Ένα λαχανικό εύκολο στην καλλιέργειά του, δύσκολο στο καθάρισμά του, νόστιμο στο μαγείρεμα.
Ένα φυτό φράχτης, φουντωτό, με σαρκώδη πλατιά φυλλωσιά. Το άνθος ιδίου χρώματος με μια υπόνοια μωβ τριχώματος. Για να βρεις την καρδιά πρέπει να τη γδύσεις, λέπι -λέπι να αφαιρέσεις τα προστατευτικά φύλλα κι όταν φτάσεις στον πολυπόθητο καρπό, γρήγορα -γρήγορα να βάλεις λεμόνι για να μην οξειδωθεί.
Καθώς την καθαρίζεις, σε κερνά και λίγο από το ασπράδι που βρίσκεται στη βάση των φύλλων της. Ωμά εξογκώματα, νόστιμα, αφήνουν τα ίχνη τους στα χείλη, στα χέρια, ίχνη σε βαθμό προδοσίας.
Ανοικονόμητο όμως φαγητό, χρειάζεσαι πολλές για να φτιάξεις ικανοποιητικές μερίδες για μια οικογένεια κι εκεί φέρνεις παρέα άλλα λαχανικά για να 'ρθει να φτουρίσει το φαγητό.
"Αγκινάρα με τ' αγκάθια…", "έχει καρδιά αγκινάρα"...
Όλα για την καρδιά, το πιο όμορφο κομμάτι, το πιο τρυφερό, καλά προστατευμένο πίσω από σκληρά, μικρά φύλλα με μια αγκαθωτή υποψία.
Η φύση προστατεύει την τρυφερότητα!
Ο άνθρωπος μέσα στον ρεαλισμό, τον ορθολογισμό, τη χρησιμότητα, διαφημίζει τάχα την τρυφερότητα, ανοίγοντας άδειες αγκαλιές, δίνοντας ψεύτικα φιλιά, κάνοντας χαρούλες... Ποτέ κανέναν δεν έβλαψαν οι αγκαλιές, κάθε άλλο όμως όταν φτάνει η ώρα της ουσίας, ακολουθούμε την ασφάλειά της ωμής συναλλαγής, αυτή που ακολουθούν όλοι οι μεγαλόσχημοι και δυνατοί όπου γης κι όλοι οι μικρο -μικροί, οι θεματοφύλακες, οι φράχτες της εξουσίας, όχι με απλά αγκαθάκια αλλά πάνοπλοι και συρματόπλεχτοι!
Εμείς αντί να ανοίξουμε την καρδιά μας, κλεινόμαστε όλο και περισσότερο, βγάζουμε τόσα φύλλα για ασπίδα που στο τέλος πνίγουμε αυτό που θέλαμε να προστατεύσουμε: την ψυχή μας!
Αγκινάρες, φράχτες, καρδιές—όπως θες ερμηνεύεις τη φύση, εξαρτάται από ποια πλευρά βρίσκεσαι και σε αυτή τη δύσκολη εποχή δεν ταιριάζει η αμφίσημη ερμηνεία.
Για όλα πρέπει να επιλέξεις, ακόμα και για την αγκινάρα: ρόπαλο ή πράσινη καρδιά;
