Άρθρο περί πολιτικής και ηθικής του κ. Γιάννη Γιαννέλλη

                                 ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ

                                   «Τα ερωτήματα του πολίτη»

   Η παροξυσμική κρίση της πολιτικής που βιώνουμε εξαιτίας της διαφθοράς και της ηθικής αποσύνθεσης μιας μερίδας του πολιτικού κόσμου, αναδεικνύει αμείλικτα ερωτήματα, που κατατρώγουν τα σωθικά του Έλληνα πολίτη και αναζητούν εναγωνίως απαντήσεις, πριν είναι αργά για τη χώρα. Γιατί το πρόβλημα είναι προεχόντως πολιτικό και δευτερευόντως οικονομικό.

                               Μερικά από τα ερωτήματα

         Ηθική και πολιτική είναι έννοιες συμβατές η χωρίζονται από μια σκοτεινή άβυσσο;

Αναμφίβολα η πολιτική δεν είναι ηθική με την θεολογική της έννοια. Έχει όμως ηθικούς κανόνες και φραγμούς, που αντιστοιχούν στη συνειδησιακή επάρκεια κάθε λειτουργού της. Η ηθική είναι εντός των ορίων δράσης της πολιτικής, αφού η εντιμότητα, το απροσωπόληπτο και η θέση των συλλογικών συμφερόντων υπεράνω των προσωπικών κυριαρχούν κι επιβάλλεται ν αποτελούν την συνισταμένη των κανόνων λειτουργίας της.

       Πρέπει να ενστερνιστούμε τη ρήση του Μακιαβέλλι ότι πολιτική είναι η τέχνη της εξαπάτησης του λάου η ένα σύνολο τεχνασμάτων και πανούργων πρακτικών για τον εγκλωβισμό του πολίτη και την διασφάλιση του εξουσιασμού του;

Ο Μακιαβελλισμός, η χρησιμοποίηση δηλαδή όλων των μέσων από τον ηγεμόνα, χωρίς ηθικούς περιορισμούς, αποτελεί μια ακραία, κυνική και ισοπεδωτική άποψη που στόχευε να καταδείξει το χάσμα που χωρίζει τον ηθικό ιδεαλισμό από την πολιτική πραγματικότητα. Επιχείρησε να διαχωρίσει πλήρως την ηθική από την άσκηση της εξουσίας με αποτέλεσμα να δεχτεί τους μύδρους του Ζαν Ζακ Ρουσσώ που είπε <<Αυτοί που θέλουν να δουν ξεχωριστά την πολιτική από την ηθική δεν θα καταλάβουν ποτέ τίποτα για καμιά από τις δυο>>. Το τραγικό σφάλμα του Μακιαβέλλι είναι πως εκλαμβάνει την ανθρωπινή φύση εκ των προτέρων ως ανήθικη, αχρεία και φαύλη, χωρίς διαχωρισμούς, παραγνωρίζοντας την διαφορετικότητα του ανθρώπινου χαρακτήρα. Πως αλλιώς θα είχαμε ένα Γκάντι, ένα Τρικούπη, ένα Βενιζέλο και το πάνθεο των παλαιών και σύγχρονων εντίμων πολιτικών μας.

      Η παντελής απαξίωση των πολιτικών και των κυβερνώντων συμβάλλει στην κατοχύρωση του δημοσίου αγαθού του δημοκρατικού μας πολιτεύματος;

Το τσουβάλιασμα όλων των πολιτικών αδιακρίτως και η απαξίωση τους είναι επικίνδυνος λαϊκισμός. Το να δεχτούμε ότι η φαυλότητα και ο εκμαυλισμός μερικών μπορούν να χρησιμευόσουν ως άλλοθι για την κατάργηση του δικαιώματος της ελεύθερης επιλογής των πολιτικών αρχόντων σε μια κοινωνία είναι σα να καταργούμε την πεμπτουσία της δημοκρατίας. Που αποτελεί το σημείο αναφοράς κάθε οργανωμένης κοινωνίας. Γιατι επί του παρόντος δεν έχει εξευρεθεί καλλίτερο πολίτευμα. Με όλα τα ενδεχόμενα ελαττώματα του.

        Οι ηθικοί κανόνες που οφείλουν να διαπερνούν την άσκηση της λαϊκής εξουσίας αφορούν μονάχα αυτούς που κατέχουν τα αξιώματα η όλα τα μελή μιας πολιτικής κοινότητας;

Η ευτυχία ενός λάου έχει ως προϋπόθεση τον συλλογικό  σεβασμό της έννομης τάξης. Αν μια κοινωνία στερείται ηθικών ερεισμάτων είναι καταδικασμένη. Πρωτίστως όμως οι ταγοί και οι εξουσιαστές οφείλουν να εκτίθενται στην ορατότητα και με την υποδειγματικότητα της συμπεριφοράς τους να παραδειγματίζουν τον λαό. Δυστυχώς όμως, το είδος αυτό των πολιτικών, βρίσκεται σε ανεπάρκεια.
Η διατυπωμένη άποψη πως ο λαός επιλέγει τους ηγέτες που τους αξίζουν αποτελεί βλασφημία για τον λαό η έχει ψήγματα αληθείας;

Ας πάψουμε να χαϊδεύουμε τον λαό, ώστε να καταστεί προσεκτικότερος στις πολιτικές του επιλογές. Ασφαλώς και του αναλογούν οι ευθύνες των επιλογών του. Επαναλαμβάνω όμως πως η πρώτιστη και μεγαλύτερη ευθύνη είναι των κυβερνούντων, που έχουν το χρέος της πολιτικής εντιμότητας και πρόταξης του συλλογικού από το προσωπικό τους συμφέρον.

Η απλουστευτική λογική πως «όλοι τους είναι διεφθαρμένοι» αποτελεί μιαν αναντίρρητη αλήθεια η μιαν αόριστη και επικίνδυνη προγραφή που καταπίπτει επί δικαίων και αδίκων;

     Ευτυχώς κανένα από τα δάχτυλα μας δεν είναι ίδια. Μπορεί να μοιάζουν. Όμως δεν είναι. Πολιτικοί που δεν χρησιμοποίησαν την πολιτική σα σκαλοπάτι κοινωνικής και οικονομικής ανέλιξης, που εργάστηκαν σκληρά και καταξιωθήκαν στο χώρο δουλειάς τους, που δεν πλούτισαν από την πολιτική και πρότασσαν πάντοτε το συλλογικό από το προσωπικό τους συμφέρον είναι άδικο να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι. Είναι άδικο και γι αυτούς που τους εξέλεξαν.

      Τα ερωτήματα δεν είναι σημερινά. Γίνονται όμως επίκαιρα, γιατί η κατάσταση ξέφυγε κι έφτασε στο απροχώρητο. Ο πολίτης ασφυκτιά, εξαιτίας της ανεπάρκειας η της συνειδητής παραβίασης του ηθικού χρέους μιας μερίδας των εκάστοτε κυβερνώντων απέναντι στο λαό. Που ζαλίστηκε από τον ατελείωτο χορό σκανδαλών και διαφθοράς, ένα χορό διαρκείας πάνω στις ανήμπορες πλάτες του. Γιατί ο ωφελισμός, η ιδιοτέλεια και η κατασπατάληση της δημόσιας περιουσίας κατάντησαν συνώνυμα της πολιτικής και των πολιτικών.

 Όμως υπάρχει ελπίδα. Αν λείψει κι αυτή…

Γιάννης Γιαννέλλης Θεοδοσιάδης                                                                 

 τ.βουλευτής νομού Λέσβου

Υ.Γ. Όπου αναφέρομαι στην πολιτική και στους πολιτικούς συμπεριλαμβάνομαι και εγώ επωμιζόμενος τις όποιες ευθύνες μου αναλογούν.