόγος. Ηφαιστειογενές, ναι. Σπάνιο τοπίο, άγρια φυσική ομορφιά – συμφωνώ και προσυπογράφω.

Αλλά ερημοποιούμαστε. Η κλιματική κρίση κάνει τη δουλειά της. Και βγήκε κι η Μ’τζουρς και είπε: «Λειψυδρία. Προσοχή. Μην παίζετε με τα νερά. Θα διψάσουμε».

Κι όμως, ξέρα ή χλωρά, εμείς τα Μυτιληνάκια, τριήμερο του Αγίου Πνεύματος πάμε Ερεσό. Γιατί τα έθιμα πρέπει να τηρούνται. Έτσι τα βρήκαμε.
Πρωτομαγιά στον Μόλυβο (κόνγκας στην Ελένη), Αγίου Πνεύματος στον Παρασόλα – που τώρα έφτιαξε το La Isla Bonita (φέτος και Nomada, λόγω αρχαιολογίας και άλλων... αφορμών).

Φτάσαμε Σάββατο αργά. Ξαπλώσαμε στα υπέροχα σεντόνια του υπέροχου καταλύματος. Κατά τις έξι το απόγευμα, αφού είχαμε φάει –και αν ήμασταν άλλοι ή παλαιότερες εκδοχές του εαυτού μας, θα είχαμε πιει και μια μπυρίτσα– είπαμε να κοιμηθούμε λιγάκι.

Μάταιη και φρούδα ελπίς. Φευ!

Διότι από τις 6 έως τις 9 μ.μ., στο διπλανό κατάλυμα, παραμονή Αγίου Πνεύματος, ο υπάλληλος εκτελούσε το ιερό του καθήκον: έκοβε γκαζόν.

Όχι, δεν συμμετέχω σε φάρσα. Σοβαρότητα και ευσυνειδησία.
Τρεις ώρες, το χλοοκοπτικό –στην πραγματικότητα ένα μικρό τρακτεράκι– γάζωσε τον εγκέφαλό μας.

Στρέμματα το γκαζόν. Να το ζηλεύει ο Richard Long.

Πήρα τηλέφωνο. Ρώτησα. Η απάντηση: «Δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας».

Ξεκάθαρα.

Αλλά… Ποιος μίλησε για νόμους;

Υπάρχουν και η κοινή λογική και η ηθική. Η κλιματική ισορροπία. Η ισορροπία γενικότερα – ψυχική, συναισθηματική, κοινωνική. Έχει και αυτή τα δικά της λεπτά νήματα που κρατούν την εύθραυστη μορφή της. Μην πέσει και σπάσει.

Και πάντα – μα πάντα – θα υπάρχει πολύς στόκος…

Καλό τριήμερο